Regenachtig maar prachtig

Onder de dekens was het heerlijk warm, maar verder was het op de kloosterkamer belachelijk koud, vannacht. Zo zelfs dat de uitgewassen kleding voor de eerste keer niet droog is. We hebben alle trucs uit de kast gehaald; lampen aanlaten, de föhn, als iets bijna droog is erop gaan zitten, en ten slotte in de handdoek draaien.

Als we om acht uur naar de refter gaan voor het ontbijt voelen we dat de verwarming ineens aan is gegaan.

Was ie nu kapot of zijn er klachten geweest van de congres-gangers?

In ieder geval kunnen we nu de spullen die nog een beetje klam voelen een half uurtje over de verwarming laten drogen.

Aan het ontbijt vertelt Eduardo, die met ons als eerste de eetzaal inloopt, dat de afgelopen dagen het ontbijt heel sober was; brood met jam of pasta met thee of koffie uit een automaat. Vandaag is er, ook waarschijnlijk vanwege het congres, een uitgebreid lopend ontbijtbuffet met alles erop en eraan. Da's dan weer geluk hebben.

Astrid komt wat later aan het ontbijt en Michael helemaal. Hij heeft 80 personen voor zich in de rij staan. Och, erm! Hij had ook al niet zo goed geslapen.

We krijgen van Eduardo nog wat uitleg over de uitspraak van de italiaanse taal, altijd handig, en dan nemen we afscheid van onze tafelgenoten.

Astrid blijft nog een dagje, fijn dat de verwarming het nu doet, Eduardo gaat vanochtend een wandeling maken, want dan zal het droog blijven, is de voorspelling en Michael loopt tot Badia Prataglia, een kilometer of acht.

Voor ons staat 18 kilometer op het progamma, maar daarbij gaan we wel twee 'toppen' over. Twee keer ruim 450 m. up en down! Prima dat we dan een goede pauze op de helft kunnen nemen.

Bij de bijna eerste top staat een Refugio Cotozzo. In onze beschrijving staat: 'waar het goed afkoelen en uitrusten is'.

Haha, als wij er zijn, begint het nèt te regenen en voor ons is het dus een plekje 'waar het goed warm aankleden en regenkleding aandoen is'. We schrijven nog wel even in het boek, welke er ligt voor wandelaars/pelgrim, dat wij hier geweest zijn en bedanken voor het schuilhutje, precies op de goede plaats.

Het wordt misschien beetje afgezaagd, maar ondanks het beetje regen, genieten we van de overweldigende bossen, diepe dalen, zoveel varens die het pad bijna onzichtbaar maken en het mysterieuze van het bos door de laaghangende mist.

In Badia Prataglia nemen we een goede pauze en doen we ons tegoed aan een stuk pizza, koffie en croissants. We moeten goed voor onszelf en de inwendige mens zorgen, want we hebben na de pauze nog zo'n zelfde stuk te gaan.

Hier krijgen we de wifi-code van de barman en kunnen mooi onze 'administratie' bijwerken en de krant downloaden.

Net als we opstappen komt Michael binnen. Hij is klaar voor vandaag en baalt van het weer. "Ik hoop echt dat het morgen beter is hoor, anders weet ik het ook niet. Het regent al een uur." Precies het uur dat wij pauze hadden. We steken hem maar een hart onder de riem. "Morgen wordt het vast beter." Het is ook niet leuk als je net drie dagen aan het lopen bent en alle dagen veel regen hebt.

Wij gaan in vol 'regenpak'-ornaat weer verder maar we zijn nog geen twee minuten weg en het wordt wéér droog. Oooh, da's toch mooi meegenomen.

De tocht verloopt verder prima, maar we komen beslist moe, van al het klimmen en dalen, aan bij een poort die we gelukkig van het slot af kunnen halen. We dachten bijna dat we verkeerd waren, maar het eerste huis dat we zien is onze Refugio Casa Santicchio.

We worden hartelijk ontvangen door Marchio en Laura en hun hond Birbe. Als we op onze kamer zijn, valt het ons op dat hier de verwarming niet aan is, net als in het klooster afgelopen nacht. Hier zitten we echter 500 m. lager en is het gelukkig minder koud.

We gaan na het douchen en wassen van de kleding naar beneden, naar de eetruimte, in de hoop dat het wat warmer is. Dat is niet zo.

Laura vertelt dat in de bergen de verwarming pas half oktober aan mag en in de steden eind oktober. Het is een regel van de italiaanse overheid; die bepaalt afhankelijk in welke van de zes zones je bent, wanneer de verwarming aan mag.

"Het klooster heeft de wet overtreden, door 'm vanochtend toch aan te doen", zegt ze.

We lezen later op Google dat er nooit een straf wordt gegeven op het overtreden van deze verwarmingswet.

"Geef ons dan maar lekker warme koffie", zeggen we.

Een italiaans jong stelletje uit Turijn komt later ook in de eetruimte en om half acht kunnen we aan tafel. De twee zijn een week aan het wandelen vanaf Florence naar La Verna. Zij hebben een hele andere route dan wij, maar toevallig morgen wel dezelfde en dan slapen ze hun laatste nacht net als wij in het klooster van La Verna.

Om acht uur komt er nog een ouder stel binnen. We hebben met het eten, op verzoek van Laura, even op hen gewacht maar toen het zo lang duurde zijn wij alvast begonnen. Zij komt uit Rome en hij uit Florence, precies het laatste deel van onze voetreis, en zijn verlaat vanwege het slechte weer in Florence. Ze gaan een puppy kopen, hier in de buurt.

In het begin van het avondeten is iedereen wat stilletjes behalve de vrouw uit Rome die zo snel met Laura praat, dat wij er niet veel van kunnen maken. Dat vinden we natuurlijk prima.

We eten smakelijk en later, als de man uit Florence een halve fles wijn op heeft en 'los' komt, praten we wat met de twee stellen over vakanties, werk en films.

Voordat we er erg in hebben is het alweer half tien en verontschuldigen we ons. We willen graag naar bed.

Morgen kunnen we om acht uur ontbijten. Dat wordt uitslapen tot kwart over zeven. Heerlijk. Ook fijn is dat er voor morgen minder regen is voorspeld. We gaan het meemaken. Slaap lekker