Een koud klooster

Ondanks het 'hangmat' matras in het bed van de overgrootouders hebben we redelijk goed geslapen

We staan op het punt van vertrek, iets na zevenen, als Olga de kamer binnenloopt, in haar nachtjapon. Ze wijst dat Nico even zijn rugzak opzij moet zetten die voor de deur van een grote kast staat en maakt dan de kast open. Dan haalt ze een broek eruit en zegt, "Ik heb de vannacht zitten denken hoe ik Cécile kan helpen met een broek, en deze past misschien" en ze geeft Cécile

de broek om te passen. "Dat kan ik toch niet aannemen", roept Cécile, maar Olga zegt "prova, prova", proberen, proberen. De broek past perfect en Cécile en Olga omhelzen elkaar met vochtige oogjes. Wat een ontzettend lieve vrouw!!!

We nemen geen afscheid zonder eerst een foto gemaakt te hebben en Cécile straalt om de goedheid en liefheid van Olga.

Na de gebruikelijke koffie en croissants in een barretje lopen we al klimmend Stia uit en belanden we snel in de natuur van het nationaal park Casentino, een uitgestrekt en ruig bosreservaat. Het nationaal park is 7 keer groter dan onze Veluwe en heeft ook iets meer hoogteverschillen dan we in Nederland gewend zijn. We gaan naar ruim 1200 meter hoogte.

Zullen we vandaag herten of everzwijnen gaan zien, of misschien een wolf?

Het enige plaatsje onderweg is Lonnano waar het bakkerswinkeltje gesloten is.

De bossen zijn prachtig, de zon schittert er regelmatig doorheen en de kleurschakeringen van licht en donkergroen maken het alsof we in Droomvlucht van de Efteling lopen, alleen dan zonder schommelende elfjes.

En dan.... staan er plotseling, dichtbij, twee herten met grote geweien! Zoiets blijft altijd weer een bijzonder moment. Ze blijven nog even staan en dan springen ze weg, te snel om een foto te kunnen maken.

Een kwartiertje later, op het hoogste punt van de bergpas, komen we bij klooster Sacro Eremo de Camaldoli. Het ziet er vrijwel gesloten uit.

De weersvoorspelling heeft voor vandaag een slechte dag met onweer en veel regen voorspeld. Tot nu toe hebben we echter in onze t-shirts en zelfs weer korte broek gelopen met regelmatig een zonnetje erbij , dus geen klagen van onze kant, maar hier lijkt het dan toch te gaan regenen. We trekken voor de zekerheid alle regenkleding aan in het kleine kapelletje van het klooster en beginnen aan de steile afdaling van 3 km. Het eerst zo lieflijke bos verandert snel in het 'enge bos' uit de fabeltjeskrant, donker met regelmatig het onheilspellende geluid van burlende herten ergens diep in het bos. Het is oppassen geblazen want we dalen flink steil dit laatste deel.

We slapen nu in het Foresteria del Monastero di Camaldoli, eveneens een oud klooster. Als pelgrim heb je geen aparte status en betaal je commerciële bedragen. Hier zijn veel natuurliefhebbers en mensen die één of meerdere dagen wandelen, het is dan wel logisch dat iedereen gelijk behandeld wordt

We hebben nog wat tijd over voor het avondeten en het is steenkoud op de kamer. Geen enkele verwarming doet het. Aan de overkant van de straat zijn wat barretjes. Tijd voor een kopje koffie. Als we aan de koffie zitten komt een man binnen die we gisteren toevallig ook in het restaurant in Stia zagen. Michael uit, Zürich, Zwitserland loopt de route vanaf Florence, hij heeft nooit eerder zoiets gedaan. Twee jaar geleden was hij in Saint Jean Pied de Port, en had hij nog tegen zijn vriendin dat hij zoiets nooit zou gaan doen. Nu loopt hij naar Rome, het kan verkeren! Hij heeft aardig wat spierpijn,zegt hij, maar dat is natuurlijk normaal als je begint en dan direct zoveel moet klimmen en dalen.

Bij het avondeten zijn de namen al bij de tafels genoteerd. In een grote zaal zitten zo'n 100 personen. We zitten met Astrid uit Türingen bekend om zijn Duitse braadworst, Eduardo uit San Remo, Italië en opnieuw Michael aan tafel. Astrid loopt ook, is net als Michael in Florence begonnen, ze kan niet zoveel en zo vaak, als ze zo willen, lopen in verband met haar gezondheid. Soms blijft ze 2 dagen op een plaats of gaat ze een stuk met de bus. Ze wil zo naar Assisi en Rome. Ze doet het toch maar

Eduardo is al een paar dagen in het klooster voor een politieke conferentie. Zo vlak na de verkiezingen, in Italië zal er zeker veel te bespreken zijn. Als Nico vraagt of hij blij is met de uitslag van de verkiezingen, draait hij er wel wat omheen.

"De beste van de slechtste" zegt hij.

Terug op de kamer kunnen we slechts onder de wol en in de blog schrijven. Er is geen netwerk hier. Tja, dat heb je zo in kloosters, die hebben andere lijntjes naar boven.