Prachtige route, hoe verzinnen ze het!

We hebben opnieuw een pachtige route te gaan vandaag. We klimmen de berg op aan de overkant van het aquaduct en hebben een prachtig uitzicht vanaf daar op het aquaduct, de meest bekende van Italië.

Daarmee is de weg omhoog nog niet klaar.

Het klooster Monteluco is onze volgende stop. We zijn er iets voor negenen en dienen even te wachten. Gelukkig is het barretje wel al open voor een kop koffie en een croissantje met chocola. Dat is hier meestal Nutella. Natuurlijk alleen voor de broodnodige energie en niet omdat het zo verdraaid lekker is. Het oude klooster staat voor een deel in de steigers, het dak dient gerenoveerd te worden, maar we kunnen wel het kerkje zien en de slaapvertrekken van de monniken van die tijd, die worden cellen genoemd. De huidige gevangenen zouden direct gaan protesteren als ze daarin moeten verblijven. Een stempel in onze pelgrimspassen rijker, gaan we verder naar het hoogste punt van de dag, hier weer prachtige vergezichten op de bergen van de Apennijnen. We nemen de tijd voor een pauze om er maximaal van te genieten.

De lange afdaling over smalle bospaden naar Ferentillo vergt al onze aandacht. We staan regelmatig stil om te genieten van de overweldigende rotsformaties en uitzichten, het is te moeilijk om dat tijdens het lopen te doen. We zeggen regelmatig tegen elkaar, hoe is het mogelijk dat ze deze bergpaadjes hebben gemaakt, en hoe is het mogelijk dat de schrijvers van deze route die hebben gevonden. In de paar kleine bergdorpjes waar we door komen is er gelukkig een kraan waar we water kunnen nemen, de zon schijnt namelijk de hele dag flink.

Een italiaanse pelgrim komt ons tegemoet. Hij loopt van Rome naar Assisi vertelt hij. Hij heeft een mooie nieuwe rugzak, fancy kleding en blinkende drinkfles. Dat is wat anders bij ons. Onze rugzakken zijn stoffig en ruiken niet zo fris meer en onze kleding kan zo in de container, haha.

Vlak voor ons kronkelt een flinke slang van ongeveer 1,5 meter lang en 3 vingers dik over het pad. Hij heeft een prachtige tekening van geel-groene vlakken. Een toornslang?

Ferentillo kunnen we van afstand al in het dal zien liggen. Een droge rivier rivierbedding loopt ervoor langs.

Helaas krijgen we nog een kleine verrassing. Op het eind zien we pas dat onze slaapplaats 600 meter steil omhoog ligt, het dal weer uit. Nadat we daarvan zijn bijgekomen, kunnen we genieten van de plaats wat we terecht zijn gekomen.

De huisjes liggen er schots en schreef tegen de berg aangeplakt en vaak is de achterwand van het huisje de rots van de berg. Er kunnen geen auto's rijden, die worden op het einde van de steile weg op de parkeerplaats gezet. De rest moet men lopen. Voor de dames die 'De zeven zussen' hebben gelezen: het is precies het dorpje, zoals in deel Maan, (gaat echter over het Spaanse Granada), waar dat kleine meisje opgroeide en flamenco-danseres werd

In de twee ligstoelen genieten we verder van het mooie uitzicht en van deze prachtige dag.

We moeten door de zigzag 'trap-paadjes' naar beneden om aan eten te komen.

Het wordt toch weer een pizza, in het kleinste 'restaurant', waar we ooit gegeten hebben.

Één tafeltje, een opa, twee dames en twee kinderen lopen er continu rond.

We lopen terug naar ons huisje op de rotsen en gaan lekker slapen.

PS. 

De email reacties zouden nu weer moeten werken. We zijn benieuwd.