Ola Spanje olé

Een onrustige nachtje. Er staat toch een behoorlijke etappe op het programma maar we hebben er alle vertrouwen in. We gaan van nog geen 200 m. hoogte naar 1450m. en dan weer afdalen naar 900m. Het is een beetje te vergelijken met de Alp'd Huez. Bichante, de eigenaar van de gîte, zegt dat ie op zijn knieën heeft gebeden voor mooi weer voor ons en dat wordt het. Als we aan het ontbijt zitten, komen de eerste lopers al voorbij. Bichante zegt dat het rustiger is dan gisteren en dat de menigte zich later ook vanzelf verspreid.
Het wordt een prachtige en onvergetelijke dag. Wat zijn we dankbaar dat we dit kunnen en mogen beleven. Natuurlijk, we moeten aan de bak maar het gaat ons de hele dag goed af. We hebben precies genoeg eten bij ons en steeds genoeg water tot het volgende watertappunt. Je voelt jezelf steeds kleiner worden in dit hoge landschap en door het heldere weer zijn de vergezichten prachtig. Tijdens de klim veel gras, met koeien, paarden of kuddes schapen, sommige bijeen gehouden door herder en schaapshond. Aan de andere kant, tijdens de steile afdaling naar Roncevalles, lopen we vooral door beukenbossen, welke mooi rood kleuren door de zon die erdoor schijnt. Het is wel opletten geblazen op het keienpad, dat we niet verzwikken of uitglijden. We nemen kleine pasjes, dat is beter voor spieren en knieën, maar verder gaan we weer swingend de berg af. De nieuwe schoenen van Cécile blijken een goede keuze en zitten als gegoten. Nico overweegt nu ook over te stappen op zulke. De oude lowa's van Cécile die we vandaag meegesleept hebben durft ze nu weg te gooien, net zoals haar witte lievelingshemd. (Ja, BIC-groep, van Hent)
Tja, en dan komen we natuurlijk nog mensen tegen in de Pyreneeën. We zien en horen heel veel verschillende nationaliteiten. Van amerikanen tot japanners en van kroaten tot ijslanders. Behoorlijk wat jongeren, en in alle soorten en maten. Soms denken we wel: "Nou, die zal het niet gemakkelijk hebben", maar voor hen des te meer respect. De meesten lijken ons in Saint Jean te zijn begonnen want ze lopen zo fris als een hoentje en met maar een klein rugzakje. Het is ongelofelijk hoe verschillend de mensen gekleed gaan. Sommigen heel dik gekleed alsof het min 10 is, terwijl het 28 graden wordt. Chinezen zijn helemaal ingepakt, zodat de zon niet op hun huid komt. Nico loopt al snel in de korte broek en Cécile in een rokje. Veel respect hebben we ook voor de enkelingen die fietsend de collen over gaan. Ze moeten vaak ook lopen omdat het niet te doen is om te fietsen, met de zware bepakking, over steile grind-en keienpaden.
Af en toe maken we een klein praatje of nemen we foto's voor anderen maar verder blijft het bij groeten en buen Camino wensen.
Na 7 uur lopen zijn we ineens uit de bossen en staan we voor de abdij van Roncevalles. Als we er binnengaan horen we nederlands spreken. Een vrijwilligster verteld dat de refuge in deze Abdij door het Nederlandse Genootschap van St. Jacques is geadopteerd en dat Nederlanders, ieder steeds 2 weken, hier de boel regelen voor de Abdij. Er kunnen 270 pelgrims slapen en gisteren was het om 16.00u al vol. Ze moeten dan laatkomers verder sturen, ook de pelgrims die "op" zijn. Als we de lange rij wachtenden zien, zijn we toch wel erg blij dat wij een paar kilometer verderop een hotelletje hebben geregeld. Met dat vooruitzicht nemen we op het eerste spaanse terrasje een bocadillos.
Een wielrenner pakt de rugzak van Cécile om te voelen en als hij hoort dat hij minstens 12 kilo weegt, ook vanwege de schoenen, verklaart hij ons met zijn 5 fietsmaatjes voor gek. Als antwoord verklaart Cécile hen voor gek, om hier te gaan fietsen, met deze hitte.
Een vrouw op de fiets die we onderweg een paar keer tegen zijn gekomen, is ook gearriveerd bij het restaurant en als Cécile haar groet en zegt dat ze het ontzettend knap vindt zoals zij en haar vriendin vandaag hebben "gefietst", raken we in gesprek en komt hét toeval van de Camino! Zij, Ellen, wijst op de brace, zoals iedereen, en Nico geeft steevast als antwoord dat het zijn beste vriend is en hem helpt, bij de artrose, zijn been in de goede stand te drukken. Dan zegt Ellen dat zij op het hoofdkantoor van het bedrijf die de brace maakt, in IJsland, werkt. Kan het nog sterker? Ze vindt het buitengewoon dat Nico dankzij de brace de Camino kan lopen. Ze maakt er een foto van en noteert ons emailadres. Wie weet kan ze regelen dat Nico gesponsord wordt! Haha.
De laatste kilometers naar het hotel, beetje bergafwaarts, "vliegen" we en we zijn bijna euforisch over deze bijzonder mooie dag. Als dan het dorpje Burguete, het hotel en zijn personeel ook nog super zijn kan de dag echt helemaal niet meer stuk.