Slalommend om de houtstapels

Aan het ontbijt zien we in de zaal een gigantisch schilderij hangen met wilde paarden en op de achtergrond de bergen. Het is geen gewoon schilderij maar een legpuzzel. Als we vragen aan de eigenaresse van het familiehotel hoeveel stukjes het is, zegt ze 16.000. Daarnaast hangt er nog een van 5000 stukjes. "Ja", lacht ze, "in november, december en januari hebben we daar de tijd voor". Gisteravond heeft Nico nog opgelet of de eigenaar van het familiehotel op Jack Nicholson leek, maar dat was gelukkig niet zo.

Het is al een prachtige dag, de zon schijnt en op deze hoogte is het heerlijk fris. Een beetje te vergelijken met het weer op skivakanties.

We dalen en klimmen ook vandaag over prachtige bospaden. Er is veel gehouthakt en we vinden onze weg al slalommend om de netjes opgestapelde houtstammen heen naar het hoogste punt voor vandaag. De Prati di Perella. Het is precies even hoog als de Monte Subasio, net achter Assisi,(1270 m.) maar een totaal andere beleving. We lopen nu door een oerbos met grote, oude bomen en vlakke wandelpaden die vol liggen met bruin gekleurde bladeren en stenen, vorige week was het een grote heuvelachtige grasvlakte, ook met stenen. Als we het bos verlaten zien we nu ook paarden grazen in de weilanden, net als toen. Deze hoogte is misschien voor de koeien te hoog?

Bij het kapelletje dat gewijd is aan Franciscus, die daar kwam om te mediteren bij een grote beukenboom, nemen we een pauze. Om de boom te zien, moeten we een stukje afdalen vanaf onze weg. Er komt net een pelgrim, daarvandaan omhooglopen. "Buon Giorno", zegt Cécile, ze herkent de man op afstand nog niet en als hij dichterbij is ziet ze pas dat het Michael is. Hoe toevallig dat we elkaar hier treffen! We hebben hem al een paar dagen niet meer gezien, hij loopt ook andere routes en slaapt op andere plaatsen, maar onze wegen gaan regelmatig gelijk op. We besluiten om samen naar Poggio Bustone te lopen, dat is voor hem vandaag, net als voor ons, het eindpunt.

De schoenen van Nico zijn de uitdrukking "halve zool", al een tijdje voorbij. Hij moet opletten met klimmen en dalen want het profiel is een stuk minder en bij de hakken gedeeltelijk helemaal verdwenen. Gelukkig blijft het droog weer en lopen we niet veel over asfalt. Het wordt een close finish of ze Rome gaan halen.

Poggio Bustone ligt tegen de bergwand aan geplakt met een aantal toegangswegen-en paadjes op verschillende hoogtes. Het is dan ook handig om de juiste toegangsweg, op de goede hoogte, te kiezen, anders moet je in het dorp weer flink klimmen.

Om ons adres te vinden blijkt lastiger dan gedacht en we besluiten om samen met Michael eerst maar een biertje te pakken in het hotelletje waar hij slaapt.

De 3B's zijn vandaag ook in Poggio Bustone aangekomen. Birgit komt toevallig het restaurant inlopen om voor vanavond te reserveren. We gaan vanavond met zijn vijfjes bijpraten, onder het eten.

Als we de eigenaar vragen waar het adres is van onze B&B, wijst hij alleen maar naar omhoog, waar ook de kerk staat. "Up, up", zegt hij. Zouden we weer flink moeten klimmen, net als 2 dagen geleden? Hopelijk niet.

Gelukkig valt het mee, maar we gaan wel weer door kleine steile straatjes, met trapjes waar geen auto's kunnen komen. Daarom staat het ook niet op Google maps, en konden we het niet vinden.

We komen op het pleintje waarvan we vermoeden dat het Piazza delle Torre is, omdat er in de buurt een torentje staat en waarvan de eigenaar zei dat we daar maar naar toe moesten gaan. Er stopt direct een auto en de man zegt: "Vincentio?" Dat is inderdaad de naam van de contactpersoon van ons. Hij begint te bellen en te ratelen, en zegt dan: "Wacht hier maar even, hij komt eraan." Een paar minuten later komt Vincentio aan en vertelt dat onze B&B problemen heeft met het dak, en dat we om de hoek, onder de poort door en we zijn er, in een appartement kunnen. Helemaal prima natuurlijk wat ons betreft.

De avond met z'n vijven vliegt voorbij. We praten over al onze ervaringen die we hebben opgedaan en de andere pelgrims die we hebben mogen ontmoeten. Michael vertelt dat hij 'rustiger' wordt. Toen hij Justine tegen kwam vergeleek hij haar met een vroegere werkneemster en waar hij soms het geduld niet kon opbrengen om haar te begrijpen. "Tijdens mijn voetreis heb ik geleerd dat wel te kunnen, of in ieder geval beter", zegt hij. Hij vraagt zich af wat de diepere betekenis is dat hij zo'n Justine is tegen komen. "Haha", zegt Cécile, "heb je je ook al afgevraagd wat de diepere betekenis is van het feit dat wij elkaar steeds tegen komende?" Dat heeft hij wel, maar is er nog niet achter.

Wij vermoeden dat hij de reïncarnatie is van Franciscus is die voor ons zorgt en noemen hem van nu af aan Fran-swiss-cus.

De hotel/restauranteigenaar heeft wel buikgriep die avond, hij gaat vroeg weg. Gelukkig kookt zijn moeder en smaakt het heerlijk.

Als we terug lopen blijkt dat de 3B's (naast Birgit dus Bernard en hond Balou) het appartement onder ons hebben. Morgen uitslapen, we hebben dan een relatieve gemakkelijke dag.