Tussen de 'reuzen', de Mont Blanc en de Matterhorn

We kunnen iets eerder ontbijten, zuster Marie-Claire is er weer. Ze gaat gewoon door met verwennen waar ze gisteravond gestopt is. Of we wat mee willen voor de picnic onderweg. Ze maakt voor elk vier stevige sneetjes brood, ruim belegd met vleeswaren. Een sinaasappel en een yoghurtje erbij zorgt ervoor dat we de hele dag vooruit kunnen.

We dalen al snel steil af naar Saint Maurice, een plaats met een prachtige historische abdij. De één na oudste van Europa en één van de weinigen die nog actief is. We kwamen er gisteren achter dat we daar telefonisch gereserveerd hadden in plaats van in Martigny, onze bestemming voor vandaag. Toch maar netjes afgebeld, want we stonden er 's ochtends om 09.15 al voor. In de abdij wordt één van de meest waardevolle relikwieën ter wereld bewaard.

De kerk zelf is open en een nieuwe lichting middelbare scholieren wordt gezegend. Naar schatting zo'n twee honderd jongeren worden ontvangen door drie meiden in een speciaal kostuum met vlag, op het kerkplein, en bij de prachtige deur van de kerk, met honderden namen erop worden ze welkom geheten door een vriendelijke pater.

We mogen mee naar binnen en kunnen zo mooi een kijkje nemen. 

De beloofde stempel zit er niet in vandaag; de goedlachse priester is te druk bezig met de scholieren te ontvangen en te begeleiden. Prima.

Op het college van St. Maurice hebben verschillende presidenten gestudeerd, dus een bijzondere school.

Er staat slechts één klim op het programma voor vandaag, allemaal ter voorbereiding van de drie volgende dagen als we naar de 'Grand Saint Bernard pas' gaan lopen.

De route is weer mooi en afwisselend, langs een hoge waterval die vanuit een steile rotswand naar beneden klettert, met de naam "cascades de pissevache", door ons vertaalt als " de koeienpis waterval."

We lopen de laatste zeven kilometers door de bosrand over rotsige paden, slingerend om steeds groter wordende rotsblokken. Als we er bijna zijn, lopen we langs een volkstuintjes waar een man de auto aan het inladen is. Hij vraagt waar we vandaan komen en of we tomaten willen, want zijn tuin heeft er teveel voor hem alleen. Dat slaan we natuurlijk niet af, maar als hij een plastic zak begint te vullen, moeten we hem een beetje afremmen. Hij wilde ons wel voor een week aan tomaten meegeven!

We zijn mooi op tijd in Martigny en op onze kamer. We hebben tijd om nog eens kritisch naar onze spulletjes te kijken.

Dit is het moment om afscheid te nemen van niet gebruikte en niet nodige spulletjes.

Vooral Cécile haar rugzak, want die is zwaarder dan die van Nico.

Cècile haar slaapzak, een extra dikke lange broek, een riem, deel 1 van het routeboek en wat kleine toiletartikelen gaan mee naar het postkantoor om naar huis (naar de buren) gestuurd te worden. Dit blijkt 2,2 kg te zijn! Dat verschil moet morgen merkbaar zijn.

We lopen nog een rondje door het rustige stadje, drinken een biertje en eten wat gemakkelijks. We hebben 's avonds niet altijd zin om lang in een restaurant aan tafel te zitten, daarnaast gaan de restaurants pas vanaf 19.00 uur open. De beentjes willen graag in een horizontale positie en daar luisteren we dan maar naar. Morgen hebben we ze weer hard nodig.