Over de Monte Subasio

In ons hotelletje, midden in Assisi, krijgen we net als gisteren een buitengewoon lekker ontbijt aangeboden door serveerster Ornella. Sapje, verschillende soorten versgesneden vleeswaren, brie, vijf kleine cakejes met z'n twee delen, druiven, een yoghurtje en natuurlijk pane en toast, met boter en zoetigheid. Heerlijk. 

Gisteren hadden we een rustdag en wij zijn dan ook vrij van schrijven, maar Assisi verdient het om over geschreven te worden. De voeten en hersenen moesten trouwens wel aan de bak om alle informatie en al het moois wat er te zien te verwerken.

Als eerste kwamen heel toevallig Bernard en Birgit langs lopen. Gelijk afgesproken voor vanavond om te eten in restaurants Erminio. 

Om het klimmen te beperken hadden we buskaartjes gekocht bij 'de bar'. We zouden dan naar beneden lopen tot de baseliek van San Francesco, hier onze testimonium(eerste getuigenschift, dat we al van thuis naar Assisi zijn gelopen) halen en de kerk bezichtigen. Met de bus, nog iets lager gelegen, zouden we mooi naar San Daminiano, 1,5 km. verderop, kunnen en dan met bus helemaal omhoog naar Rocca majore, helemaal op de top. 

Er is niks van dat 'bussen' naar San Daminiano terecht gekomen, maar van de rest wel. 

We hebben ons eerste testimonium en een nieuwe credential gekregen van een Franciscaan, in de crypte zijn we bij de tombe van Franciscus geweest en we hebben de twee kerken, die 'op elkaar' staan, bewonderd. Veel bezoekers worden er door gidsen rondgeleid en je ziet dat mensen steun vinden in het geloof. Velen willen even de muur aanraken of draaien zich voor een laatste blik op zijn tombe of op de kerk van San Francisco nog even om, zelfs op straat, en maken een buiging of knik.

We zijn omhoog gelopen, waarbij we door bijzondere oude, smalle straatjes liepen, onder stadspoorten door gingen en langs grote kerken kwamen zoals de kerk van Rufino en de kerk van Chiara(Clara). 

We zijn weer een stukje wijzer geworden over deze bijzondere personen, die in deze streek hun sporen hebben achtergelaten en ongeveer 800 jaar geleden zoveel betekenden voor anderen, en nu nog steeds doen, eigenlijk. 

Ongelofelijk, als je bedenkt dat er vele heiligen zijn en dus zoveel geschiedenis, of je nu gelooft of niet, waarover enorm veel te vertellen en te leren is en wat zeer interessant is. 

De tastbare oudheid en de prettige sfeer die heerst in deze stad, samen met de restaurantjes en de toeristische winkeltjes, vonden wij in ieder geval geweldig en we hebben genoten. 

Even wat anders...Bij het busstation beneden zagen we trouwens nog wel nog Michael, hoe toevallig, die met een andere bus naar de Santa Maria degli Angeli kerk ging. Haha.

Verder dus nog gezellig uit gegeten en bij het teruglopen naar ons hotel, 's avonds (300 m.), weer bekenden tegen gekomen, namelijk: Michael, who else, en Justine. 

Vandaag lopen we Assisi uit, via de steile Via Rufino, bijna langs de de Rocca Minora en langs de middelbare school. 

Haha, hier zien we dezelfde taferelen als bij ons; de scholieren hangen bij elkaar, de meesten met mobiel, sommigen hebben hun schrift open om nog wat huiswerk af te maken, en de leraar, met sigaretje in de mond, probeert de jongeren naar binnen te krijgen. Het enige verschil zijn de mooie, oude schoolgebouwen, die tegen de berg aan liggen, dus schots en scheef en hoogteverschillen. 

De route kunnen we in drie indelen.

Het eerste deel is klimmen over een steil rotspad, door het Parco del Monte Subasio, naar het 400 m. hoger gelegen Eremo delle Carceri. Het is een klooster, hier gesticht en gebouwd, omdat San Francesco en zijn volgelingen er kwamen om te bidden en te mediteren. Op dit stuk komt de deense Christian, in zijn blote bast, voorbij stappen. De vriendelijke jongen is gisteren in Assisi aangekomen en is toen al gelijk naar het klooster geklommen. Nu gaat hij ook door naar Spello, net als wij.

We passeren zelf drie Duitsers, die met een groep een week in Assisi verblijven en van daaruit uitstapjes maken. Zij drieën gaan de uitdaging aan om naar boven te lopen en sluiten zich daar bij de rest aan om met de bus mee terug te rijden. 

Het tweede deel is klimmen, naar ruim 1200 m., en later weer dalen, waarbij we boven de boomgrens komen. Het gebied ziet eruit als een groot, glooiend, lieflijk, groen berglandschap met kiezelpaden op verschillende niveaus. "Geloof maar dat het hier kan spoken, als het wat waait of mist", zegt Nico.

Dan zien we op een van de hoge bergen, bij Croce di Sassepiano, tien Amerikanen uit Colorado, van vlakbij San Francisco, met italiaanse gids, uit de Dolomieten. Ze zijn een hikers-groep die twaalf dagen tochten maken in en rondom Assisi.

We blijven een half uurtje met ze kletsen.

Cécile doet maar even een vest aan, nu we stil staan, want ondanks de zon zorgt de wind voor snelle afkoeling. 

De sportieve pensionado's weten wel iets van Nederland, zeggen ze, omdat ze al vaker een reis door Europa hebben gemaakt, kinderen hebben die er studeerden of er zelf congressen hebben bijgewoond. Één was gynaecoloog(79) en gespecialiseerd in moeilijke zwangerschappen. "Nederland is op dat gebied een voorloper", zegt hij. 

Ze vinden het fantastisch dat wij vanuit Nederland zijn komen lopen. De Amerikanen willen met ons op de foto alsof we van een andere planeet komen, maar kunnen ook mooi even foto's voor ons maken op deze hoge plek, bij het kruis, waarvandaan we een schitterend zicht hebben op Assisi. 

Na een hartelijk afscheid gaan we nog een stukje hoger en komen bij loslopende paarden. Zij nemen ook graag de paadjes en één loopt ons gewoon voor de voeten. We moet goed op de rotsblokken met rood/witte markering letten om op de goede hoogte het juiste paadje aan te houden. Bij mist of regen zou dit beslist niet lukken en kan je deze route niet nemen, maar dan kan men de lager en kortere route over de autoweg volgen. 

We komen langs het unieke natuurfenomeen il Mortaro. Het is een zinkgat, een soort trechter, bovenop de Monte Subasio. Heel fascinerend. 

Het derde deel van vandaag is verder dalen, in totaal 1000 meter. We lopen over bospaadjes en later kilometers over een breder, mooi grindpad, waarbij je soms het idee hebt alsof je door een aangelegd park loopt, met uiteindelijk, prachtig tussen de olijfbomen door, een mooi uitzicht op Spello. Het is nog steeds oppassen want voor het weet glij je weg op het schuine kiezelpad. 

Omdat Spello ook weer een historisch stadje is, en 'dus' op een heuvel is gebouwd, stijgen we door de smalle straatjes naar boven, en waar we op de Belvedere zelfs in de verte, opnieuw Assisi kunnen zien liggen. 

Op het overnachtingsadres wordt er na twee keer bellen, een verdieping lager, (want op een helling gebouwd) geroepen door een oudere vrouw en komt haar man (80+?) de trap op. 

Het hele trapportaal naar onder en ook naar de eerste verdieping hangt vol met schilderijen. Als de 'oude baas', die steeds joviaal een arm om de schouder van Nico slaat, ons onze kamer toont, wijst hij al snel naar de schilderijen die daar ook hangen. We begrijpen het op dat moment niet, maar als Nico een uurtje later naar beneden gaat om de paspoorten en credentials op te halen valt het muntje. Hij komt terecht in een grote werkruimte van de kunstenaar. In het atelier staan overal doeken opgestapeld langs de muren en schilderwerken op ezels. In een hoekje, achter een buro dat vol ligt met van alles en nog wat, zit de vrouw des huizes. "Mijn man is de kunstenaar", zegt ze als Nico vol bewondering rondkijkt. Op een muur prijken, ingelijst, allerlei prijzen, verkregen op de Biënnale van Venetië uit 2009. 

Er is niets te eten of drinken bij de oudjes en we gaan daarnaar op zoek, in het stadje waar de bewoners veel aandacht hebben besteed aan gezelligheid rond de huizen.

In het restaurantje beseffen we weer dat we bofkonten zijn; het wandelen is ons vandaag goed afgegaan, mede dankzij de rustdag en het wederom perfecte wandelweer.