Er is niets vlak vandaag

Naast het heerlijke ontbijt heeft Grazià een wrap voor onderweg voor ieder van ons klaargemaakt. Aan het gewicht te voelen kunnen we daar de hele dag wel mee vooruit.

Ze verrast ons nog meer met een kadootje in de vorm van een kunststof weergave van een kerstalletje. Wat een lieve vrouw en wat zijn we verwend. Dit adres mag op de voorkeurslijst van adressen van de via Francesco!

We verlaten Stroncone door flink af te dalen tot het riviertje l'Aia. Er staat zoals verwacht nauwelijks water in en we krijgen geen natte voeten als we er doorheen lopen. Gelukkig maar, want als het water hoog zou staan, moesten we vijf kilometer omlopen. 

Vandaag is het of klimmen of dalen, er is geen vlak stuk weg bij. Cècile zit enthousiast over haar schoenen op te scheppen. "Je hebt helemaal geen A of B klasse nodig, die van mij lopen perfect hier." Dan kijkt ze onder haar rechterschoen om haar woorden kracht bij te zetten en ziet dat er een heel stuk zool los zit. "Ik moet lijm hebben, roept ze nu ineens." Haha.

We zien op een kaartje welke berg van de Apennijnen we nog over moeten en vanuit het dal zien we het klooster Convento del Sacro Speco di San Francesco, hoog op de Monte La Sanella, liggen. Het is flink klimmen over lastige bergpaadjes met grote keien.

Bij de ingang staan twee pelgrims die net naar buiten zijn gekomen. Het zijn Horst en Carmen uit Duitsland, zoals velen begonnen in Florence. Ze lassen regelmatig een rustdag in en nemen zes weken de tijd om Rome te bereiken. Misschien zien we ze vanavond nog, want ze gaan net als wij naar Calvi dell'Umbria.

Het klooster ligt mooi in de zon en vanaf hier hebben we een prachtig uitzicht over de vallei van Terni.

We zien er verder niemand en in een hoek, op een tafeltje staat; Timbro per pellegrini. We kunnen zelf de stempel zetten. 

Deze plaats is voor de Franciscanen een belangrijke. Volgens de legende is hier een engel verschenen voor Franciscus met de boodschap dat de orde voor altijd zou blijven bestaan. 

We klimmen nog even verder totdat we het hoogste punt van vandaag hebben bereikt en genieten op een bankje van de heerlijke wraps.

De afdaling verloopt over een heel rustige asfaltweg en het is stil. De enige herrie komt van blaffende honden bij een eenzame boerderij. In 2 à3 uur komt er maar twee keer een auto voorbij.

Bij de bar in Calvi dell'Umbria drinken we wat en wachten op onze gastheer, omdat we pas vanaf vier uur in de B&B kunnen. 

De twee Duitsers zitten er al, ze slapen in Osteria dell Mandolo, waar voor ons het avondeten is gereserveerd. 

Nadat we gestationeerd zijn in onze B&B gaan we op zoek naar lijm voor de schoen van Cécile. We vinden een soort seconde lijm in de Tabacco. Dit zijn kleine 'sigarenwinkeltjes' die je in heel Italië ziet. Ze verkopen er altijd buskaartjes, maar ook benodigdheden zoals pennen, paperclips, naaigarnituur en touw.

Cècile lijmt de schoen, maar bijna ook haar vingers, aan elkaar.

Vannacht mag de schoen onder de tafelpoot staan.

In het restaurant, het enige dat open is in het plaatsje, bestiert een jong stel het restaurant en ze moeten nog veel leren. Er komen twee andere gasten binnen die waarschijnlijk er al langer komen, want ze zetten direct de televisie aan in het restaurant en de ober weet al wat ze willen. De twee duitse pelgrims, Horst en Carmen, zijn er ook en dat was het. Goed dat we gereserveerd hebben!

Snel terug en naar bed, morgen een nieuwe dag.