Onverwacht dichtbij de oversteek van de Po

Ondanks het vroege tijdstip zijn er al aardig wat Italianen in het barretje waar wij ontbijten. De chinese eigenaar is ook alweer actief. Alessio vertelde gisteravond al dat veel chinezen Italië koloniseren en barretjes en restaurantjes overnemen. Miradolo Terme is het eerste plaatsje waar we doorheen komen. We vragen of er een bakker open is in het dorp en komen er warempel achter dat er een paar straten verderop een winkel is.

De italiaanse lessen werpen hun vruchten af. Vruchten hebben ze helaas niet in het winkeltje. Even verderop is een oude mevrouw het Maria huisje aan de straat aan het schoonmaken. "Dat is een lange weg naar Rome", zegt ze, "succes."

In het volgende plaatje, Camporinaldo, komt Robert de engelsman, net aanlopen als wij de koffie op hebben. "Ik hoef vandaag maar 16 km. Het is zo'n gek idee dat ik vandaag alle tijd heb en er straks om 12 uur al ben", zegt hij. Heerlijk, wij doen er vandaag 20 en dat vinden we ook niet meer ver. Wij lopen een paar kilometer meer, omdat we begrepen hadden dat de gastheer op onze volgende slaapplaats vlak bij de boot woont, die ons naar de overkant van de Po brengt en voor ons een reservering zou kunnen maken. Robert heeft de reservering echter zelf gemaakt, en loopt die 4 km. morgenvroeg naar de boot, vanuit Orio Litta. (later meer, want we hebben het dus mis)

Later komt Alessio er ook aan, een beetje moeilijke lopend, op gympen. Waarschijnlijk is hij eerder vertrokken dan Robert maar vanwege pijn in zijn kuiten loopt hij langzamer. Het is toch knap dat hij weer is gestart vanochtend. Pelgrims ontmoeten, daar heeft hij wel behoefte aan en dat stimuleert hem, denken we, om Robert en ons een beetje bij te houden, zodat hij 's avonds niet alleen is.

We hebben net pauze gehouden op het oude, verlaten en vervallen station van Lambrini, als we een paar druppels voelen.

Mooi een reden om 100 meter verder weer pauze te houden en koffie en cola te nemen. De regen zet helemaal niet door, gelukkig, we zien Robert ons weer passeren en na tien minuten gaan wij ook weer door.

Na een gevaarlijk stuk weg, over de rivier de Lambro, welke ook de enige mogelijkheid is om over de rivier te komen, gaan we over Hollands aandoend landschap, over een dijk, de 'Transïtum Dagi'. Er ligt om de 100 meter een mooie grote tegel met een pelgrim erop, in het grindpad. Een heel apart gezicht.

We zien weer, als we door het dorpje Orio Litta lopen, dat het hier een agrarisch gebied is, met vooral oude boerderijen met hun bijgebouwen. Een boer komt naar ons toe en geeft aan dat we gerust overal, bij de koeien en machines rond mogen kijken, maar we hebben het al snel gezien. Tjonge, wat een 'kneut' en troep. Wel fotogeniek.

We lopen langs de Municipio, het gemeentehuis, waar een man ons aanspreekt over de Via Francigena. Hij wijst ons de weg naar de boot, maar dat hoeft niet. We vragen wel naar signore Pierre Luigi, van het pelgrimshuis, omdat we hem de groeten moeten doen van Riet en Guus uit Nederland, maar die man is er nu niet, volgens de "gemeenteman"

De laatste vier kilometers zijn saai en over asfalt en omdat we er inmiddels van overtuigd zijn dat we een vergissing hebben gemaakt, wat betreft de afstand naar de boot én we denken dat we deze weg terug moeten lopen om bij de boot te komen, hebben we er nu wel even de pé in.(later meer, want we hebben het weer mis)

We zeggen nog tegen elkaar: "Ach, het zal wel ergens goed voor zijn."

Als we onze eindbestemming voor vandaag hebben bereikt komt Giovanni Favari direct naar buiten en wil ons met de auto ergens...? naar toebrengen.

We zien dat hij met zijn vrouw en zwager aan de warme middagmaaltijd zit, dus we 'gebaren' natuurlijk dat we wachten en ze eerst gerust kunnen af-eten.

We mogen binnenkomen en krijgen wijn aangeboden, we houden het bij water, maar het komende uur wordt er een hoop duidelijk en gezellig.

Giovanni gooit er af en toe wat duits tussendoor maar de italiaans conversatie is levendig, zoals Italianen dat kunnen, en wij durven ook steeds meer mee te 'poekelen'. Ze lachen ons niet uit, en het lijkt alsof zij ons begrijpen. Zo leuk.

Wij begrijpen nu in ieder geval van hen dat Giovanni ons met de auto naar een pelgrimshuis in Corte Sant'Andrea brengt, 200 meter van de boot.

Verder is er in het huis álles om spaghetti te koken en voor het ontbijt. Ze komen vanavond zelf nog even bij ons op visite en vanaf 18.00 u. hebben we wifi.

We slaken allebei een zucht van verlichting, komt het allemaal toch weer goed. Haha.

We blijven nog wat kletsen en dan gaan we over dijken naar het pelgrimshuis.

Waar we terecht komen gaat ons denkbeeldige vermogen te boven. In een spookplaatsje waar alles oud en vervallen is, staat nog één 'fatsoenlijk' huis. Een groot pand achter de kerk. We lopen achter de schuifelende Giovanni aan, en krijgen een rondleiding door een soort museum over de Via Francigena. en waar op de gekste plaatsen bedden staan, Overal hangen landkaarten van onze route, maar ook van die naar Puglia en staan er beeldjes van pelgrims en dergelijke. Hij is ambassadeur van de VF in deze regio. Er hangen ook overal foto's van hemzelf met kardinalen of bisschoppen. Het lijkt ons een belangrijke man, maar komt volledig onbaatzuchtig over.

Hij zegt: "Caecillia", mooi op zijn italiaans en ik moet hem volgen, "loop eens mee. Daar buiten staat de wasmachine voor als jullie willen wassen." Haha, lekker geëmancipeerd!

Op de badkamer staat een weegschaal. Als we die geloven zou Nico 16 en Cécile 7 kilo zijn afgevallen.

Cécile maakt een ommetje door de uitgestorven drie straten en Nico begint aan het koken van de spaghetti.

Dan komen Giovanni en zijn vrouw terug en helpen ze ons aan telefoonnummers. Wij kregen steeds geen contact met volgende slaapadressen en zij kennen veel mensen die niet in ons boekje staan en die onderdak verlenen. Giovanni belt ook maar niemand neemt op. We kunnen ze morgen zelf proberen te bellen.

Giovanni praat steeds tegen Cécile en legt alles aan haar uit.

"Kom eens mee", Nico mag ook wel mee, en hij neemt ons mee naar de overkant van de straat en laat ons, trots, door een poort kijken. Het was een klooster, de binnentuin met bogen en nu vervallen, uit de middeleeuwen.

Verder vertelt hij dat er hier nog twee personen. Gunther en Hildegard.

Dan zitten we weer even in de tuin en zegt hij: "Kom eens mee". Deze keer hoeft Nico niet mee, en Giovanni vertelt over zijn leven.

Hij was missionaris en is in Rome door de paus met een groot zwaard 'geëerd'. (Op de schouders, net als bij ridders) Het mooie zwaard hangt aan de muur met dus verschillende foto's. Hij is echt trots en als Cécile een arm om zijn schouder legt, knikt hij dankbaar voor het 'luisterend' oor.

Nico zegt: " U kreeg zo waardering voor uw levenswerk", als Cécile uitleg geeft aan Nico over het zwaard, maar dat begrijpt hij niet.

De vrouw van Giovanni blijft maar praten en praten en ons helpen met de taal. Ze kan niet wegkomen, legt steeds weer iets anders uit, over het huis, ook al heeft Giovanni al een paar keer gevraagd om naar huis te gaan. Wat een leuke lieve mensen.

We beloven aan hen te denken als we in Rome aankomen en dat doet ze goed.

Als we acht uur naar boven gaan, komt er toch nog de derde pelgrim, Kyara, een vrouw van rond de 35 jaar aangelopen.

We waren wel op de hoogte gebracht maar hadden haar niet meer verwacht.

Nico geeft haar een rondleiding en daarna rommelen we nog wat op de kamer.

Morgen met de boot! Spannend, en welke pelgrims zullen er meevaren?