Niet geschikt voor hoogte vrezers

Het was ons al opgevallen dat we in het hotel en op straat steeds reclameposters zagen van De foundation Pierre Gianadda. Ook nu we de stad uitlopen is het een en al Pierre Gianadda en een expositie over Henri Cartier-Bresson. We lopen zelfs langs het museumgebouw.

Ja, en dan werkt reclame! We worden er nieuwsgierig naar en we zoeken op wat het precies is. Leonard heeft de stichting opgericht ter nagedachtenis van zijn broer, Pierre, die op 21 jarige leeftijd is verongelukt. Het is een groot particulier museum met een grote gratis beeldentuin erbij, net zoiets als het Kröller-Muller.

Die Cartier was een beroemde franse fotograaf, waarvan ook mooie zwart-wit foto's in de stad hangen, maar er waren ook exposities van Monet, Picasso, Toulouse-Lautrec enz, enz. Verder laat het museum romeinse vondsten zien en is er permanent werk van Leonardo da Vinci.

Mooi om te weten, jammer om te moeten missen.

Na de eerste paar kilometers begint het echte klimwerk en helemaal ná het schattige bergdorpje Bourg.

Het is weer puzzelen en kiezen welke informatie we gebruiken. We kunnen kiezen uit het 'boek van Ben', de GPX, die eigenlijk de route van Ben zou moeten aangeven, en de plaatselijke bewegwijzering.

Het blijkt maar weer eens dat er meerdere wegen naar Rome lopen, want ze zijn soms alle drie verschillend.

Één keer zegt de GPX dat we nog verder omhoog moeten, maar dan vindt Cécile het wel welletjes. We volgen de gele wandelbordjes en laten het boek en GPX 'los'.

We lopen namelijk al steeds over een rotspad en richeltje van nog geen meter breed, en al op hele hoge hoogte. Echt een beetje eng. We zijn blij dat het droog is. Anders is het niet te doen en levensgevaarlijk! Je moet ook stil gaan staan om van de omgeving te genieten, maar dat doen we graag bij deze inspanning.

Cécile begint ook een beetje hoogtevrees te ontwikkelen. Ze dacht er de laatste jaren al een last van te krijgen, maar nu weet ze het zeker. Beetje maar hoor, maar toch. Sowieso rustig lopen en goed opletten.

We kiezen dus het pad naar beneden en komen door de bergdorpjes Bovenier en Sembrancher en steken verschillende keren de rivier de Dranse over.

De autoweg en spoorweg zijn nooit ver van de rivier vandaan, vandaar dat de trein ons regelmatig passeert (of tegemoet komt), en we het geraas van de auto's(helaas) als we 'laag' lopen wel goed horen.

De natuur is overweldigend, wat een bergen en rotsformaties. Hoe hebben ze het voor elkaar gekregen om op zulke hoogtes nog dorpen te bouwen. Ook de paadjes; Steeds als we denken, 'nu kunnen we niet verder', staat er toch weer een 'geel wiiebertje' die ons de weg wijst en aangeeft dat het pad echt, die kant op, verder loopt. Toch wel een apart en geruststellend gevoel om te beseffen dat iemand ooit met een pot gele verf hetzelfde traject heeft gelopen en op bomen en rotsen die gele wiebertjes heeft geschilderd. Wijzelf hebben onze twee wandelstokken hard nodig om keien, boomstronken, steile klimmen en even steile afdalingen te overwinnen.

In Sembrancher komen we de Italiaanse fietster Hélène tegen die in haar eentje in vier dagen van Lausanne naar Aosta fietst. Ze is geboren bij het Gardameer.

Ongelooflijk wat je in een kwartiertje allemaal over iemand te weten komt.

Dat komt ook omdat ze vloeiend frans en engels spreekt en we gelijk een 'klik' hadden. Ze heeft met haar man en twee zonen van 16 en 18 jaar, voor het werk van haar en haar man heel lang in Senegal gewoond en ze wonen sinds vier jaar weer in Italië, Bologna.

De overgang naar Italië was voor allemaal erg moeilijk en enorm wennen.

Voor haar man helemaal, ook omdat hij in Italië geen passend werk vond. Hij is nu weer terug naar Senegal om zijn ontwikkelingswerk voor de overheid weer op te pakken.

We vinden het alledrie jammer dat we verder moeten, maar dat is het leven van een pelgrim.

Ook op de laatste klim hebben we een probleempje met de route en lopen ruim een kilometer verkeerd, maar dat is niet zo heel erg. We zijn helemaal blij dat deze dag, fysiek, zo goed is verlopen. Nico heeft totaal geen pijn meer aan zijn scheenbeen en met de knieën van beiden gaat het prima. In totaal was het toch een steiging van ruim 600 meter over uitdagende bos- en rotspaden en tussendoor dalingen van in totaal 200 meter. Vergeleken met de klim over de Pyreneeën naar Santiago is deze dag minstens zo zwaar. Misschien niet helemaal een eerlijke vergelijking omdat we nu 5 jaar ouder zijn.

De eindbestemming Orsières ligt op ca. 900 meter hoogte, en wij hebben een slaapplaats kunnen vinden in de refuge Saint Bernard, naast de kerk.

Met de code van de deur kunnen we naar binnen en om 19.00 uur zijn we er wel zeker van dat we de enige twee gasten zijn.

Boodschapjes gedaan en een maaltje in elkaar gedraaid met behulp van het 2-pits fornuis en op naar morgen.

Hopelijk stoppen de kerkklokken pal naast onze slaapplaats wel om een uur of elf.