We zijn er weer, terug op de route

We zijn terug op de route! Nog 100 meter en dan zijn we bij de belgisch-franse grens. Na een fijne maar vermoeiende dag gisteren en ongeveer 1000 km. met de auto de laatste 3 dagen, gaan we verder naar Rocroi.

Daar treffen we Lynn en Robert weer. Zij zijn deze keer zo lief geweest om ons helemaal weg te brengen en zijn zelf verder gereden

Het leuke is dat we bij mevrouw Christianne Pernelet en haar zoon Mathieu slapen, net als 5 jaar geleden en dat Lynn en Robert hier ook een nachtje blijven. Wanneer we hen treffen maken we gezellig een wandeling door het prachtige stervormige vestingstadje, één van de twee in de wereld, en lopen daarna naar het overnachtingsadres.

Het huis ziet er nog hetzelfde uit als de vorige keer. Het huis is vol, heeft allemaal kleinere verschillende 'ruimten', en het hangt vol met schilderijen. In de keuken en in het atelier hangen een soort gekleurde vrolijke doeken aan het plafond waardoor je je in een tent waant.

Mevrouw zelf en haar zoon zitten om drie uur nog aan het warme middageten en ze zegt dat we maar eventjes in de ruimte ernaast moeten gaan zitten.

Oja,...we weten het weer: alles gaat hier op zijn elfendertigste en heel relaxed. Haha.

Lynn en Robert kijken hun ogen uit na alle prullaria, snuisterijen, 'rotzooi'.

Als ze tijd voor ons heeft is er verwarring over het aantal kamers en bedden. Ze had niet begrepen dat Lynn en Robert een stelletje zijn. "Oh, fiancés, ik dacht dat ze broer de zus waren', zegt ze.

We liggen met z'n viertjes dubbel van het lachen.

Wij zijn al uren bezig met het vinden van een slaapplaats voor de komende dagen, maar het is haast niet te doen. Wat een geluk dat Christianne ons hierbij wil helpen. Het blijkt dat de meeste mensen niet thuis zijn, en we worden een beetje moedeloos, maar ze zegt dat het sowieso goed komt.

"Ik bel mijn dochter, zij gaat morgenmiddag op vakantie maar woont 20 kilometer verderop en ik vraag wel of jullie in haar huis kunnen. Er hangt een sleutelkastje dus jullie kunnen daar slapen. We gaan vanaf vijf uur opnieuw bellen en dan kijken we ook voor de komende dagen tot Reims".

En zo geschiedde het allemaal!

Ze heeft daarvoor wel 20 telefoontjes gepleegd en/of antwoordapparaten ingesproken.

In de tussentijd gingen we, omdat de auto er nog was en het lekker warm weer was naar Lac des Vieille Forges. In een prachtige omgeving even pootje baden samen met Lynn en Robert.

We willen op tijd terug zijn om te helpen met dat bellen en Robert gaat een dutje doen, voor we om acht uur aan tafel gaan. Natuurlijk is het hele eind rijden en dan ook nog op die stijle kronkelweggetjes naar het meer best vermoeiend geweest.

We zitten mooi op tijd aan tafel, maar het eten laat nog een poos op zich wachten.

Justin, de dochter komt nog langs en komt vertellen hoe het in haar logeeradres toegaat. Code bij de voordeur, koeling met sapjes en hoe we het gaan doen met de stempel, want die heeft ze thuis liggen en is niet bij haar moeder. Ze heeft dus blijkbaar een eigen exemplaar.

Hoewel we er niet veel van verwacht hadden is het eten voortreffelijk.

Gegrilde zalm in lekkere dressing met sla als vooraf.

Het hoofdgerecht waren witte worstjes uit de streek, wat groenten en friet.

En een heerlijk nagerecht, een soort belle poire. Alles mooi opgemaakt en uitgeserveerd, echt boven verwachting(hè Robert).

Christiane komt graag even kletsen tijdens het eten. Ze krijgt zoveel gasten en kon zich ons niet zo goed herinneren maar toen Nico oude foto's erbij pakte en het verhaal vertelde wat toen was gebeurd, kwam het terug.

Toendertijd was er nèt voordat wij daar logeerden een nederlands stel vermist in de Ardennen, die ook bij haar zouden slapen en zij heeft toen alarm geslagen, omdat ze niet kwamen opdagen.

Het was dank zij haar en een vriendin, Marijke die vertaalde, goed gekomen.

We hebben nog tijd om in Rocroi een rondje te lopen, helaas werd het te koud voor een terrasje, en om daarna nog even op de kamer de dag af te sluiten met Robert en Lynn.

Op bed beseffen we, wederom, hoe geweldig we het hebben getroffen, met onze lieve kinderen en hun partners en kleine Kane.

Morgen opnieuw afscheid nemen. Dat zal niet meevallen.