Haasje over

Louis en Nancy, de Speedy Gonzales uit Canada, zijn al klaar voor vertrek als we beneden komen. Zij hebben een route die onderhand 1,5 keer zo lang is dan die van ons, noemen 'm ook de Francisgena. We snappen niet helemaal hoe dat kan, maar prima. Ieder mag de weg gaan welke hij/zij wil en misschien zien we ze vanavond in Langres. Wij ontbijten samen met Maya en Hans, die we vanavond zeker weer zien omdat we in hetzelfde pelgrimshuis logeren.

Dan nemen we van iedereen afscheid en ook van de sympathieke Annieck, van wie ieder stel nog een extra stokbrood meekrijgt, omdat er weer niets te koop zal zijn.

We besluiten om niet over Leffonds te gaan. Da's een stuk rustiger en we snijden ongeveer 1,5 km. af. Cécile werd vanmorgen al wakker van het geraas op de A5, de route van Parijs naar Langres. We hoeven er nu niet twee keer onder door, houden mooi iets afstand ervan en lopen op een mooi landelijk weggetje tussen velden en bossen.

Het is prima wandelweer; de zon schijnt stevig, maar dankzij een flinke bries zweten wij niet zo. Of, zweten natuurlijk wel maar wordt de boel ter plekke droog gefohnd door het heerlijk windje.

We spelen haasje-over met Maya en Hans. Dan lopen wij voor, gaan rusten en komen Hans en Maya voorbij, daarna gaan zij pauzeren en lopen wij weer langs hen. We maken steeds even een gezellig praatje maar verder hebben we ons eigen tempo.

We komen van alles tegen op de grond, in de berm, in een greppel, op de stoep.

Sowieso zijn we speurders en vinden van alles maar nu dus ook. Afval soms, maar dat valt eigenlijk best mee, maar verder: geld, wieldop een net dode aangereden das(aaah) een dode aangereden vos, waarvan de mooie roodbruine vacht als een tapijt lag uitgespreid(aaaaah), het skelet van, waarschijnlijk een reetje(aaah), allemaal zo zielig.

e route blijkt verder fraai en afwisselend te zijn met af en toe een dorpje en op het eind twee 'gemene' heuvels.

De moeite voor de laatste klim wordt wel beloond, want op de heuvel ligt, het wederom totaal ommuurde en zeer goed intacte, Langres. Van verre kun je het stadje, de verschillende stadstorens en de karakteristieke kerk torens al zien. Prachtig, prachtig.

We kunnen pas om half vijf bij de pastorie terecht om te slapen in het pelgrimshuis, vandaar dat we eerst vocht gaan aanvullen in de vorm van bier.

Nadat we de kerk in zijn geweest en een kaars hebben aangestoken, vindt er in de hoofdstraat een reünie plaats. We komen de vier pelgrims van vanochtend tegen en er worden natuurlijk verhalen uitgewisseld.

'Zijn jullie ook langs het meer gelopen? Hu, hebben jullie maar 24 km. gelopen, wij bijna 30", zegt Nancy.

Daar is dan toch weer dat verschil met de verschillende wegen die naar Rome leiden.

We lopen naar de VVV om een kaart met bezienswaardigheden in Langres te halen, en een stempel; krijgen we de stempel van de kerk! Haha.

We spreken nog een stel dames uit Nederland die hier bij het office du toerisme zijn omdat ze info willen over Langres en omgeving omdat ze pas een huis hebben gekocht 25 km. verderop.

Ze vinden ons geweldig; dat wij deze voetreis maken en dat is altijd weer leuk om te horen.

Daarna doen we boodschappen, om straks 'thuis' te kunnen eten, en we zijn een paar minuten over half vijf bij het pelgrimshuis.

De gastvrouw is mooi op tijd en hebben Hans en Maya al hun kamer gewezen, een tweepersoonskamer.

Ze wil eerst onze pelgrimspassen zien voordat het logeren hier echt doorgaat.

Prima. De stempel is dezelfde als van de VVV, dus die hoeft niet, maar Cécile ziet wel een ander lief stempeltje. Eentje van de abdij en die mogen we er wel inzetten

Grappig toch.

De gastvrouw wijst de weg naar een drie persoonskamer en geeft aan dat ze Raphaélle nog verwacht.

Als we met geïnstalleerd zijn komt een tengere, mooie française(35?), van italiaanse afkomst. Nico helemaal blij, want eerst dacht hij dat een soort zwerver met rugzak én hond onze kamergenoot zou worden. Raphaélle loopt naar Santiago, maar heeft al vele pelgrimstochten gelopen.

Na het gebruikelijke douchen, de administratie bijwerken, avondeten en nog even rusten gaan we rond zeven uur nog lekker naar buiten en een gedeelte van stadswandeling doen. Op de stads-muren en torens heb je een mooi uitzicht over de weide lager gelegen omgeving

In de oude straatjes is van alles te doen en het is gezellig op de terrassen.

Terug op de kamer zitten we nog een poos met Raphaélle te kletsen, ieder lekker in nachttenue onderuit op bed op de lakens in het schemerdonker.

Ze heeft twee hoofdredenen om de Camino te lopen.

Ten eerste: vertrouwen in zichzelf en God vinden/zoeken. Ten tweede: Ze is een 'dromenvanger' en vraagt naar de dromen van de mensen die ze tegenkomt en tekent en schrijft de dromen op. Ze neemt ze mee naar Santiago en hoopt dat de dromen uitkomen.

Ze heeft aan dat ze wat dat laatste project een beetje in een dip zit.

Beetje ingewikkeld voor ons, maar Nico zegt dat als het eerste nou lukt het tweede vast ook goed komt.

Wij gaan nu in ieder geval zelf naar dromenland.

Welterusten.