De grote bocht in de Dora Baltea

We hebben er weer zin in. We lopen eerst eigenlijk een stukje terug richting de hoger gelegen kerk om dáárna, achter de kerk te klimmen. Op hoogte lopen we om Châtillon heen, richting Saint Vincent. We hebben daardoor nog mooi zicht op het stadje waar we geslapen hebben. We lopen in de 'buitenbocht' van de rivier de Dora Baltea, die hier nog steeds stroomt en in het smalle dal zien we hem soms, samen met de autoweg en de spoorlijn.

Het leuke van het eerste deel van deze dag is dat de route zo goed gedocumenteerd is. Om de zoveel kilometer staan borden met overzichten en namen van de omliggende bergen met hun hoogtemeters en andere bezienswaardigheden, zoals kasteel Ussel. Het loopt gemakkelijk en er is een parcours uitgezet met sport-en fitnesstoestellen.

In een tussenliggende dorpje, Pissin Dessus, is een grote oude dorps-oliepers gerenoveerd, prachtig, met erbij duidelijke informatieborden. Echt leuk om daar op deze manier meer over te weten te komen.

We lezen verder dat Saint Vincent de beschermheilige tegen onheil is en flink vereerd wordt in deze omgeving. Waarschijnlijk zien we daarom onderweg veel nisjes en kastjes met religieuze gedenkwaardigheden. Veel Maria beelden of foto's ervan, bloemen en rozenkrans erbij en natuurlijk beeldjes van St. Vincent.

Als we langs een mevrouw lopen die haar moestuin aan het besproeien is, horen we "Buen caminata." Simona vindt het duidelijk leuk om even te horen waar we vandaan komen en wat ons doel is, dus stoppen we even. "Er komen hier elke dag wel pelgrims langs," en verder vertelt ze trots dat haar zoon ingenieur is en de hele wereld overvliegt en ook in Amsterdam is geweest. We krijgen ter plekke geplukte peertjes mee voor onderweg.

Over moestuin gesproken; nu we op 'normale' hoogte lopen, zien we die weer overal bij de huisjes in de bergdorpen. In dit gebied moet het een feest zijn om te tuinieren want alles groeit en bloeit tegen de klippen op. Het geurt ook zo heerlijk naar allerlei kruiden en gewassen. Zelfs in de berm of op het pad waar we lopen staan kruiden of geurende planten.

Het blijft ook genieten om de geur van coniferen te ruiken of hooi, of tijm.

We hadden bedacht dat Nico vandaag 'alles' zou benoemen wat hij in de natuur tegen kwam. Nou, dat wilde hij wel, te beginnen bij de dames. "Haha", zegt Cécile, "die komen we toch bijna niet tegen." Laten we nou net op dat 'fitness-stuk' vier of vijf jonge dames tegenkomen en een oudere dame die in bikini aan een picknicktafel zit! Haha.

Maar nee, dat bedoelde Cécile natuurlijk niet. Ze bedoelde op flora-gebied.

Er is zoveel te zien en te ruiken en het maakt ons pijnlijk duidelijk hoeveel we niet weten. Gelukkig hebben we de planten- (herkenning) app. dus we zoeken regelmatig wat op. De kantelboom, nooit van gehoord, heeft bijvoorbeeld lieve rose en witte bloesem. Verder kunnen we in deze tijd van het jaar hier veel uit de natuur eten. Appels, peren, vijgen, kiwi, pruimen en citroenen zien we regelmatig hangen.

Hop overwoekert, net als thuis, menig hek of dak.

In de pauze genieten we het meegenomen stukje pizza, dat we gisteren in een doggie bag hebben meegekregen. Lekker zout met salami en kappertje. Ons zout gehalte is voor de komende week, na gisteren en dit restje, wel weer op pijl.

Nadat we boven het plaatsje Montjovet langs zijn gelopen krijgen we zicht op een berg dat tussen ons en de rivier ligt en waar we ook 'omheen' lopen. Er staat de Chiesa (kerk) il Saint Germain op en helemaal op de top de ruïne van een kasteel/fort. Vanaf daarboven moeten de desbetreffende bewoners goed zicht hebben gehad op de rivier, twee kanten op doordat het in de bocht ligt, en dus ook op bijna de hele Aostavallei. Hier kun je goed zien hoe strategisch het heeft gelegen.

We passeren Patrick weer, die in gesprek is, met toevallig een andere pelgrim, en dalen via een mooie route, door dorpen met veel vervallen huisjes. We blijven ons erover verbazen dat er uit zo'n 'middeleeuws' huis in zo'n afgelegen dorpje, waar je bijna niet met een auto kunt komen en in ieder geval niet verder kunt dan dat dorp, gewoon moderne jonge mensen komen, modieus gekleed en op en top verzorgd. Het voelt zo tegenstrijdig.

Het dalende pad gaat soms over weggetjes met keien en is soms steil, maar goed te doen en we steken de rivier over om er aan de andere kant een stukje langs te lopen. Het is een brede, best hard bruisende rivier, die Dora. Wij zouden er niet over durven te kanoën.

De laatste 3 à 4 kilometers zijn saai, veel over asfalt en een deel langs lelijke industrie. Jammer maar dat hoort er soms bij.

We gaan direct naar ons verblijf, Il casello. en worden er vriendelijk ontvangen. Het is fijn dat we kunnen mee-eten en verder blijven we veel op de kamer; rusten, lezen en we schrijven wat.

Aan het avondeten zitten trouwens ook Patrick en de man, waar hij halverwege de route mee in gesprek was en nog een derde persoon, helaas allemaal aan een eigen tafeltje. Dat is minder gezellig, maar eigenlijk vonden we het ook wel prima, een keer.

We horen van Patrick dat hij regelmatig samen loopt met een jonge dame. Het blijkt Aurore te zijn, de 19-jarige pelgrim, die we al een paar keer hebben ontmoet en die in haar tent overnacht. Ze hebben afgesproken om morgen weer samen te lopen. Grappig.