The du lit

Voor de eerste keer met z'n vieren op een slaapkamer! Cécile valt als een blok in slaap en hoort bijna niks meer. Nico kan de volgende dag precies vertellen hoe veel keer iedereen naar het toilet is geweest, maar gelukkig heeft hij vroeg in de nacht de oordopjes in gedaan, zodat het snurken van de andere heren wat gedempt wordt. Als Pieter snurkt, port Cécile, half in haar slaap, Nico in de zij. 'Dat ben ik helemaal niet', bromt Nico. Hoe verder we komen, hoe meer we op gezamelijke slaapzalen terecht zullen komen, dus langzaamaan en hopelijk zeker maar wennen. Jaques had gisteravond nog 'Thé du Lit' voor ons gemaakt. Dit is een uitspraak van een een Waalse pelgrim-voorganger. Thee voor vóór het naar bed gaan met een rustgevend aroma! Thee tegen het snurken had hij helaas niet.
's Ochtends een gezellig, maar emotioneel ontbijtje voor Tjalling. De van nature vrolijke fries vertelt wat oa. zijn reden is om te lopen. Zijn jongere broer, zijn vriend en maatje, die hem altijd vergezelde bij zijn sportactiviteiten zoals 3 keer de Elfstedentocht, enkele Weißensee-tochten, de 100ste Nijmeegse vierdaagse en de Kennedy -mars, is een half jaar geleden overleden en hij gaat nu voor hem een steen brengen naar Finistere, honderd km achter Santiago. Een mooie symboliek en heftig om een 68 jarige zo met tranen in de ogen aan het ontbijt te zien.
We luisteren nog een keer naar het "Ultreia wijsje" en dan begint de fijne wandeldag. Mooi weer, mooie afwisselende route en een verrassend weerzien met Brooke. Ze heeft mooi ca 15 km met de bus overbrugd maar dat mag. Iedereen moet/mag zijn eigen weg gaan, en the old lady doet het zo. Na de gezamelijke picknick gaat zij vooruit, want zij gaat niet zo snel, zegt ze. Ahum! We halen haar niet meer in, maar zien haar wel weer, bij Jean Claude en Colette Aucante, op het volgende adresje waar we slapen. Wij arriveerden om 14.00u en hebben de hele zonnige middag om te niksen en wat te schrijven, te kletsen en de was te laten drogen na een wasmachine-behandeling.
Jean Claude (78) is eerst een beetje stilletjes, maar als Cécile wat vragen stelt komt hij los en vertelt over zijn eerste ontmoeting en het hof maken van Colette, pas 8 jaar geleden. Het begon op de bruiloft van de dochter van Colette. Jean Claude wiens dochter getuige was, werd tijdens het diner naast Colette aan tafel gezet en zij had het alleen maar over de Camino omdat ze net weer een stuk ervan had gelopen met vriendinnen. Hij werd er gek van maar had wel onthouden dat haar vriendinnen niet verder mee liepen en na een telefoontje met de vraag of hij mee zou gaan heeft hij hen min of meer vervangen en haar niet meer los gelaten, ondanks verschrikkelijke weersomstandigheiden de eerste keren. Hij vertelt het zo mooi, 78 hè. Heerlijk. 's Avonds aan tafel volgen er meer verhalen over bijvoorbeeld zijn dienstplicht bij de luchtmacht in Algerije, toen een kolonie van Franrijk en daardoor ook zijn interesse voor de meteologie.
Wat Cécile ook niet allemaal te horen krijgt als mensen vernemen dat ze verpleegster is. Darmproblemen en allerlei ontstekingen en "enge" ziekten zijn al aan de orde geweest de afgelopen weken en vandaag komen er diabetes en ooginjecties bij. Haar franse vocabulaire van de anatomie en ziekten is flink uitgebreid en dan begint Brooke ook nog in het engels over haar bezorgdheid over een longontsteking omdat ze wat hoest. Natuurlijk niet fijn als je fit wilt zijn om te lopen. Ze is erg dankbaar voor het advies en de geruststelling en excuseert zich minstens 5 keer dat ze Cécile in haar vakantie heeft belast.
We gaan uitgerust naar bed. Weer eens wat anders.