Kunst in Pietrasanta

Onze airb&b ligt ongeveer 100 meter van de snelweg de E80 af. Hij is ooit dwars door het dorpje Massa heen gelegd, weliswaar met geluidsschermen, maar het is typisch dat je op deze afstand de hele nacht het geraas hoort, terwijl je als je er vlakbij bent de weg niet hoort.

We hebben besloten om nog over de boulevard te lopen en een stukje over het strand voordat we richting Pietrasanta gaan en weer op de Via Francigena komen.

Veel luxe op de boulevard; het 'groen', de palmbomen, agaves en bermen worden goed onderhouden en we lopen langs kleurrijke vakantieparken en hotels met de meest exotische namen. Eerst alleen maar dames namen zoals Bagno Daniella, Irene en Amelia. Later zijn de mannennamen aan de beurt.

Bij Forte Dei Marmi nemen we afscheid van de zee en gaan richting het gebergte dat steeds in het zicht was en parallel aan de zee loopt op ongeveer tien km. afstand.

Straks, de komende dagen, zullen we weer door de bergen gaan kronkelen om echt landinwaarts te gaan.

Als we trouwens langs de zee waren blijven lopen, zouden we over 35 km. in Pisa zijn. Een grappig idee. We zijn er ooit geweest op vakantie, anders hadden we het er misschien bij gedaan.

Voordat we in Pietrasanta zijn, lopen we langs een helemaal droog gevallen kanaal waar veel marmerverwerkingsbedrijfjes aan zitten. Er worden marmerblokken doorgezaagd, verwerkt tot aanrechtbladen maar ook tot beelden.

Pietrasanta zelf is genieten van de kunstwerken die overal door het stadje verspreid staan. We nemen een kijkje in de bijzondere kathedraal, dit omdat er twee doopvonten in staan die veel op elkaar lijken maar uit een heel verschillende tijd komen. Van mgr. Stefano krijgen we een stempel in onze credential. Verder zijn er gezellige winkels in de smalle oude straten en op het 'kerkplein' nemen we een chocoladetaartje bij de koffie.

Na Pietrasanta volgt een klim, en we krijgen een totaal andere omgeving te zien, zeker anders dan de kilometers langs de zee. Dat maakt vandaag de route weer zo afwisselend.

We komen langs bloeiende bananenbomen, bamboebossen en prachtige olijfgaarden op terrassen. Verder zien we meer en meer cipressen, palmen grote agaves en boeiende planten, waaronder oleander en sonnaville.

We zeggen net tegen elkaar dat er de kans bestaan dat we medepelgrims tegen kunnen komen omdat we weer op de route zitten als een amerikaanse met een 'licht' rugzakje ons inhaalt. We vragen even of ze ook de Francigena loopt en of ze die alleen loopt, maar het blijkt dat haar vriendin in de taxi is gestapt omdat ze teveel last had van haar blaren en dat ze in Pontremoli zijn gestart. "We lopen tot Lucca en dan zit het er weer op" zegt ze nog en hup weg is ze. Hopelijk kan haar vriendin zich morgen weer bij haar voegen en lopen ze dan wat rustiger.

Ons overnachtingsstadje Camaiore is ook weer een typisch oud italiaans plaatsje met smalle winkelstraatjes en overal barretjes. Die barretjes hebben echt wel bestaansrecht, want de (oude) mannetjes zitten er dagelijks bij elkaar en praten er met handen en voeten en veel kabaal. De (oude) vrouwtjes zitten er ook bij elkaar aan een tafeltje. En wij, pelgrims/toeristen schuiven gezellig aan om de boel af te kijken en ook een pilsje te drinken.

De jonge moeders met kinderen, onder de twee jaar hebben ook met elkaar afgesproken en slenteren in groepjes met kinderwagens door de straatjes.

Dit zie je in Nederland eigenlijk toch niet.

We willen vandaag zelf koken. In het mooie appartement zit een keukentje dus we gaan bij de Conad, de italiaans Jumbo, de boodschappen doen.

Na de kassa ziet Nico twee backpacks staan en hij herkent ze aan de rolmatjes die buitenop zijn gebonden. "Die zijn van de twee franse zusjes, hoor, dat weet ik zeker." Cécile loopt terug de winkel in en ja hoor! Hartelijk groeten we elkaar en hoort Cécile dat ze in Massa hebben geslapen en morgen ook naar Lucca gaan.

Ze hebben onze blog opgezocht en ze stralen helemaal als ze vertellen dat ze met behulp van Google translate de tekst konden lezen. "Zo leuk dat we genoemd zijn en er foto's bij staan van ons."

Verder kletsen we nog wat over de zee, waar zij ook nog even in zijn geweest, en de mooie route van vandaag.

Misschien kunnen we morgen op een pleintje samen wat drinken.

Het koken is 's avonds een probleem.

Op het gastoestel zit maar een pit dat werkte, als er tenminste maar lucifers zou zijn. Er zijn dus geen lucifers, en er is nauwelijks bestek en er zijn weinig pannen.

Als we de eigenaar bellen, horen we dat we alleen gebruik mogen maken van slaap- en badkamer. Zo staat het in het contract.

Helaas voor ons niet duidelijk, hij zal gelijk hebben, maar jammer was het wel.

Gelukkig konden we wel de waterkoker gebruiken voor een soepje en de oven voor worstjes. Maaltijdsalade is ook goed te doen met alleen het vorkje dat erbij zit en het straciatella-toetje lukt best met een theelepel.

De tortellini bewaren we.

Het is wat.