Herten gezien en gegeten

Het heeft vannacht flink geonweerd en geflitst. We hebben geen overgordijnen en elke flits kwam door onze gesloten oogleden heen. De warmte is hierdoor vanmorgen ietwat uit de lucht en vlak voordat we net voor achten naar buiten lopen, is de regen gestopt. Het is door de hoge luchtvochtigheid nu erg benauwd waardoor we al direct enorm zweten. We kopen een stokbrood en lopen naar de oostelijke poort van het stadje. Om de route te vervolgen moeten we door de deur van de poort heen om zo het hertendomein in te gaan.

Als we door de grote deur gaan, verandert het beeld compleet van een stad in een gigantisch ruim park. Cécile kijkt naar links en ziet dichtbij een groot hert met een zwaar gewei staan. Het hert heeft ons echter ook gezien en verdwijnt snel om de hoek van de droge gracht.

We lopen uren over een ruim grindpad door het bos van Châteauvillain.

Er zijn nergens bankjes te bekennen en het gras naast het pad is in eerste instantie nog vochtig. Dan maar op het pad zelf onze eerste pauze houden. We zijn nog voorzichtig en willen elke vier 4 km. minimaal tien minuten pauzeren. Eten en drinken hebben we un overvloed bij ons, omdat er nergens een mogelijkheid is om iets te kopen. De enige auto die we zien is een politieauto die ons tegemoet komt. De agent vraagt of we een Peugeot 3.....(ging te snel) hebben gezien. Nee, we hebben nergens een auto gezien. De hele weg is stil en verlaten, slechts 2 wandelaars en dat zijn wij.

Iets voor twee zijn we op onze eind bestemming in het dorpje Mormant. Het dorp bestaat uit 5 huizen en dan is het echt op. Een vervallen abdij die in het verre verleden nog als hospitaal en hersteloord heeft gefunctioneerd is hier de toeristische attractie. In Nederland zou zo'n vervallen gebouw allang afgebroken zijn.

We zijn vanavond met z'n zessen. Hans en Maya hebben we 2 dagen geleden ontmoet en een Canadees stel (Louis en Nancy) dat iets later arriveert is het derde stel.

We zitten ongeveer een uur aan de telefoon om voor overmorgen een plaatsje te zoeken. Morgen naar Langrès was ook een probleem maar dat heeft Annieck, onze gastvrouw, voor ons geregeld, en ook voor Maya en Hans.

Voor de weekenden zijn regelmatig de overnachtingen in de kleinere plaatsen al volgeboekt. Uiteindelijk lukt het om in Leffond Champlitte een plaats te boeken. Die afstand wilden we in eerste instantie in 2 dagen overbruggen maar we gaan nu toch de uitdaging van 32km maar aan.

(Gilbert, we zullen vragen of ze je usb-stick goed hebben ontvangen).

We eten gezellig met ons 6-en. Er is wat onduidelijkheid wat voor soort vlees we bij de aardappel puree krijgen. De gastvrouw geeft uitsluitsel. "Het is hert, door mijn man zelf geschoten".

Zo is deze dag begonnen en geëindigd met hert.