Naar de rust en het klooster

Ineens lopen we tussen de grote bergen. We lijken net van die kleine poppetjes in Madurodam.

We hebben vanmorgen het Meer van Genève achter ons gelaten en wandelen naar Palouse, naar het klooster van de zusters van Saint Maurice. We mogen daar vannacht slapen, maar eerst moeten we 25 à 26 km. afleggen, waarvan de laatste helft een paar venijnige klimmetjes heeft.

Na het eerste bergje worden we beloond in het prachtig wijndorpje Yvorne. Je kunt wel zien dat dit een rijk wijndorp is, want het is allemaal zo netjes, met veel bloemen in de straten en afgewerkte mooie huizen. Er zit zelfs een private universiteit EBU. We hebben even opgezocht waarin les wordt gegeven en dat is geen wijn leren maken, maar waarschijnlijk iets met european broadcasting??

Daarna lopen we verder door de wijnvelden en zien we in de diepte het dal waar een spoorlijn en een autoweg doorheen rijden. Het tweede plaatsje Aigle is een grotere plaats en heeft hele grappige historische balkonnetjes die overlopen van het ene naar het andere huis zoals we eerder ook al zagen in Orbe.

Als we Aigle verlaten ligt er vlak achter Aigle een oud kerkje met daar weer achter een kasteel. De route gaat dwars over het terrein van het mooie kasteel met omliggende gebouwen. Daar aangekomen staat er een lange rij mensen te wachten voor de kassa, die wordt beheerd door mensen in middeleeuwse kledij. Bij de entree staan "bewakers' van het kasteel en ze vragen naar ons kaartje.

We geven aan dat we pelgrims zijn op weg naar Rome en we laten de GPX-route op de mobiel zien. Na wat grapjes mogen we gratis, door de 'poort' naar binnen.

Wat blijkt; er is in het hele weekend een groot traditioneel middeleeuws feest. We zien zo dat er meer dan 100 figuranten lopen in middeleeuwse kleren, deftige en voetvolk. Je kunt het een beetje vergelijken met Dickens dag in Druten of Deventer. Het is een gezellige bende met toneelvoorstellingen, kippen aan een gigantisch spit, een smederij en glasblazers. Iedereen, jong en oud, doet mee en loopt kriskras door elkaar.

Als we daar even staan te kijken en wat foto's aan het maken zijn, zien we een pelgrim. We spreken elkaar in het Engels aan, maar dan blijkt het een nederlandse te zijn. Josi(40) uit Arnhem gaat af en toe een week wandelen, alleen, zonder man en kind, en beschouwt het niet echt als een camino maar ze houdt er gewoon van om mooie tochten te wandelen. Nou, ze heeft nu een prachtige route uitgekozen! Dan komt er ook een andere dame bij ons staan die ons herkent uit Clairvaux, Aurora. Cécile heeft haar toen even gesproken omdat ze ook een rugzak droeg en vertelde dat ze onderweg is naar Rome, maar daarna hebbrn we verder geen contact gehouden. Nu wisselen we wat ervaringen uit en foto's. Aurore moest trouwens wel entree betalen. Zij had niet aangegeven dat ze er alleen maar doorheen hoefde.

We kunnen er niet over uit dat zo met de neus in de boter vallen. Josi gaat als eerste verder. Ze geeft aan dat ze naar St. Maurice gaat vandaag. Da's nog een paar kilometer achter onze slaapplaats.

Na het kasteel volgt een serieuze klim, maar het gaat goed en tijdens de afdaling passeren we Josi weer. We hebben zo mooi zicht op het volgende dorpje Ollon.

Wat zien we hier nu weer, nadat de waterflessen zijn bijgevuld bij de fontein, die werkelijk overal in Zwitserland te vinden zijn?(Wat wij tot nu toe hebben gelopen dan, hè).

Het hele dorp is overspoeld door motorrijders en andersoortig voertuigen die op een motor lijken.

Daarna zien we mensen langs dranghekken. Ze staan te wachten op een concours hippique(autoshow), die op het punt van beginnen staat en die als een lange file voorbij komt. Ook weer een dorpsfeest? Overal gezelligheid en mensen aan het eten en drinken.

Met Josi, die ons weer heeft ingehaald, kijken we nog een poosje naar de stoet die voorbijkomt. Oldtimers, cabriolets, oude raceauto's maar ook moderne formule 1, 2 of 3 auto's.

Daarna lopen we nog een stuk samen op. "Ik haal zoveel energie uit zo'n week. Ik ben daarna weer opgeladen en ik vind het ook belangrijk dat mijn zoon Luca, van 9, leert dat en vrouw ook recht heeft op tijd voor zichzelf en dat het ook kan. Mijn vriendinnen vinden dat ze niet weg kunnen als de kinderen klein zijn."

Prachtig toch dat ze het zo kan regelen en dat haar partner het ook begrijpt en goed vindt.

Ze maakt nog even een foto van ons, op een mooi pauzeplekje en dan nemen we ook van haar afscheid.

We blijven ons verbazen over de prachtige natuur en vergezichten. Continu schieten hagedisjes, die zich door het zonnetje laten opwarmen, voor onze voeten weg. Er vliegen helaas ook af en toe enorme zwermen mieren met vleugeltjes, precies daar waar wij heen moeten. Door het transpireren plakken ze aan je armen en zitten er tientallen op ons shirt.

Ach, eraf kloppen en weer door.

De zwaarte van de trip van vandaag is 100% meegevallen, al voelen we de vermoeidheid op het laatst wel komen.

We moesten voor vijf uur bij de zusters in het klooster van Palouse binnen zijn en dat lukt prima.

Het is wel leuk dat we 5 km. terug het grote witte gebouw al in de bergen op grote hoogte zagen liggen en dat we tegen elkaar zeiden: "Dat zou het kloostergebouw wel eens kunnen zijn." En dat is dus ook zo.

We worden ontzettend hartelijk ontvangen door zuster Evelyn, die direct zuster Jacqueline erbij roept omdat die engels spreekt. Ook ontzettend lief. Vol bewondering zijn ze als ze horen dat we vanuit huis zijn vertrokkenen en door willen naar Rome.

Het is een modern, open klooster, zelfs met wifi, maar niet op de slaapkamers. Het ziet er heel netjes en schoon uit en er zijn zelfs opgemaakte bedden en handdoeken. Dat hebben we niet eerder meegemaakt in een klooster.

Na de wasbeurt van onszelf en de kleding komen we lekker bij en genieten we van de rust. Het is weer zo anders dan de drukte die er was aan het meer in Villeneuve en twee dagen ervoor in Lausanne.

Om kwart voor zeven worden we in de eetzaal verwacht, alleen is het even zoeken waar die is. Dat had zuster Jacqueline vergeten te vertellen. Gelukkig kunnen we het vragen aan één van de 32 zusters die hier wonen en die nèt de mis hebben bijgewoond.

We zitten aan tafel met Mireille(30?) een zuster in gewone kleren, Maurice, een pater die in het gele huis naast het klooster woont en Alain, een Jezuïet, die hier ook als gast is.

Verder zitten er twee oude nonnen naast ons die meer met elkaar in gesprek zijn.

Marie-Claire, is de zuster die ons bedient en alles super nauwlettend in de gaten houdt zodat we niets tekort komen.

Alain is een humoristische man, die in Duitsland heeft gestudeerd, 40 jaar geleden en nog wat duits kent. Verder heeft hij onlangs twee jaar 'islamitisch' gestudeerd om de 'werelden' van katholieken en islamieten dichterbij elkaar te brengen. Hij heeft in Algerije gewerkt en vertelt over de verschrikkelijke ellende die hij daar heeft meegemaakt

Op het laatst, als iedereen vertrokken is, krijgen wij van zuster Marie-Claire nog koffie. Ze komt bij ons zitten en vertelt dat ze 33 jaar op Madagascar, waar ook een klooster van de orde van Saint Maurice is, heeft gewerkt. Ze werkte er in de gevangenis en zorgde voor de, vaak hele jonge kinderen soms nog babietjes, van gedetineerde moeders. Aan de manier waarop ze het vertelt, merk je dat ze met heel veel toewijding en liefde haar 'taak' op zich heeft genomen. Het is zo een lieve vrouw. Ze is bijna verdrietig dat ze niet meer daar is.

We bedanken haar voor haar verwennerij en na uitleg over het koffiezetapparaat, voor morgenvroeg, gaan we lekker op onze kamer alle belevenissen van deze dag verwerken. Tjonge, wat kan je op één dag veel meemaken!