Weerzien in Pavia

Het was vannácht zelfs nog warm. Met natte doeken probeerden we onszelf wat af te koelen, want de airco maakte zo'n herrie dat we daarbij sowieso niet bij konden slapen. Zo lukte het aardig.

Het grote oude pand, dat vóór de huidige receptie en ontbijtzaal staat, blijkt het oude hotel van de familie te zijn, echt vergane glorie. Aan het luxe ontbijt kun we wel zien dat het ooit een goed hotel is geweest; we hebben namelijk een lopend buffet met alles erop en eraan en we nemen het ervan.

Aan het ontbijt zit een franstalige Belg, die goed nederlands verstaat, achter een laptop. Hij werkt voor een wijndoppen fabriek in Garlasco. Hij heeft ooit drie dagen van de route naar Santiago gelopen. Het is knus in het ontbijtzaaltje annex receptie. De zus van de eigenaar zit erbij en leest hardop de krant. We denken wat op te vangen maar hebben het totaal mis. Maakt niks uit. Het levert toch weer gespreksstof op, over waar we aankomende nacht slapen. Het is een gezellig stel die broer en zus. We mogen, als pelgrims op de muur schrijven. Onze naam, datum, herkomst en onze bestemming schrijven we bij onze voorgangers.

Als we een uurtje op weg zijn zien we heel in de verte langs het kanaal naar Gropello Cairoli, een pelgrim lopen. Wie zou het zijn? Van deze afstand kunnen we nog niet zien of het een man of een vrouw is en we maken hardop grapjes over manier van lopen en uiterlijk. Nico denkt, van afstand, dat het een man is, Cécile is overtuigt dat het een vrouw is. Het blijkt Kirsten uit Duitsland te zijn, ze woont in de buurt van Keulen. Ze vertelt dat ze in 2019 is begonnen vanuit Canterbury en nu drie weken loopt vanaf Lausanne. Haar vriendin heeft helaas een paar dagen geleden moeten afhaken vanwege knieklachten. Verder blijkt dat Kirsten het grootste gedeelte in Frankrijk niet heeft gelopen vanwege de beperkingen door Covid-19. Ze vertelt dat ze als Duitse op de meeste adressen in Frankrijk niet zo welkom is, zoals wij Nederlanders. De deur wordt soms gewoon dicht gehouden of de telefoon abrupt beëindigd. Frans spreken vindt ze moeilijk vandaar dat in Frankrijk lopen misschien ook geen succes was. We merken dat ze goed nederlands verstaat: haar ouders hadden een boot in Sneek. Verder spreekt ze engels en spaans en daardoor ook redelijk italiaans. Een talenknobbel.

We doen haasje-over met haar. Eerst gaat zij pauze houden en dan nemen wij pauze en komt zij ons weer voorbij.

Ze gaat vanavond, vanaf Pavia, met de flixbus terug naar huis. Eigenlijk durft ze niet door de Gotthardtunnel, maar een andere optie heeft ze niet want vliegen doet ze niet vanwege het milieu. Wel nobel.

Wat zijn we blij dat het vandaag bewolkt is en we een klein windje erbij hebben. Op het moment is het tien keer meer genieten tijdens het lopen dan gisteren in de hitte. Het rommelt in de verte, maar geen regen. Dat is wel voor vanavond voorspeld.

Zo kan je een beetje op zien tegen de dag van morgen en zo valt het mee en is elke dag toch weer anders.

Tijdens een koffietje, in Villanova, vragen we aan de dame achter de bar of zij regen verwacht. Ze vertelt dat er net twee kilometer verderop een wolkbreuk is geweest, maar dat ze nu geen regen meer verwacht voor 6 uur vanavond. Tjeetje, gelukkig zijn er niet eerder opgestaan en gestart.

Nadat we een poosje langs een kanaal en uitlopers van een bergrivier hebben gelopen zien we hoe deze uitmondt in de grote Ticino rivier. Het levert mooie plaatjes op en het zorgt voor veel afwisseling van de natuur. Als we over een, bijna hollands, dijkje lopen, natuurlijk ter bescherming tegen het water van de Ticino schrikt Cécile zich rot. Een meter van haar vandaan vliegt een grote fazant op uit het hoge gras Jeetje, had hij niet even kunnen waarschuwen? Het is Cécile in Frankrijk ook al twee keer overkomen dat, net als zij langs struikgewas loopt, er een zwerm eenden op vliegt! Ze is dan in gedachten en schrikt zich het lep lazerus.

We komen Kirsten nog tegen en dan lopen we langs de het water Pavia binnen. We passeren eerst een mooie spoorbrug, dan een autobrug waar we zelf ook over heen gaan lopen en de volgende brug is een oude middeleeuwse 'overdekte' brug, ook voor auto's. Een mooie skyline, zo, met de bruggen en de Duomo op hoogte.

We gaan eerst naar het hotel om de rugzak af te leveren en om twee adresjes te regelen voor de komende dagen. Daarbij vragen we de vriendelijke hoteleigenaar om ons te helpen. Het is prima gelukt en dat is telkens weer fijn. 

Daarna gaan we rustig Pavia verkennen. Het is een mooie oude stad met veel middeleeuwse gebouwen maar ook moderne winkels en heerlijke gezellige pleinen. Het bezoek aan de Duomo San Michelle met grote koepel, nèt wat kleiner dan die van de St. Pieter in Rome en de gerestaureerde kerk, de Santa Maria della Carmine, maken indruk. In die laatste kerk krijgt Cécile, van de koster, een boekje, een bidprentje en sleutelhanger van Maria Carmine, en natuurlijk de stempel.

Als we, via een ommetje op het Piazza della Vittoria komen, zien we Aurore met haar vriend Baptist weer. Wat een leuk weerzien en wat grappig. Hen hadden we niet meer verwacht te zien, na onze rustdag bij Gerrie en Jan.

We lopen naar de overdekte brug, Ponto Coperta over de Ticino, via een prachtig oude straat met veelal statige panden en gaan daarna terug naar de grote gezellige Piazza della Vittoria om te eten. Pavia is een echte studentenstad en het wemelt er van de mooie jonge mensen. Heerlijk, de stad leeft en bruist. We zien trouwens ook een zwerver of junk.

We zien de drie australische dames, Rebecca Philippa en hun tante Lisa voorbij lopen. Hen hadden we ook niet meer verwacht te zien, maar zij hebben een rustdag genomen in Vercelli. Verder zien we Claudine, de franstalige belgische die we in Santhìa zagen, op een terras zitten. Ze herkent ons meteen; even zwaaien.

Nadat we ons maaltje op hebben, lopen we langs de australische dames en Cécile zegt: 'Jullie zijn beroemd in Nederland." Toen Gerrie en Jan ons kwamen ophalen in Vercelli zag Gerrie hen namelijk met de rugzak lopen en zei direct tegen Jan: "Heey, dat zijn de australische tante en twee nichtjes, van Nico en Cécile." Haha.

We blijven een poosje bij ze zitten en kletsen wat bij over de afgelopen dagen en waar we de komende dagen onderdak hebben gevonden. Tante Lisa probeerde de nichtjes aan mooie italiaanse jongens te koppelen. Nico maakt een grapje: "Daar zijn de meiden veel te zelfstandig en wereldburgers voor," tot opluchting van de meiden. Morgen gaan zij een dagje met de trein naar Milaan, shoppen, en sturen wat ze gekocht hebben alvast naar hun hotel in Rome. Ze zijn nu in de buurt! Daarna pakken ze de route weer op, hier in Pavia. Ze redden Rome niet, maar volgend voorjaar maken ze de voetreis af. Misschien komen ze wel in Beneden Leeuwen, ze zijn dan toch in de buurt. Haha, ze zijn welkom.

Rond 21.00 u. zijn we terug in het hotel, vlug slapen, want morgen willen we vroeg op. We moeten vermijden dat we weer zo lang in de warmte lopen.