Wat een verwennerij

Gisteren kwamen we van 'boven' en liepen zo het dorpje Calvi dell'Umbria in. Nu moeten we als het ware een bocht om en meer dan 500 treden naar beneden lopen, aan de buitenkant langs de helling. Op een afstand van 2 à3 kilometer zien we pas goed hoe groot het is en hoe het op de berg ligt.

Hier in de bergen hebben we trouwens toch geen gevoel bij hoe we lopen een hoe de weggetjes draaien. Enig houvast hebben we aan de zon, maar net als we soms denken: "Aaah, dan zal dat wel...(een dorpje) of dan zal achter die bocht wel...(een ander dorpje) liggen", blijkt vaak dat er niks van klopt. Het kronkelt alle kanten op.

Nu we het groen van de bossen, op de hogere Apennijnen achter ons hebben gelaten, valt er weer wat meer te zien. Er staat regelmatig een huisje op de bergkam waar we lopen en we kunnen naar twee kanten uitkijken op lieflijk glooiende dalen. Het lijkt bijna op een hele hoge dijk van honderden meters hoog, die geleidelijk daalt, wat heerlijk ontspannen loopt.

Het is daarna de hele dag bergje op, bergje af, maar zonder teveel inspanning. Echt genieten!

Soms slaan we een bijzonder oud dorpje, zoals Fianello, over, we kunnen niet alles bekijken, maar Cicignano uit de 9de eeuw gaan we naartoe. Het ligt boven op een bergje, met 'in de opening van een hoefijzer', de steile toegangsweg. We kijken van onderaf tegen de hoge stadsmuur met een enkel raam, met was dat te drogen hangt. Het dorp bestaat slechts uit twee ringen met hoge, scheve huizen en in het midden is een dorpsplein met put. De huisjes zijn allemaal bewoond en gezellig aangekleed met potten en planten. Het 'leeft'.

De ramen van de huisjes liggen zo dicht bij elkaar dat de buren in hun eigen huizen kunnen blijven om een gesprek met elkaar te voeren of spullen aan elkaar door te geven. Als we er onderdoor lopen horen we het felle Italiaanse gekwek van de dames.

Het was de moeite waard om hier voor om te lopen.

Als we weer verder gaan, passeren we twee schuivelende vrouwen. De oude dame en haar dochter, waarschijnlijk, maken een ommetje en ze vraagt aan ons waar wij vandaan komen. We leggen het uit en ze snappen het wel, maar ze blijven ons ongelovig aankijken. "Mama Mia," zeggen ze.

Weer een eindje verder raapt een vrouw eikels van de grond. Ook zij ratelt in rap italiaans, en we houden de microfoon van Google translate erbij.

Het komt erop neer dat ze ze verzamelt om aan de varkens te voeren.

Bij het plaatsje Collevecchio is het graf van Fons Rademakers te vinden en we lopen de 40 treden van het kerkhof op waar hij ligt. Hij heeft tenslotte toch maar voor ons de oorlogsfilm 'De Aanslag', het mooie boek van Mulisch, geregisseerd. Hij heeft, we denken onbedoeld, een plekje aan de zijkant van de begraafplaats en in tegenstelling tot alle andere grafmonumenten geen bloemen.

We besluiten etappeplaats Collevecchio zelf rechts te laten liggen en de route te vervolgen richting onze overnachtings plaats. We hebben namelijk van drie etappes twee langere gemaakt. Van een afstand zien we wel dat het ook weer een mooi oud dorpje is op een col zoals de naam al zegt.

We zijn nu definitief in het district Lazio. Na Rieti waren we namelijk weer terug de grens overgegaan van Lazio naar Umbrië.

Na Collevecchio dalen we weer een stukje af en lopen regelmatig door olijfgaarden. We zien dat hier de olijven rijp en vooral zwart zijn. Ze worden vandaag op verschillende manieren geoogst. Eerder zagen we al iemand ze met de hand plukken en in een emmertje doen, hier gebruiken ze een soort elektrische vork op een steel, waarmee de olijven uit de boom worden getrild. Daarbij vallen de olijven op doeken die ze onder de bomen hebben gelegd en dan kunnen ze zo bij elkaar rapen.

Bij het Sanctuario Vescovio, komt bar Oasi gelegen als een Oase in de woestijn. Na een drankje gaat Cecile het 12de eeuwse oude kerkje, Santa Maria della Lode, bezichtigen en wil ze een stempel halen. Ze spreekt een mevrouw aan, maar moet wel 5 minuten wachten. Uiteindelijk duurt het langer en loopt ze mee met zuster Francisca het klooster in. Als ze de stempels heeft, geeft ze de zuster een compliment over de vele armbandjes die ze op haar arm heeft. Dan vraagt de zuster of Cécile er eentje van wil. Ze zal en moet er eentje aannemen. Houten blokjes met heiligen erop!

We gaan weer verder; Nico loopt al drie dagen zonder de brace om zijn knie. Het deed wat pijn aan zijn bovenbeen en het leek alsof het niet goed meer paste. De banden moesten strakker. Nu zonder gaat het heel goed. Geen last van de knie en ook niet meer aan het bovenbeen. Alleen nog witte strepen op de verder bruine benen.

Op het eind van vandaag constateren we dat we een erg leuke, afwisselende route hebben gelopen met bospaadjes, bergpaadjes, landweggetjes, overwoekerde graspaadjes, en maar klein stukje asfalt, met mooie vergezichten en stadjes/dorpjes. Wat wil je nog meer. Oh, leuke ontmoetingen én mooi wandelweer.

Het was er allemaal.

Ons overnachtingsadres, La Vecchia Quercia (de oude eik), is fantastisch. We moesten er een paar kilometer voor omlopen, maar alleen de aankomst is al bijzonder. Gastheer Pino(76) fotografeert elke pelgrim, die in zijn 'hotel' te gast is. We krijgen bij ontvangst, wijn, brood, olijven en later een schaaltje spaghetti. Zijn vrouw Anna is de kokkin, en wat voor één! Samen runnen ze deze prachtige, sfeervolle plek al meer dan 35 jaar en omringen alle gasten, nog steeds, met écht zorg en aandacht.

Er staat zelfs in een gedichtenbundel een gedicht, getiteld 'pelgrimsgeluk', en gaat over Giovanni(Pino) en Anna. Een prachtig gedicht helaas in het duits, maar gelukkig hebben we weer Google translate.

's Avonds eten we in het restaurant van Pino en Anna, waar ook hun dochter bedient. Ze kennen iedereen en maken korte praatjes met de gasten. We worden verwend. Vooraf krijgen we een smaakvolle wrap met bonenchili-saus en ná de mega pizza, Cécile kan maar een derde deel ervan op, daarna nog een polenta, een mais-tomatentoetje.

De overgebleven pizza wordt bewaard. Morgen krijgen we het mee voor onderweg en Pino zorgt ervoor dat hij krokant blijft.

Als afsluiter een grappa en caffée piccolo!

Pino heeft van elke gang foto's gemaakt van ons met het gerecht en stuurt ze meteen door. Als Anna uit de keuken komt kunnen we haar mooi bedanken voor het lekkere eten.

We sluiten de avond af met iedereen buona notte te wensen.