Eerste dag langs de Arno

We kunnen van de gastvrouw kiezen bij het ontbijt uit zoet of hartig. We kiezen een keer voor hartig. Nico krijgt scrumbled eggs en wat vleessoorten. Cécile kiest hetzelfde zonder vlees. Kortom het ontbijt is prima verzorgd met daarbij nog jus d'orange, druiven, mangostukjes en biskwietjes in allerlei soorten. Als we vertrekken komt ook Pablo nog even binnen. Het valt ons op dat de werksfeer super is hier en het een gezellig stel mensen zijn.

We moeten bij de start even wennen aan de nieuwe GPX voor de komende twee dagen. Na 100 m. lopen we al verkeerd en als we de goede weg vinden, blijkt dat we die niet voor niets over het hoofd hebben gezien. Het pad is stijl en onbegaanbaar. Huh, hoe moeten we nu verder, geen idee? We hebben namelijk geen routebeschrijving van dit stuk. Gelukkig bestaat Google Maps en kunnen we op die manier een weg vinden om vier km. verder weer op de 'Arno-GPX' route, bij het plaatsje Isola, te komen.

We worden staande gehouden bij het eerste huisje van het dorp, door een italiaanse man, die al op de uitkijk stond. "Bravo, bravo naar Rome! Geweldig, ik ben daar ook een paar keer geweest", en hij noemt wat bezienswaardigheden op die hij in Rome mooi vindt. "Trevi, Piazza di Spagna, Forum Romanum, enz., enz.

Hij wijst ons de weg naar een barretje verderop, waar we ook brood kunnen kopen.

Daarna begint het echte deel langs de bochtige Arno. Het pad gaat over een, met gras begroeide, dijk en er loopt zelfs helemaal een fietspad naast, tot bij Florence, dus dat is gemakkelijk. We vinden het fantastisch en wat genieten we van het heuvelachtige landschap, het groen en het rustige pad.

Als we over de dijk Empoli bereiken, waar we eigenlijk niet in het centrum komen, worden we aangesproken door een engelse dame van rond de 65 jaar.

"Ik loop al een tijdje achter jullie en vroeg me af waarom jullie in Empoli lopen. Dit is toch niet de Via Francigena."

Ze vindt het geweldig wat wij doen. Zelf loopt ze elke dag een paar kilometer zo langs de Arno en zou eigenlijk wel een stuk van de Bia Francigena willen lopen maar is een beetje bang voor de bergen. We vertellen dat ze ook een deel kan doen en dat ze eventueel ook haar bagage kan laten verplaatsen door een organisatie. Dat brengt haar wel op ideeën. We laten de route zien die wij volgen en laten zien op de mobiel hoe we Florence in moeten lopen; via een park. Ze zegt gelijk: "Daar moet je wel oppassen want daar lopen veel prostituees." "Haha", zeg Nico, "daar hebben wij arme pelgrims toch geen geld voor."

Susan(Sue) loopt een kilometer of twee met ons mee en wijst ons later een bakkertje waar we echt heerlijk brood kunnen kopen, volgens haar.

De liefde en haar werk als modeontwerpster heeft haar 35 jaar geleden naar Italië gebracht. Haar schoonvader en later haar man hebben hier een bedrijf (gehad?) die regenjassen maakt, zoals de Amerikanen vroeger droegen, de trenchcoat met heuse ceintuur, en die zij hier hebben geïntroduceerd. Het was toen een gat in de markt in Italië. We denken dat het ze geen windeieren heeft gelegd.

Susan moet regelmatig terug naar Londen omdat haar moeder van 93 jaar nog leeft. "Oh," zegt Cécile, "ze gaat bijna de kant op van de zojuist overleden Queen Elizabeth." 

"Ja, en ze lijkt er nog op ook, a real look-a-like," zegt Susan.

Ze vertelt verder over Empoli, dat het in de tweede wereldoorlog erg zwaar heeft gehad omdat het in handen was van de Duitsers, en juist daarom ook veel is gebombardeerd. Het ziekenhuis ook en daarom is deze vrij nieuw. (We lopen dan net langs een niet nieuw uitziend ziekenhuis).

Op een oude muur in Empoli zitten kogelgaten van vele gefusilleerde Italianen die in het verzet zaten. Een zichtbare herinnering aan die verschrikkelijke oorlog, vervolgt ze.

Dan vertelt ze nog dat in 1966 de Arno zo is overstroomd dat het helemaal aan de rand van de dijk stond. Je kunt het je haast niet voorstellen hoever het water uit de oevers was getreden en gestegen was. Wat we daarna van haar verhaal begrijpen is, dat haar schoonvader, met zijn fabriek in kunststof/plastic, toentertijd, rollen heeft geleverd om de dijk te beschermen.

Als we bij de bakker zijn, nemen we afscheid, maar niet voordat Sue onze website heeft genoteerd en ons op het hart heeft gedrukt dat we haar moeten bellen als we in de problemen komen in Italië. Haar man kan ons dan wel helpen. Dat vinden we erg lief en je weet maar nooit of het nodig is, dus we noteren haar telefoonnummer.

Over Montelupo Fiorentino lezen en weten we niets. Het ligt er wel mooi aan de Arno, maar we moeten een eindje van de route af, een zijtak en de Arno zelf oversteken om bij ons hotel, Il Fiorino, te komen.

Het is een familiehotelletje en de 'opa' roept vanuit zijn luie stoel, om het hoekje, "Wie is daar?" Grappig, we moeten hem zoeken in plaats van dat hij naar ons komt, het oude baasje.

"De stempel moeten jullie straks maar aan mijn dochter vragen en de buitensleutel is niet nodig, want ik zit hier toch altijd."

We vinden het voor vandaag wel best en blijven lekker in het hotel. We videobellen met onze lieve vrienden Cees en Edith, die we natuurlijk wel een beetje missen en komen alleen voor een pizza nog buiten.

Die van Nico is mega groot, maar hij eet 'm helemaal op, zo lekker is het.

Inderdaad zit 'opa' in de luie stoel bij de ingang, 'oma' met kleinkind om het hoekje bij de TV, en dochter is in de keuken.

Het zal hier nog wel jaren zo doorgaan