De Paasdagen

De volgende ochtend is alles weer picobello, terwijl JP en Marievonne pas om half twaalf s'avonds terug waren uit de paasmis. In Frankrijk kennen ze net als bij ons en 1ste en 2de paasdag, maar eieren verstoppen en met de familie bij elkaar gaan zitten doen ze niet. In ieder geval niet bij deze familie. Jean Paul zet speciaal voor Cécile mooie klassieke muziek op om een paassfeer ontbijtje te creëren, hetgeen natuurlijk erg aan vroeger thuis doet denken, terwijl Marievonne het verhaal vertelt van haar voorouders. Haar vader kwam van Bretagne, is in de oorlog gevlucht en op een boot gestapt met onbekende bestemming. Hij is in Marokko terecht gekomen en heeft daar haar moeder leren kennen. Marievonne is dan ook in Marokko geboren en heeft er 4 jaar gewoond. Een zus van haar later in Spanje en een broer in Engeland. De andere twee zussen in Frankrijk.
Ze maken een foto van ons en gaan die bij ons dankwoordje plakken, in hun gastenschrift. De kosten? "Ach, doe maar eventueel een donatie in het houten kistje op het dressoir", zegt JP. Blijkbaar geven we te veel want ze beginnen gelijk in het frans te ratelen en eindelijk wordt ons duidelijk dat ze ons geld terug willen geven. Dat doen we natuurlijk niet. We krijgen nog flessen vers water mee en dan moeten we hen ook weer verlaten. Het is, zoals onze pelgrim Henk al aan ons vertelde, verbinden, loslaten en niet hechten want je gaat weer verder, maar we merken dat het moeilijk is, vooral bij zulke lieve mensen.
De route is afwisselend, alhoewel er een stuk bij zit waarbij we in de berm langs een vervelende weg moeten lopen. Het is gek dat zo'n stuk weg dan veel langer lijkt dan een langere afstand met bomen, een watertje of enkele huizen. Verder hebben we het vooruitzicht en de luxe dat Maud en Mitchel ons weer oppikken en een hotelletje hebben geregeld. In Saint Solange komen ze ons inderdaad de laatste kilometers tegemoet lopen en het vertellen van hun en onze belevenissen van de afgelopen 36 uur kan gelijk beginnen. Heerlijk. Bijzonder dat zij de laatste 5 kilometers vóór Vézelay hebben gelopen, net zoals wij, en de koolzaadvelden, het prachtige uitzicht op Vézelay en Vézelay zelf hebben gezien. Maud heeft mooie foto's gemaakt, precies vanuit dezelfde posities en met dezelfde "fotografen-blik" als haar moeder. Zo grappig.
In het hotel een potje hartenjagen onder het genot van wijn en zoutjes (en chocolade. Maud heeft zelfs paashaasjes meegenomen). Maud en Mitchel vertegenwoordigen voor ons gevoel ook een beetje onze andere meisjes en hun vrienden thuis en als we dan horen dat ze het in Beneden-Leeuwen mooi versierd hebben voor de Pasen, een mooi paasontbijt hebben gehad en samen met de broertjes van Teun met zijn achten gourmetten, zijn we ontroerd en trots. Wat goed en fijn dat ze het zo gezellig met elkaar maken.
Uit eten bij Leon, een goede en gezellige belgische restaurant-keten en rond 23.00 onder de wol.

Een nieuwe dag. Tijd om afscheid te nemen. Omdat het 2de Paasdag is en omdat in Troyes niks open is, hebben Maud en Mitchel een hotelletje in Parijs geregeld om daar nog ruim een dag te vertoeven. Nadat ze ons weer naar Saint Solange hebben gebracht volgt het afscheid. Bah, dat viel even niet mee, maar de tranen komen meer van geluk dan van iets anders.
Het weer is droog en we hebben een fijne wandeldag. Van verre, zien we de kathedraal St. Etienne al liggen.
Onderweg zien we dat een pelgrim-dame ons achtervolgt en in Bourges zelf haalt ze ons in. Onze canadese, Vanessa, ontmoet bij Merle van de Moulin, loopt met ons mee naar de kathedraal. Ze heeft al een slaapplaats en waarschuwt ons dat het momenteel niet lukt in Bourges zelf omdat er een groot festival is. Het is de eerste van het muziekseizoen en alles zit vol met muziekliefhebbers. Ojee! Nou ja, eerst maar naar de kathedraal.
In Bourges is bijna alles dicht ivm Pasen maar met de toeristen oogt het toch gezellig druk. Ook hier weer leuke straatjes met vakwerkhuisjes en natuurlijk bovenaan de kerk.
En weer treffen we het: Nicole, een dame van rond de 70, die de stempel geeft voor in onze Credential en in het "winkeltje" van de kerk vrijwilligerswerk doet, geeft aan dat we onze rugzakken gerust bij haar kunnen achterlaten als we de kathedraal willen bekijken. Als Cécile vraagt naar een slaapplaats is ze direct bereid om een adresje te bellen, en nog één, en nog één en nog één... en... het lukt! Nicole, weer zo'n lieverd, biedt zelfs aan om ons naar het logeeradres te brengen als ze zelf toch naar huis rijdt over een half uurtje. Ze bekijkt Vanessa's slaapplekje en deze is helemaal niet in Bourges maar 12 km. verderop. Dat trekt ze niet, maar gelukkig weet Nicole ook voor haar de oplossing. Ze belt nogmaals ons adresje en uiteindelijk zitten we dus met zijn drietjes op weg naar Maison Le Mozaïc. Als eerste maar een slaapplaats regelen voor morgen, want als het hier zo vol is en de mogelijkheden schaars dan kan dat maar beter geregeld zijn. Iets van de route af, maar het is weer gelukt. Douchen, wasje en met een gerust hart de stad in. Vanessa is te moe en gaat niet mee, maar misschien zien we haar nog ergens met het eten.
We kijken samen terug op de paasdagen. Anders dan anders, maar onvergetelijk.