Herinneringen in Stroncone

Het hotel, Della Fonte, verzorgt voor ons net zo'n lekker ontbijt als het adresje van gisteren. We kunnen zo mooi met een vol buikje op pad want we hebben niet meer zoveel voorraad en het ziet ernaar uit dat we onderweg niets kunnen kopen. 

We maken nog even een praatje met de Nederlanders en Zweden over de routes die eenieder van ons gaat volgen.

Ann-Charlotte en Per vertellen dat ze van 23 tot halverwege 26 oktober in Rome verblijven. 

"Misschien zien we elkaar dan nog", zeggen ze enthousiast. "Misschien op het Sint Pietersplein, laat weten wanneer jullie aankomen."

Nou, dat zouden we best leuk vinden, we zullen zien. Eerst maar eens vandaag, naar Stroncone. 

Na twee kilometer bezoeken we het Santuario di Greccio. Erbij is een bar, wás een bar, moeten we zeggen. Als we ernaartoe lopen zien we een stel spullen naar de auto sjouwen. De vrouw geeft aan dat ze gesloten zijn en maakt de indruk dat het definitief is. We vragen of ze niet iets heeft liggen dat we zo mee kunnen nemen, brood, een snack of desnoods chips. Ze zoekt achter de toonbank en vindt nog een halve doos met tuc-koekjes. We kopen twee pakjes, beter iets dan niets! We zien binnen dat alles klaarstaat om ingeladen te worden. Deze mensen stoppen dus inderdaad met de bar.

Het klooster, gebouwd op rotsen, is mooi gerestaureerd en heeft een vrij moderne kerk, in vergelijking met wat we steeds hebben gezie. Err is ook een gedeelte bewaard gebleven, uit de 12-13 eeuw, erg oud dus; weer kleine slaap- en werkvertrekken en een kleine inpandige kerk en koorbankjes. Schattig.

Franciscus sliep hier regelmatig en heeft hier de eerste kerststal in een grot gebouwd.

We hebben er een prachtig uitzicht over het Rietidal al hangt er wederom een grote wolk van mist in. 

Zou dat altijd zijn? Het lijkt ons toch niet fijn, als je elke morgen wakker wordt met de eerst drie uur mist om je heen, voordat de zon erdoor komt. 

We zien de toeristen, die met bussen zijn gekomen, zich verdringen in het souvenirwinkeltje. Waarschijnlijk verdient het commerciële deel van het klooster zo enigszins iets om de kosten voor onderhoud kunnen betalen. 

We gaan na het sanctuario eerst trappen op en daarna klimmen. Één kilometer moeten we over een weg met een stijgingspercentage van gemiddeld 20%. Omdat het over een min of meer geplaveide weg is, is het goed te doen alhoewel er regelmatig stenen los liggen en steil is het zeker. 

De route is vandaag eigenlijk meer van hetzelfde, eiken-en kastanjebomen, mooie vergezichten, bergen en rotspaadjes. 

We eten de tucjes met jam en Nutella, en chocolade cakejes als lunch. Het bungalowpark en de bijbehorende bar, bij Il Prati, zijn namelijk dicht en het dorpje zelf is uitgestorven. We redden het er goed mee. Soms is het gewoon niet anders. 

Vlak voor we Stroncone binnengaan, het laatste over een goed aangelegd pad, zien we een 'huisje' ter nagedachtenis aan een jongeman van 19. We denken dat hij hier is omgekomen, in 2009, tijdens een val van de rotsen of iets dergelijks, want in het monument hangen foto's van reddingswerkers. Het staat helemaal vol met persoonlijke spulletjes en het ziet eruit alsof er dagelijks mensen komen om te herdenken. We zien wel vaker, ook op de begraafplaatsen, dat er meer zichtbaar aandacht wordt besteed aan overledenen. Grootser ook, in ieder geval. 

We lopen zwijgend het middeleeuwse stadje, uit de tiende eeuw zelfs, in. 

Het heeft bochtige straten, met kleine poortjes in de stadsmuur en een enkele hele grote toegangspoort. Het bouwwerk is eigenlijk meer een kasteel met huizen erin en omheen. Opvallend is dat op de oude hooggelegen pleintjes, vooral ouderen gezellig bij elkaar zitten en wat met elkaar kletsen. De mensen leven hier meer buiten. 

Het is ook weer tegen de rotsige bergwand gebouwd en gelukkig voor de oudjes is er naar de bovenstad een lift gebouwd. 

Nadat we de rugzak hebben weggebracht nemen wij die lift ook en drukken lukraak op vijf. Komen we in het gemeentehuis, bij de burgerlijke stand! Haha. Kantoren en  het oa. het politiebureau zijn helemaal verweven met de oudheid. We komen in een rechtzaal(tje) uit de 16de eeuw(?) en iets verderop liggen de kanonskogels nog opgestapeld in een nis in de muur.

Nu we hier toch zijn, kunnen we gelijk aan de ambtenaren vragen of er water staat in het beekje waar wij morgen overheen moeten, in torrente d'Aia. Zo ja, dan moeten we vijf kilometer omlopen. Ze verzekeren ons dat hij droog staat. Mooi!

Beneden bij de Tabaco krijgen we een mooie stempel voor in de credential en daarna nemen we bij de bar op het piazza Libertà een biertje, gezellig tussen tien plaatselijke oude mannen. 

Grazià(50), onze superlieve gastvrouw, had aangeboden om voor ons te koken en om zeven uur schuiven we aan tafel, in haar mini-restaurant, naast onze kamer. 

Het is het lekkerste wat we in Italië hebben gegeten. Alle officiële gangen krijgen we, antipasta, primi en secunda platti, contori en dolci. Alles, met zorg en trots, klaargemaakt met producten uit deze streek Terni, en zoals de streek 'voorschrijft'. We krijgen uitgebreid uitleg over wat we eten en de bereiding ervan. 

Het is eigenlijk veel te veel, maar we tafelen lang en bij de limoncello vragen we of Grazià erbij komt zitten en eentje meedrinkt. Na veel schroom komt ze erbij zitten maar neemt geen glaasje. 

Casa Regina is van haar overleden ouders geweest en Grazià woont helemaal alleen in dit hele grote huis, met verschillende kamers die ze nu kan verhuren. 

Er hangt een grote ingelijste foto en als we vragen of zij dat is verteld ze dat het haar zusje is, die erg op haar leek en al op 27 jarige leeftijd is gestorven. Dapper met vochtige ogen zegt ze: "Dat is het leven".

Zo zie je maar dat achter zo een goedlachse, lieve en zorgzame vrouw een heel leven schuil kan gaan.

Voor de tweede keer vandaag zijn we stil om het verdriet van anderen en waarbij we natuurlijk ook aan ons eigen verdriet denken. 

Verder vertelt ze dat ze oorspronkelijk uit Puglia komt, twee zoons heeft, waarvan er een daar nog woont, met drie zoontjes. De jongste is twee maandjes en er worden op onze mobielen even foto's geshowd.

Haar andere zoon heeft in Nederland gewerkt en is dokter in nutriënten en woont wel in de buurt.

We sluiten de avond af met de wetenschap dat we morgen niet helemaal naar de paneteria hoeven te lopen, maar dat Grazià voor ons extra brood heeft voor de lunch, zodat we niet hetzelfde probleem krijgen als vandaag. Prima geregeld.