Een lange dag

Vijf uur ging vanochtend onze wekker. Dat zijn we niet meer gewend, best vroeg, het is nog donker. Half zes brengen Jan en Gerrie ons met de auto naar het treinstation in Bergamo, na een heerlijke en gezellige verwendag. Vanaf Bergamo kunnen we via Milaan naar Vercelli naar het punt waar we zaterdag zijn geëindigd. De treinreis gaat voorspoedig en om half tien kunnen we, toevallig, in een grote universiteit farmacia een stempel van Vercelli krijgen. Toch gelukt en nog een leuke ook.

Voordat we de stad uitlopen, scoren we wat brood en fruit, en gaan weer op pad.

Het al aardig warm, om tien uur al een graad of 25 en zonnig! Onderweg kunnen we lekker nakletsen over het afgelopen weekend.

Na 2 km. door de stad en over een zeer lange brug, over de fiume (rivier) Sesia, met zijn enorme 'uiterwaarden' te zijn gelopen, wandelen we alweer het poldergebied in langs mais en rijstvelden.

De maisvelden staan hier allemaal droog. Er staat een enkele boerderij en bij één ervan is een jonge vrouw, Carla van rond de 25 jaar, op het land bezig, met een handsikkeltje. We hadden haar eerst nog niet eens gezien, maar ze veert ineens op, om ons daarna een kwartier aan de praat te houden. Ze ratelt in het italiaans, dus er gaat veel langs ons heen, maar we begrijpen er toch uit dat er in de droge hete periode, juni en juli, weinig tot geen pelgrims langskomen en dat dat de tijd is van de muggen.

In april en mei is het best druk en wordt er in haar ogen soms misbruik gemaakt van pelgrims, door hoge prijzen te vragen voor een overnachtingsplaats.

"Het is nu ook een hele hete periode 

maar toch minder muggen, omdat het zo droog is," zegt ze. Nou, dat hadden we precies zo tegen elkaar gezegd. We hebben geluk, maar voor de groei van de rijst is het natuurlijk minder goed.

Het wordt steeds warmer en we tikken alweer de 32 graden aan. De weg is saai, over een grinddijk, rechttoe-rechtaan, 6 km. kilometer lang en heet. De route schampt het dorpje Palestro, maar we zullen toch af moeten buigen en door het dorp moeten gaan om water te bemachtigen.

We worden aangesproken door een Amerikaans echtpaar uit Georgia op wielrennerfietsen. Ze doen mee met een georganiseerde fietstocht door Piëmont en door een Italiaans stel van de organisatie voorzien van petite fourtjes, pruimen, druiven en water, en of wij ook willen. Nou fantastisch, weer op het goede moment. Ze vertellen dat er 3 pellegrini's, een half uurtje voor ons lopen en dat zij ergens op het terrasje zouden gaan zitten. Als we weer op pad gaan, komen we ze inderdaad tegen. Het zijn een braziliaans echtpaar en een Italiaan. Ze zijn in gesprek met een vrouw die een rol volkoren koekjes aan hun heeft gegeven ze delen het gelijk

met ons.

Soms laat de GPS ons in de steek; meestal komen we er wel eruit en moet we even omlopen of een stukje terug maar nu snappen we echt niet wat er bedoeld wordt en waar we heen moeten. In de verte zien we de grote weg naar Robbio. Dan gaan we daar maar heen en al slalommend en slootje springend komen we daar. We hoeven maar een paar kilometer over die die grote weg naar Robbio.

Dan komt er een politie auto ons van achterop aanrijden. "Stoppen!" denken wij. "We zullen hier misschien helemaal niet mogen lopen. Gelukkig geeft hij aan, dat er door mogen lopen. Als hij ons later echt voorbij rijdt, zwaait hij naar ons met een oranje vlag uit het autoraam en roept enthousiast "Buen viaggio, buen viaggio." Het vrolijke gezwaai was verder niet voor ons, maar om te seinen naar tegenliggers om aan te geven dat er een lang en breed landbouwvoertuig voertuig aankomt, dat hij begeleidt. Toch jammer, maar we werden er wel helemaal blij van.

In Robbio nemen we op een terrasje cola en een zakje chips en Cécile gaat in de supermarkt 500 m. verderop boodschappen doen voor vanavond in Nicorvo, omdat je daar niks kunt kopen. Als we robbio uitlopen, lopen we de laatste 6,5 kilometer over de straat die echt Via Francigena heet, met over de hele lengte dijk, links een sloot en rechts rijstvelden.

Op het laatste stuk zien we ineens dat een paar rijstvelden wel weer met de voetjes in het water staan en ze zien er gelijk ook frisser uit. We zien ineens ook veel meer vogels onder andere de Aziatische Ibis (hebben we opgezocht hoor). Weer schiet onze kennis, ditmaal over vogels, ernstig tekort, maar we genieten er wel van.

We lopen lekker, dat stuk, en om kwart over vijf komen we in het Ostello Parrocchio in Nicorvo aan.

Als we het telefoonnummer, dat bij de voordeur hangt, bellen komt binnen 5 minuten Viginia en geeft ons een rondleiding. "Daar de keuken, daar de waslijn, daar de wasmachine, daar het doosje waar we de donativo in kunnen doen, alles wordt genoemd. Het ziet er Pico Bello uit. "Er komt nog een andere gast, maar die komt laat want die komt vanaf de trein, uit Vercelli," vertelt ze, "en kon daardoor niet eerder starten. Dat klinkt ons bekend in de oren. "Dan zal hij zo wel komen", zegt Nico. Hoe toevallig weer, haha.

Het is goed gegaan vandaag, maar we zijn moe en Nico valt na het douchen als een blok in slaap.

Natuurlijk moet er daarna nog wel even gewassen en gegeten worden en als hij de was gaat ophangen blijkt dat een oude bekende hier ook slaapt, Aurore! We zagen haar voor het laatst op 23 augustus, twee dagen voor de Grote St.Bernard-pas. Ze heeft een vriend opgewacht in Ivrea en nu lopen ze samen naar Siena. Hij heeft een deadline, 24 september, omdat hij weer moet gaan werken, vandaar dat ze het streven hebben om 30 tot 40 km. per dag te lopen. Tja, de jeugd, hè. Het is gezellig om verhalen uit te wisselen en we geven ze onze overgebleven soep.

We gaan bijtijds naar onze flink 'slappe' bedden. De ijzeren spiraal is zo doorgezakt dat je het gevoel hebt alsof je in een hangmat ligt. Eens kijken hoe we morgen opstaan en hersteld zijn van deze lange vermoeiende dag.