Verdorde zonnebloemvelden

Ondanks dat het vlak bij het station is en in een grote stad, hebben we goed geslapen in ons hotelletje. Super bedden en een rustige straat, dat scheelt al heel veel want de ramen moeten open 's nachts.

Het idee is om over te schakelen naar het ritme dat we 5 jaar geleden in Spanje hadden, vanwege de warmte rond 6-7 uur vertrekken en onderweg een ontbijtje doen na een uur of zo.

Vandaag bevalt dit al prima, vlak voordat we rond 7 uur over de lange rechte straten Pavia uitlopen, nemen we een kopje koffie en 2 croissants.

Het duurt even voordat we aan deze kant de stad uit zijn, gisteren over de brug waren we direct in het centrum, maar nu lopen we door de typisch romeinse lange straten, en later wegen gevuld met auto's, mensen op weg naar hun werk, door woonwijken heen. Bij een kraampje kopen we nog wat fruit en een brood in een Panetteria. Genoeg om de dag weer door te komen.

Het is heerlijk lopen, nog niet te warm en er is gelukkig wat bewolking. In San Leonardo hebben we er al bijna 9 km. opzitten en hebben we een kopje koffie verdiend. Als we op het punt staan om te vertrekken, zien we een pelgrim voorbij lopen. We groeten elkaar vriendelijk, een nieuw gezicht voor ons.

Een tijdje lopen we een honderd meter achter hem maar dan nemen we een andere route en verliezen we hem uit het oog.

Intussen is de bewolking opgelost en meldt de zon zich weer op de gebruikelijke manier: heet.

Vroeg vertrekken heeft het psychologische voordeel dat je ruim voor de middag over de helft van de route bent. Voor ons is dat in het plaatsje Belgioioso. Op advies van een man op straat moeten we een stukje verder rechtdoor om het kasteel te zien en niet rechts af gaan zoals de Via Francigena aangeeft.

Hij heeft gelijk, een mooi pauze plekje in het centrum en we blijken precies aan de achterkant van een watertappunt te zitten.

Hierna is het afgelopen met de dorpjes en de mogelijkheid extra water te nemen.

De route wordt landelijk, op een huis na dat eruit springt omdat het hier op de verkeerde plek staat. Het hoort thuis in Thailand, Bangkok of in het Barcelona van Gaudi, als toeristische attractie. Geel geschilderd met golvende muren en dieren op het dak.

De route loopt verder om een grote zandafgraving waar we driekwart rond omheen lopen op een zandpad vol in de zon. Het laatste uur geeft een trieste blik, compleet verdorde zonnenbloemvelden. Later horen we dat men prioriteit heeft moeten geven aan de rijstvelden, in verband met de droogte van de afgelopen maanden.

De kerk in Santa Christina e Bissone, naast de de refuge waar we slapen, is aan de buitenkant sober. Als we even binnengaan slaan we stijl achterover van de overdaad aan goude versieringen in barok stijl. Wat een tegenstelling.

De onbekende pelgrim blijkt Robert uit Engeland te zijn. Hij is net zo oud als Nico, komt uit Manchester en is in Martigny begonnen. We drinken 's middags gezellig samen op een terrasje.

Hij heeft van veel mensen 'opdracht' gekregen om aan hen te denken tijdens zijn camino en 'hulp' te vragen. Zo ook aan zijn kinderen en drie kleinkinderen. Het mocht iedereen zijn, zelfs een dier. Een van zijn kinderen heeft ten Hag, de nieuwe Nederlandse trainer van Manchester United, opgeschreven. Volgens ons helpt het al, haha.

Een vierde pelgrim meldt zich, wat strompelend bij de refuge. Het is Alessio, een italiaanse man van 30, die net begonnen is in Vercelli. Hij heeft wat last van blaren en een pijnlijke kuitspier. Nico geeft hem zijn tijgerbalsem die hijzelf in Frankrijk gekregen heeft.

Alessio is er erg blij mee en al gauw ruikt de hele bovenverdieping met 3 kamers en 11 bedden naar de tijgerbalsem.

's Avonds eten we met ons vieren in de naburige pizzaria. Alessio spreekt goed engels en praat makkelijk, net als Robert. Alessio is afgestudeerd als journalist en nu zoekende wat hij wil gaan doen. Hij is in een uitwisseling programma ooit in Den Bosch geweest en heeft vooral onthouden dat iedereen in Nederland een boot heeft bij zijn huis. Haha. We hebben hem toch maar uit die waan gehaald.

Robert is 7 jaar geleden, al op zijn 55ste, met pensioen gegaan. Hij was advocaat, net als zijn vrouw, maar zij is gestopt toen de kinderen kwamen. Hij is intussen twee maal naar Compostella gelopen. De keer vanuit zuid Portugal vond hij tegenvallen, lange afstanden en weinig te zien. nu gaat hij, als hij terug is, een presentatie geven in de kerk in Manchester, kerken hebben dan ook zijn interesse. Nou, daar kun je in Italië wel mee vooruit.

De avond vliegt voorbij en we kruipen op tijd weer op onze lakenzakken. Misschien in de na-nacht erin maar meer zullen we niet nodig hebben.