Bijkomen en evalueren

Het was niet te doen om vanmorgen weg te komen zonder 2 kilo extra aan voedsel mee te nemen. Sofia bleef ons maar verwennen en bleef maar lekkere dingen aandragen en aanbieden om mee te nemen. Zo lief.

We hadden geen wisselgeld dus Nico dacht laat ook maar zitten die 10 euro, ze heeft het verdiend.

Het is een stuk minder warm dan gisteren, af en toe vallen er twee druppels regen en het is meestal bewolkt. Er is wel voorspeld dat er later in de middag een flinke regenbui zou komen, dus we willen niet te laat aankomen, echter kunnen we pas om vier uur bij ons gastgezin terecht.

Net als gisteren lopen we langs akkers, oa. met tarwe, suiker bieten, mais, koolzaad en luzerne. Dat weten we nu omdat op een van de lange landwegen een agrariër eerst zijn land gaat onderzoeken en daarna het raampje opendraait om met ons te kletsen als hij langs ons op rijdt. Hij zet zelfs de motor af en stapt uit om ons zeer gedetailleerd te vertellen over zijn land, de gewassen, zijn werktijden/dagindeling, hoe vaak hij kan oogsten en hoe groot zijn stuk is: 17.000x700 m. Om dat te moeten besproeien of maaien met een apparaat van 6 m. breed, ben je wel even bezig, dat snappen wij ook wel. Desondanks neemt hij alle tijd en we komen we niet onder zijn 'geklets', uit.

Zijn gewassen worden verwerkt tot voeding voor dieren zoals, konijnen, paarden en koeien en gaat naar Bretagne.

Ook worden er voedingssuplement van gemaakt.

We zien af en toe een muisje een stukje voor ons uit lopen en dan vlug een holletje inschieten.

We nemen onze tweede pauze in Bazancourt, in een parkje.

Hier is het mooi maar tussen Bazancourt en onze eindbestemming liggen super grote silo's en industriebedrijven. Gigantisch het lijkt Pernis of de Maasvlakte wel.

Er wordt suiker verwerkt en er is een grote hout opslag dat vermalen wordt voor energie.

Het 'rode huis', zie je al van grote afstand aan de rand van Pomacle staan. We zien al snel dat er niemand thuis is en dat we ons dus ruim een uur zelf moeten vermaken voor we er om 16.00u terecht kunnen.

We hopen op een restaurant of barretje vlak bij de kerk maar er is in het hele dorp, zoals in veel van dit soort kleine dorpjes in Frankrijk, niets om lekker te zitten, een drankje te doen en om misschien vast te gaan schrijven. Het wordt frisser, en het begint behoorlijk te waaien.

Op naar een publiekelijk bankje, tuc-koekje erbij, watertje en wachten. Cécile doet de schoenen vast uit, op de crocs straks, vijf minuutjes, is prima te doen en haalt wel het vest uit de rugzak.

Dan begint de voorspelde regen en moeten we snel de spullen opbergen en onder een boom schuilen.

We merken dat we erg moe zijn van de afgelopen twee warme dagen en dat we een beetje achter de feiten aanlopen.

We hebben het er met elkaar over, en zeggen eerlijk dat we het zwaar hebben, vooral de laatste paar dagen. Komt het door de warmte en door de lange wegen met alleen maar akkers?

Willen we zo door? Ja, we willen wel naar Rome, het is verder fantastisch en samen hebben we het gezellig en fijn, maar we komen te moe aan en hebben dan te weinig energie over om nog een boek te lezen, of even wat te bezichtigen of iets dergelijks.

We spreken af, wat we al steeds zeggen: niks moet en we willen het leuk blijven vinden, al hebben we nu mindere dagen, en we kijken over een paar dagen verder.

Eigenlijk is het na een kwartiertje al weer droog en lopen we bijtijds toch maar alvast naar het mooie rode huis, ons plekje voor de nacht.

Daar zien ze ons aankomen en Joel komt ons al tegemoet. Dan weten we gelijk dat dit een van de reden is waarom we deze manier van vakantie houden zo mooi vinden. Al die totaal verschillende mensen, huizen, omgevingen, ontdekkingen en gesprekken.....

Tja, en die gesprekken in het frans, in combinatie met wat engels, zijn ook wel weer vermoeiend, haha.

Dat vindt Joël ook maar desondanks hebben we samen met zijn vrouw Patricia en kinderen Caroline(14) en Thibaut(11) tijdens het lekkere eten echt gezellige conversaties.

Patricia is onderwijzeres, momenteel op kleuterniveau en heeft omdat het vakantie is een grote bak met 2 schildpadden op onze slaapkamer staan! Als je maar even je gezicht laat zien komen ze gelijk naar je toe. Voor de nacht kunnen we er een doek overheen hangen anders blijven ze de hele nacht spetteren. Gelukkig, zo gaan ze gewoon slapen.

Joel werkte eerst als technicus van landbouwmachines, maar omdat zijn reistijd naar 1,5 uur ging is hij in de suikerfabriek gaan werken. Veel minder stress en tot zijn 62ste. Dan gaan ze hier met pensioen.

Her huis heeft hij zelf ontworpen en gebouwd en heeft een modern luchtbehandelingssysteem die hij trots in de kelder laat zien.

Caroline probeert grappig deel te nemen aan het gesprek in het engels, dat krijgt ze op school, en spaans. Ze heeft een superklein vogeltje, die uit het nest is gevallen, in een doosje die ze verzorgd met water en gele vla. Later wil ze paardrij-instructrice worden.

Thibaut speelt in het veld met een op afstandbestuurbare vliegtuig, waar hij loopings en al mee maakt.

Na een bakje troost sluiten we de dag toch positief af. We stappen in onze Lakenzak en slapen deze keer op een uitgeklapte bedbank. Morgen weer een nieuwe.