Puur natuur

Als we om kwart over zeven naar het woonhuis van de familie lopen om af te rekenen, krijgen we koffie en ontbijt aangeboden. Ach waarom ook niet, de dochters zijn schatten en de ouders Olivio en Mirena hebben alles goed geregeld. Binnen een paar minuten zitten we aan lekkere taartpuntjes, beschuitjes met jam en een bakje koffie.

In het dorp Selci-Lama, 1 km. verderop, moeten we van alles inkopen want het wordt een dag zonder verdere dorpjes en we zijn door onze proviand heen. We beginnen bij een bakkertje waar we sandwich en brood voor onderweg kopen. De bakker wijst ons naar het volgende winkeltje voor kaas en tuc koekjes en deze wijst ons weer verder naar een supermarktje, gelegen achter de kerk voor fruit, tomaten en een yoghurtje. Het ligt allemaal ook npg op de route. Al met al is het bijna 9 uur, maar gisteren hadden we niet genoeg bij ons en dat willen we niet nog een keer.

Cècile haar nieuwe schoenen lopen perfect maar ze zijn niet waterdicht bleek gisteren. Gelukkig beginnen we vandaag niet in het natte gras. De zon doet zijn best om de mist in het dal op te lossen en dat lukt al snel. De route loopt rustig stijgend de natuur in, over een bruggetje om een beek over te kunnen steken. De eerste klim door het bos is even opletten. Het pad is bijna dichtgegroeid door jonge scheuten van eikenbomen.

We kijken uit naar een autowrak dat een markeringspunt is op de route. Hoe kan in godsnaam daar überhaupt een auto terecht zijn gekomen? We klimmen namelijk al even over slecht begaanbare bospaden. En dan, net als in de reclame: "waar is nu dat zwembad", zijn we zwaar teleurgesteld. Het autowrak is weg. Het hoogtepunt van deze dag, haha. Opgeruimd! Dat gebeurt hier toch gelukig ook nog.

Verder dalend en klimmend krijgen we de mooiste vergezichten voorgeschoteld. In het plaatje dat we zien, staan overal grote cypressen in het glooiende landschap. Werkelijk een prachtig beeld.

Aan het einde van de route wacht nog een flinke klim van 500 naar 800m hoogte over kale rotsen. De zon schijnt volop en kaatst op de eerst grijze en dan goudbruine stenen ondergrond. Boven op de berg kunnen we weer in de schaduw van de bomen lopen. De route loopt daar even precies op de scheidslijn van de districten Umbrië en Marche.

Onze slaapplaats in Bocca Serriola in de Bar ristoro Alimentari della Cima, is op woensdag normaliter gesloten. Buiten pauzeert een groep motorrijders en die kunnen binnen niet terecht. Op het balkonnetje staat een man die naar zijn vrouw roept "de pelgrims zijn er", als hij ons ziet, en hij gebaart dat hij eraan komt. Beneden maakt hij de deur open voor ons en als we binnen zijn gaat hij direct weer op slot.

Bocca Serriola is geen echte plaats maar meer een locatie aanduiding. Net zoiets als de Woeste Hoeve op de Veluwe.

In de verre omgeving is dit het enige gebouw wat er staat. We krijgen direct wat te drinken aangeboden van de kordate gastvrouw. Hier in de bossen is er geen netwerk en we we vragen aan de dochter van de gastvrouw die later binnenkomt of ze voor ons wil bellen naar een adres in Gubbio voor overmorgen. We spreken af dat we het morgen aan het ontbijt gaan proberen.

Voor het avondeten krijgen we een speciale behandeling. "Diner for two" in de

verder lege bar.

Het wordt vroeg onder de wol vandaag, al is het maar omdat het flink afkoelt op deze hoogte.

Buitenom lopen we naar onze kamer, het is zo pikkedonker hier dat we het lampje van de mobiel nodig hebben.

Cècile doet nog wat herstelwerk aan de broek van Nico. Er zit een gat in de broekzak waar de mobiel doorheen is gevallen, gelukkig zonder verdere schade.

Tot morgen.