Het gaat weer beter!

Aan het ontbijt zien we Marlies weer, die al bijna klaar is en een andere weg gaat. "De historische, die wel een stuk langer is", zegt ze. Oké? Kan! Prima.

Hans en Maya hebben ook vlot gegeten en de rugzakken al bij het ontbijt klaarstaan om snel te vertrekken.

Er komt nog een stel langs ons tafeltje voorbij en Nico zegt; "Dat zijn geen pelgrims, zij loopt zo moeilijk!"

Wij doen meestal heel rustig aan; gaan terug naar de kamer om tanden te poetsen en een toiletgangetje, doen dan de crocs uit en de wandelschoenen aan, een laatste blik door de kamer om niets te vergeten en dab gaan we pas.

Als we het hotel uitlopen om aan de wandeldag te beginnen is het stel nu met ieder een flinke rugzak, net aan het zoeken welke kant ze op moeten, dus toch camino-gangers, echter zij lopen in tegengestelde richting. Zij lopen vanaf Puglia (het zuidelijkste puntje van Italië, (hè Katja) terug naar Dover en vanaf Calais nog een klein stukje want daar wonen ze. Het engelse stel is al in maart vertrokken, hebben regelmatig de nodige kwaaltjes gehad, zoals Nico heeft/had en zij loopt nu moeilijk omdat ze een ontsteking in haar voet heeft. Maar,...ze lopen dus gewoon door! Gaat vanzelf over. Echt een opsteker voor ons, alleen weten we niet hoe lang zij steeds tussendoor gerust hebben, enzo....

Het is onbegrijpelijk dat het zo goed gaat met Nico's scheenbeen.

We doen alles om te proberen het been beter te krijgen; veel koude douches en compressen op het been, regelmatig voltaren-gel 2% smeren, als het maar even kan het been hoog leggen, de schoen laag en losjes gestrikt en de brace aan. (nu dus niet voor de knie, maar we hebben een theorie dat er zo misschien minder spanning op de spier staat).

En af en toe een schietgebedje. En, we hebben nog WhatsApp contact gehad met Odile, onze magnetiseur nu op afstand.

We houden ons, zoals gisteren ook weer goed aan de 'loop en rusttijden'.

Wie het weet mag het zeggen!

Als laatste nog, kleinere passen en een lager wandeltempo. Cécile kan dat op haar horloge precies zien en als we harder gaan dan 4,5 km/u. wordt er ingegrepen.

Sarina Wiegman is er niets bij, want ze moet ook nog tactisch brengen.

Gisteren was best een beslissende dag; het was erop of eronder, stoppen bij nog zoveel pijn en klachten of doorgaan bij minder pijn en een minder dik been.

Het noodscenario was al in voorbereiding:

met de trein terug, over Parijs, lekker een paar daagjes in de stad van de liefde en dan naar huis. Ook leuk, maar de traantjes branden gisterenmorgen wel achter onze ogen.

Maar goed, we mogen door en het gaat elke dag beter!

(Riet, ervaringsdeskundige, en vele anderen, dank je wel voor de goede tips en het hoop geven).

Net voordat we willen gaan pauzeren zien we een wit bestelbusje met 'portage de repos'. We hadden er over gelezen maar ze nog niet gezien. Omdat er in de superkleine dorpjes geen winkels meer zijn rijden ze door deze plaatsje als een soort mini-SRV. Ze schijnen ook rondes te rijden met alleen brood. We denken niks nodig te hebben maar Nico zegt: "Misschien heeft hij wat fruit".

"Ik kijk even," zegt de man en loopt naar de achterklep. Hij haalt drie plastic bakjes met meloen uit een koelkastje. Op de vraag van Nico wat we moeten betalen zegt hij: "Niks." Heel erg aardig natuurlijk en net nu we vandaag weinig fruit bij ons hebben.

Het is veel langs een D-weg lopen, maar gelukkig een héle rustige en een mooie brede berm zodat we veel onverhard kunnen lopen. Da's echt fijner voor de gewrichten en de voeten.

We zijn mooi op tijd aangekomen bij het pelgrimshuis in Châteauvillain, waar we zelf met een code moeten zien binnen te komen. Eenmaal binnen is puzzelen welke kamer voor ons is en hoe het werkt met het wel of niet afsluiten van de verschillende deuren. Bij één deur staan er schoenen voor, dus die is waarschijnlijk bezet.

Voor onze kamer, in het 'appartement', zetten we nu ook maar de schoenen neer; bezet!

Het was weer erg warm vandaag, 36 graden, dus het eerste wat we doen is een heerlijke douche nemen.

In de doucheruimte staan twee machines, de één is in werking. We stoppen alle was die we kunnen vinden in de andere machine en draaien maar. We stellen de machine in op extra droog en op één uur, zodat we, als we gerust hebben, dan de was op kunnen hangen en daarna mooi een stadswandeling kunnen gaan maken.

Als we de was op willen ophangen is hij kurkdroog en ruikt hij niet fris, ondanks het wasvelletje.

Oooh, wij huisvrouwen, we hebben de was in een droogtrommel gestopt. De andere machine, een bovenlader, is de wasmachine!

Misschien kunnen we beter teruglopen naar de wasplaats uit de 17de eeuw, vlak vóór Châteauvillain(zie foto)

Later kunnen we gelukkig lekker ruikende 'schone' was op hangen aan een door ons meegenomen waslijntje. (dank Eileen, voor het wasvelletje).

Châteauvillain is een prachtig oud, middeleeuws uitziend, stadje waar het riviertje d'Aujan doorheen loopt en met bijna volledige stadsmuren rondom, toegangspoorten,de grootste duiventil van Frankrijk, een prachtig kerkje en schattige oude huisjes.

Vroeger was het een 'domein voor herten', nu lopen er alleen nog maar toeristen en pelgrims.

We kopen een ijsje en boodschappen voor vanavond, morgenvroeg en morgen overdag, want er wordt gewaarschuwd dat er de hele dag nergens iets te eten of drinken te koop is.

De gekochte fles rosé gaat natuurlijk morgen niet mee, haha!