De bocht afsnijden.... of niet
Door: Cecile en Nico
Blijf op de hoogte en volg Nico en Cécile
24 Maart 2017 | België, Olloy-sur-Viroin
We hebben na een uurtje lopen afscheid genomen van de Maas en raken prompt de weg kwijt bij het verlaten van het heel mooi, oude dorpje Hierges. Na teruggelopen te hebben zagen we dat het toch echt de bedoeling was om die steile klim de Ardennen in te nemen. Het bleek al snel dat het niet de enige klim voor vandaag zou zijn.
Gisteravond hadden we bedacht, aangezien de route vandaag meer dan 28 km is, en morgen naar Rocroi een vergelijkbare lange dag zal worden, om halverwege, bij een grote lus, een deel af te snijden. Het is wel meer langs de grote weg lopen maar het zou zo'n 4 km schelen. We hadden het goed bedacht en we wisten op een gegeven ogenblik bijna zeker dat we op dat snellere stuk zaten, komen we toch ineens die St. Jacobusschelp-aanwijsbordjes tegen. We hadden een klein ander lusje voor de grote aangezien. St. Jacques wil blijkbaar dat we de hele route lopen! Waarom? Nou, dat ervaarden we vanzelf. De route was zo mooi, die mocht van hem natuurlijk gewoon niet overgeslagen worden en daar hadden we ons maar bij neer te leggen!
We kwamen op dat stuk Marcel tegen die de grote GR-routes in de omgeving van Namen aan het lopen was. Hij loopt dagelijks 45 km. en nu een stukje met ons op. Natuurlijk is zijn tempo veel hoger en na 500 meter gaat hij weer door. Toch even leuk en even weer frans gepoekeld.
Het hotelletje in Olloy-sur-Viloin was al geboekt en Google Maps brengt ons de laatste kilometers er dan naartoe. Dit adresje was voor Google Maps blijkbaar erg moeilijk. We liepen uiteindelijk de straat, een bosweg, heen en weer, maar geen hotel te zien. Navraag bij de voorbij rijdende postbode leerde ons dat we toch weer naar het andere eind van de straat, achter een manege moesten zijn. Het is echt ongeloofelijk wat we toen zagen. Een sjiek groot jaren-50 hotel uit een western film maar aan de buitenkant niet meer onderhouden en helemaal vervallen. Van binnen is het een donkerbruine toestand met alleen maar oud meubilair en oude prachtige spullen. We liepen zo een museum in. Geweldig en bizar. Een vriendelijke oude man liet ons binnen en wijst ons door een zigzag van gangetjes via een soort saloon de hotelkamer boven. We zullen enkele foto's bijvoegen want dit is te leuk.
Oh... en het avondeten. In het restaurant, welke eigenlijk buiten bedrijf is, was voor ons voor twee gedekt en werd het eten uitgeserveerd, heel fijntjes, door de echtgenote (ca. 75 jaar). Net Edith Piaf, lopende met een stok en hartstikke scheef. Ze wil graag zelf de witte wijn inschenken maar het stenen karafje is bijna te zwaar voor haar fragiele lijfje en handen. Echt zoals het hoort. Eerst Nico, proeven, goedkeuren, mijn glaasje, enzovoort. We liggen nu dit verhaal te schrijven en kunnen ons nog niet voorstellen wat we zojuist hebben meegemaakt. Hoe vaak wel niet 'ongelofelijk' tegen elkaar hebben gezegd. De liefde en goedheid van deze mensen. Prachtig.
Van onze lieve meiden hoorden we dat ze gezellig samen hebben gekookt en gegeten. Daarna nog even geskyped met lynn. Het is heel fijn dat we zo, zonder zorgen, op pad kunnen en zij zichzelf redden.
Gisteravond hadden we bedacht, aangezien de route vandaag meer dan 28 km is, en morgen naar Rocroi een vergelijkbare lange dag zal worden, om halverwege, bij een grote lus, een deel af te snijden. Het is wel meer langs de grote weg lopen maar het zou zo'n 4 km schelen. We hadden het goed bedacht en we wisten op een gegeven ogenblik bijna zeker dat we op dat snellere stuk zaten, komen we toch ineens die St. Jacobusschelp-aanwijsbordjes tegen. We hadden een klein ander lusje voor de grote aangezien. St. Jacques wil blijkbaar dat we de hele route lopen! Waarom? Nou, dat ervaarden we vanzelf. De route was zo mooi, die mocht van hem natuurlijk gewoon niet overgeslagen worden en daar hadden we ons maar bij neer te leggen!
We kwamen op dat stuk Marcel tegen die de grote GR-routes in de omgeving van Namen aan het lopen was. Hij loopt dagelijks 45 km. en nu een stukje met ons op. Natuurlijk is zijn tempo veel hoger en na 500 meter gaat hij weer door. Toch even leuk en even weer frans gepoekeld.
Het hotelletje in Olloy-sur-Viloin was al geboekt en Google Maps brengt ons de laatste kilometers er dan naartoe. Dit adresje was voor Google Maps blijkbaar erg moeilijk. We liepen uiteindelijk de straat, een bosweg, heen en weer, maar geen hotel te zien. Navraag bij de voorbij rijdende postbode leerde ons dat we toch weer naar het andere eind van de straat, achter een manege moesten zijn. Het is echt ongeloofelijk wat we toen zagen. Een sjiek groot jaren-50 hotel uit een western film maar aan de buitenkant niet meer onderhouden en helemaal vervallen. Van binnen is het een donkerbruine toestand met alleen maar oud meubilair en oude prachtige spullen. We liepen zo een museum in. Geweldig en bizar. Een vriendelijke oude man liet ons binnen en wijst ons door een zigzag van gangetjes via een soort saloon de hotelkamer boven. We zullen enkele foto's bijvoegen want dit is te leuk.
Oh... en het avondeten. In het restaurant, welke eigenlijk buiten bedrijf is, was voor ons voor twee gedekt en werd het eten uitgeserveerd, heel fijntjes, door de echtgenote (ca. 75 jaar). Net Edith Piaf, lopende met een stok en hartstikke scheef. Ze wil graag zelf de witte wijn inschenken maar het stenen karafje is bijna te zwaar voor haar fragiele lijfje en handen. Echt zoals het hoort. Eerst Nico, proeven, goedkeuren, mijn glaasje, enzovoort. We liggen nu dit verhaal te schrijven en kunnen ons nog niet voorstellen wat we zojuist hebben meegemaakt. Hoe vaak wel niet 'ongelofelijk' tegen elkaar hebben gezegd. De liefde en goedheid van deze mensen. Prachtig.
Van onze lieve meiden hoorden we dat ze gezellig samen hebben gekookt en gegeten. Daarna nog even geskyped met lynn. Het is heel fijn dat we zo, zonder zorgen, op pad kunnen en zij zichzelf redden.
-
24 Maart 2017 - 21:40
José:
Het lijkt idd wel een film locatie met jullie in de hoofdrol!! Wat ontzettend leuk, hoop voor jullie dat de bedden niet zo oud waren -
24 Maart 2017 - 21:43
José:
He, de helft van mijn tekst viel weg, voor straks welterusten en morgen weer fris op, fijne dag morgen en de groetjes van de Hurkjes xx -
24 Maart 2017 - 22:33
Maud:
Voor zover wij nog te redden zijn dan ;) -
24 Maart 2017 - 23:09
Mieke:
Wat mooi, wat bijzonder om dit te mogen volgen, welterusten en morgen fris weer onderweg. voor nog meer mooie ontmoetingen en belevenissen -
25 Maart 2017 - 14:02
Ria:
De reisverslagen zijn geweldig maar de laatst toegevoegde foto's, bij en van het franse echtpaar, zijn prachtig! Dat zijn de verrassende toetjes na een lange dag wandelen. Hier kun je alleen maar van genieten en dat doen jullie ook. Succes verder en lieve groet, jan en ria -
25 Maart 2017 - 14:40
Ons Tien:
nog maar kort onderweg en al zo veel meegemaakt. ongelooflijk.lees met veel plezier jullie wandelavonturen. jullie genieten, dat is zeker maar wij ook. succes met de voetjes. liefs cor-tiny -
26 Maart 2017 - 12:28
Ab Krook:
Mooi verhaal ! Volgens mij typisch belgisch : wij hebben ook zoiets meegemaakt in de Ardennen ! Daar hing ook een prijskaartje aan, maar de kinderen hebben het er na 35 jaar nog steeds over : onbetaalbaar dus !! -
26 Maart 2017 - 19:30
Kitty :
Geweldig verhaal, jullie schrijven zo leuk... het is goed voor te stellen en zeker met de foto's erbij! Toppie en heel veel wandelplezier voor jullie gewenst.
Groetjes Kitty en Wil
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
