naar Byron Bay

Dag 19: 2 augustus 2010.
Vandaag vroeg op. Voor we vertrokken namen we even een sapje en een lekkere wafel en kletsten we nog wat. Het is namelijk wel lachen ’s morgens: met z’n zessen in de camper. Telkens heeft wel iemand gedroomd en wil ’s morgens z’n droom vertellen of iemand heeft juist slecht of niet geslapen.
Lynn en Farah slapen boven en als ze wakker zijn en met hun koppies over de rand heen “blieken” zijn het net die twee oudjes van de Muppets en als ze beginnen te kwebbelen is iedereen gelijk wakker en moet je eigenlijk meteen naar de plee van het lachen.
Lynn zegt bijvoorbeeld:”Farah, jij hebt er vannacht geen last van gehad hè dat ik teveel aan het dekbed trok, toch?” Zegt Farah: “Nee, en ik heb heerlijk geslapen!” Zegt Lynn: “Nou dat klopt en ik heb helemaal niét geslapen en alleen maar gezorgd dat jij je dekbed niet miste en ik heb je ook steeds horen praten in je slaap over biefstukjes en zo, en dat als er nog iets over was dat jij ze wel wilde.”
Duh! Zo grappig die gesprekjes.
Omdat we een flink stuk naar het noorden toe wilden opschieten, rond de 550 km., vertrekken we dus snel en rond 8.00u. zijn we weg. Nico en ik hebben gisteren een indeling gemaakt van de rest van de route tot Cairns. Als je de reisboeken zo doorleest kom je er steeds weer achter dat het zonde is dat we door moeten want er worden zulke mooie bezienswaardigheden beschreven, zoals o.a. mangrove bossen en koala-opvanghuizen, maar ja: we moeten strepen. Plaatsen zoals Coffs Harbour en Woolgonga hebben we links moeten laten liggen, helaas.
We stopten op een rustplaats langs de Pacific Highway voor het ontbijtje. Het toilet stonk er verschrikkelijk. Ik ben met Maud mee moeten gaan om haar neus dicht te houden!
In Grafton, een plaatsje 30 km uit de kust, hielden we een grote stop en hebben we een uurtje langs de Clarence River gewandeld. Het dorpje heeft een hele grote brug over de Clarence rivier waarbij de trein onderlangs rijdt en de auto’s erboven. Onze camper parkeerden we trouwens pal onder een gigantische “stinging-tree”. Schitterend.
We kwamen mooi op tijd, na ook nog een stukje toeristische route gereden te hebben, in Byron Bay aan, de meest oostelijk gelegen plaats van Australië. Over de camping, Clarke’s Beach Resort, hebben we niets te klagen. We hoefden maar 20 meter te lopen om uit te kijken op de oceaan, de grote baai met rotspartijen, links en rechts, op de uiteinden en de witte stranden. Aan de overkant van de camping beginnen direct de regenwouden.
De meiden gingen alle vier voor een fotosessie op het strand bij de ondergaande zon, met zijn rode gloed. Sommige zijn goed gelukt maar het blijft moeilijk om echt hele bijzondere foto’s te maken.
Ik zou willen dat ik ooit een cursus fotografie had gedaan, dan had ik misschien (nog) mooiere foto’s kunnen maken, want het land leent zich er uitstekend voor.
’s Avonds nasi gegeten met plaatselijke Oosterse kruiden. Nico durfde het bijna niet te serveren want de geur was tijdens het bereiden niet echt aangenaam, maar na een paar hapjes proberen vond iedereen het hartstikke lekker en kwam de pan zelfs bijna leeg.
Na het eten ben ik me weer een keer gaan verdiepen in de site: waarbenje.nu. De meiden zijn me steeds voor en ik houd me ook meer bezig met de planning van de reis en de “things to see”. Ik heb er gelijk 100 foto’s bijgekocht. Kan ik, als ik tijd heb, er mooi wat meer foto’s opzetten. Ja je hebt het nog druk op zo’n vakantie.
Als laatste nog even “gepongpest”, een snelle en grappige vorm van het ouderwetse pesten, waarbij we veel moeten lachen en Farah en Lynn zich ondertussen weer vreselijk aanstellen. Echt waar, die mondjes zijn geen seconde stil. Het was weer een fijne vakantiedag en ik zie alweer uit naar morgen.

Groetjes en veel liefs van ons allemaal, Cécile