Helemaal opgeladen en weer op pad

We beginnen vandaag aan de tweede 'etappe' van onze voetreis, vanaf Hulsen bij de kerk, waar we door Ivo op 28 juni zijn opgehaald.

We zijn vijf, drukke maar hele gezellige dagen thuis geweest.

Veel leuke en mooie gespreksstof voor onderweg meegekregen waar we wel even mee vooruit kunnen.

Onze superlieve buren Jacques en Diny,  die ook al voor de tuin en planten zorgen en het huis in de gaten houden, brengen ons weg.

Een goede buur is beter dan een verre vriend. Dat cliché klopt als een bus bij ons.

En dan hebben we ook nog hele goede verre vrienden :) , wat een luxe.

Theo, de beheerder van kerk én dorpshuis, die we op het eind van de eerste 'etappe' als laatste gezien hebben, zien we nu weer als eerste. Hij herkent ons direct.

"Ja, ik ben samen met mijn vrouw het café aan het kuisen hè, want gisteren na de heilige mis komt het volk hier koffie en een borrel drinken. Da's dan erg gezellig, want bijna alle kerkgangers, zeker 90%, komt dan, omdat we alleen op zondag open zijn.

Gaat de reis weer verder. Da's nog een flink eind hè. "

We vragen of we vier stoelen mogen gebruiken en dat is, natuurlijk zouden we bijna zeggen, geen enkel probleem.

Ze wensen ons een hele goede reis, doen de groeten van ons aan hun zoon Dirk en zijn vrij vlot klaar en vertrekken.

Cécile heeft voor koffie, taart, bordjes en de hele rataplan gezorgd zodat we na de autorit van anderhalf uur, waarbij onze mondjes geen seconde stil zijn geweest, bij het dorpshuis tegenover de kerk in het zonnetje kunnen genieten van de versnaperingen.

Wat grappig dat Jacques en Diny zo genieten van het wegbrengen terwijl wij ons een beetje schuldig voelen omdat we die twee 'oudjes' zo'n eind laten rijden; én dan moeten ze ook nog terug.

"Wat gezellig toch. Het is net vakantie, een dagje uit en wat worden we verwend zo. Hartstikke leuk dit."

En dat vinden wij ook.

Rond half twaalf is het dan weer echt zover, omhelzen we elkaar en na 'tig' keer dank je wel en goede reis, nemen we afscheid.

Daar gaan we weer. Wat hebben we er zin in en wat is het toch ook spannend.

Dan hebben we het natuurlijk over het 'knietje'.

Cécile is gelukkig al snel bij de fysio terecht gekund en deze heeft groen licht gegeven en daarnaast enkele tips. Het is vooral een lichte overbelasting/irritatie van de ganzenpoot (voor kenners de pes anserinus) en de spier in het bovenbeen (de glacilis) die daaraan vastzit en daardoor min of meer 'knoept'.

Proberen alles te optimaliseren: met stokken gaan lopen, gekocht, leren inlegzooltjes, gekocht, minder gewicht, 3 kilogram minder, nu nog maar 10, check, goed letten op houding en rustig aan weer de afstand opbouwen en eerder en langere pauzes nemen. Riet, helemaal in lijn met wat jij ook al aangaf als reactie op Wbj.nu.

We laten Hulsen al snel achter ons op weg naar de plaats Geel. We wandelen door het gebied van de Grote Nete, een van oudsher moerassig gebied maar nu een van de zuiverste en meest visrijke rivierbekkens van Vlaanderen. We zijn al rond 2 uur bij ons adresje van Vrienden op de Fiets. Veel te vroeg natuurlijk dus gaan we het dorp in. Geel staat bekend om de vele gezinnen die thuis mensen met een 'rugzak', niet ons pelgrims, maar mensen met problemen veelal van psychische/psychiatrische aard, in hun gezin opnemen en dat jarenlang. Een hele bijzondere plaats, want kom daar nog maar eens om.

We doen wat inkopen voor het avondeten en alvast voor morgen in de plaatselijke super en melden ons weer bij het slaap-adresje van Tinne. We worden gastvrij ontvangen, heerlijk achter in de tuin met een verfrissing. Tja, en als we dan vertellen wat onze eindbestemming is dan raken we al snel in een geanimeerd gesprek. 

Tinne is intensive zorg en eerste hulp verpleegkundige geweest, maar afgeknapt op alle regelgeving en protocollen. Klinkt bekend niet?

Ze verteld over haar vader, helaas vorige maand op 90-jarige leeftijd overleden, die tropenarts was in Congo, in de jaren 50-60. Over dat toen de oorlog daar uitbrak haar moeder, alleen met twee peuters en zwanger van Tinne door vijandelijk gebied is gereist en op een maandenlange bootreis terug is gegaan naar België.

Drie maanden later kwam haar vader ook terug naar België.

Altijd bleef hij een zwak houden voor het Afrikaanse land en hij is jaar in jaar uit terug gegaan om pro deo poliopatientjes te opereren.

Tinne is een keer enkele weken meegeweest met haar vader en heeft gezien dat de mensen daar van nature enorm vrolijk en positief door het leven gaan. Dansend.

Ze heeft meegemaakt dat je heel veel goeds kunt doen zonder al die regeltjes en excel-vinkjes zoals hier. 

Ze is naar Santiago en Rome gefietst en heeft later ook nog het Spaanse deel naar Santiago gewandeld. En dat allemaal alleen en zonder gpx. Veel respect hiervoor, er zijn heel veel redenen/excuses om iets niet te doen, en dan wordt de achtertuin vast nog mooier, maar dan toch alleen op de fiets stappen of de rugzak omdoen en vertrekken geeft je veel andere rijkdom.

Daarnaast heeft ze meer van de wereld gezien. Het blijkt dat veel van onze vakantie bestemmingen hetzelfde zijn geweest, en dat we over veel dingen hetzelfde denken. De tijd vliegt voorbij en we zijn zo een paar uur verder. 

We maken onze maaltijd salade klaar, dat betekent in de praktijk de deksel van de ssladebak verwijderen, en we eten gezellig samen met Tinne het avondeten.

Extra gebakken aardappels slaan we, als intussen weer echte pelgrims, natuurlijk niet af. 

Dan horen we dat Tinne, recent nog, net als Loes, de Walk of Wisdom heeft gelopen en zo al kennis heeft gemaakt met onze roots, omgeving Nijmegen en Maas en Waal. Wat een bijzondere ontmoeting weer vandaag. We kunnen nog heel lang kletsen, we hebben zo veel raakvlakken, maar we gaan toch maar op een fatsoenlijke tijd naar ons kamertje, want we willen schrijven over vandaag, over dat we weer onderweg zijn en dat het fijn was en prima verlopen.