Stempel van een fietskoerier

Aurore en haar vriend zijn al vertrokken als we om 7 uur opstaan. We hebben nog net genoeg voor een ontbijtje met een kopje koffie. De zon schijnt weer als we iets voor achten op weg gaan. De route gaat al snel weer door de "campagne", dat is de landelijke route over onverharde wegen. 

Mortara is de eerste pauzeplaats. Het is een vrij grote stad en het was eigenlijk een etappeplaats(slaaplaats) maar wij hebben vier opeenvolgende routes iets anders ingedeeld. We lopen er vrij vlot doorheen. Het is wel een stad met veel historie. De naam is afgeleid van Mortis ara, wat altaar des doods betekent. In het jaar 773 heeft Karel de Grote hier een dodelijke veldslag gestreden tegen de Longobarden met vele verliezen.

We kopen bij het eerste het beste bakkertje twee broodjes en we krijgen van de super aardige verkoopster een croissantje chocolata, weliswaar van gister maar superlief. We eten de croissant direct op, op een bankje. Maar goed ook want het is inderdaad wel erg droog. Een gegeven croissant moet je direct in de bek stoppen, of hoe ging dat spreekwoord ook alweer. Met een beetje water spoelen we het weg en zo valt het allemaal reuze mee.

Een stuk verderop mogen we onze flesjes bijvullen bij een meisje die in een stomerij aan het werk is. Ze biedt ons eerst een twee liter fles water aan om mee te nemen, maar dat is te gek. Water uit de kraan is prima.

Het vervolg van de route gaat weer door het landelijk gebied. Er staar de hele dag nauwelijks tot geen wind en de zon schijnt onbarmhartig. We lopen door gebakken lucht en de liters water vliegen erdoor heen. Gelukkig is er telkens een tappunt als we het nodig hebben.

Een lastige bijkomstigheid zijn de vele vliegen die ons zweet wel lekker schijnen te vinden. We blijven bezig om ze van ons af te slaan.

We pauzeren even voor een colaatje in het centrum van Tromello. De refuge is helaas gesloten, dat is jammer, we hebben gehoord dat als je er slaapt, je onthaalt en tegemoet gefietst wordt door een oud mannetje op een fietsje in de Italiaanse kleuren geschilderd. Als Cécile net binnen in de bar probeert om een stempel te krijgen, stopt er een man op de fiets die Nico vraagt of hij een stempel wil. Cécile komt op dat moment naar buiten en zegt dat de bar geen stempel heeft. "Een moment", roept de man op de fiets en hij begint direct te bellen. "Twee minuten en dan krijgen jullie een stempel", zegt hij. En inderdaad, er komt er het oude mannetje op het fietsje in de Italiaanse kleuren geschilderd de hoek om scheuren en stopt voor ons. Hij vraagt om onze credentials en neemt ze mee.

Weer een paar minuten later komt hij breed glimlachend weer terug met de afgestempeld credentials, 2 speldjes en 2 testimonia van Tremello. Wat een bijzondere toevallige ontmoeting is dit toch weer.

We gaan verder voor de laatste 5 km.

We komen aan bij hotel il Pino, maar het ziet er leeg een vervallen uit. We moeten daar echter langsop lopen en erachter is de receptie in een soort porta cabine. Onze kamers zitten ook in een bijgebouw, drie kamers onder, drie erboven. Gelukkig schoon en een keer met airco, heerlijk. Als we zelf weer zijn, opgefrist, en wat uitgerust, gaan we een hapje eten in Garlasco, een middelgrote stad. Als we terug wandelen is het nog 30 graden, het Italiaanse ijs is gelukkig overheerlijk. Met die hitte mogen we wel een paar keer per dag inwendige verkoeling zoeken, haha.