Oude bekenden

We komen een beetje in tijdnood om het blog bij te houden want we vinden het leuk om met de mensen die we ontmoeten te praten, iedereen en elke keer is anders en dan is er zo weer een dag voorbij. Gisteravond was François onze keukengenoot. We spreken de 30 jarige Breton voordat hij zijn avondmaaltje ging bereiden. Wij hadden andere plannen met het eten maar uiteindelijk hebben we inkopen gedaan om ook zelf te koken. Bij terugkomst in de keuken wilde François net gaan maar hij bleef ons tijdens onze maaltijd vergezellen. Hij vertelt graag en uiteindelijk merken we dat hij nog erg zoekende is ondanks dat hij al meerdere malen de Camino heeft gelopen en in Nepal en Myanmar(Birma) bij Zen-boedhisten in de leer is geweest. Hij geeft aan dat veel mensen van zijn generatie, net als hij, worstelen met oa. de franse politiek, het geloof, de vraag wel of geen kinderen in deze wereld zetten, enz. Hij werkt een half jaar op een sportschool en de andere helft heeft hij de tijd nodig om zijn hoofd leeg te maken en leeft hij low budget. Fijn dat zijn baas zo meewerkt, al 10 jaar! We wensen hem een goede nieuwe Camino.
Vannacht moeten we in de lakenzak met een dun dekentje erover. Ahum, we hebben allebei een onrustige nacht. De een had het te warm en de ander te koud. Raam open, raam dicht, verwarming aan, verwarming uit, enz... Morgen hopelijk weer een gewoon tweepersoonsbedje.
Bij het ontbijt heeft de lieve zuster Magdalena goed voor ons gezorgd, tenminste dat dachten we. Nico zei ook nog: "Wat een luxe toetjes erbij ". Blijkt achteraf, de volgende dag als we Vanessa tegenkomen, dat ze van haar zijn en zij ze in de koelkast heeft gezet voor die ochtend.
Onderweg komt een aardige jogger op leeftijd, in ieder geval nog maar net gepensioneerd leraar economie , een kwartiertje met ons meelopen. Hij wil zelf graag ook naar Compostela lopen maar zijn vrouw heeft een zenuwinzinking gehad en hij kan haar niet alleen laten. Wij opperen nog dat het dan misschien juist goed voor haar kan zijn om mee te gaan, maar dat was toch geen optie.
In Aixe-sur-vienne, ons pauze- en inkopen-plaatsje vraagt een dametje of we al een slaapplaats hebben en of we water willen aanvullen. Zo lief steeds.
Na de inkopen zien we ineens Sandy en Felix weer. Zij hebben de eerste 13 km. de trein genomen en proberen ivm. Sandy's blaren 15 km te lopen vandaag. We lopen een stuk samen, maar zij lopen net iets harder, ze zijn ook jonger(!) en net gestart, dus gaan we na een uurtje wéér rusten en met zijn tweetjes verder.
Het was heerlijk dat we al tegemoed zijn gelopen door een jonge dame met haar zoontje die ons naar de gîte brengt, tegenover de kerk en ons wijst waar voor morgen de boulangerie is, en nu belangrijker, de bar. Ze vertelt dat er nog een duitse pelgrim bij ons erbij komt en dat 4 andere pelgrims in een klein huisje verderop op de camping bij het meer zitten. Hè, dat hadden wij ook wel gewild, lekker in het zonnetje bij het meer! Theo, onze mede gîte bewoner gaat mee naar her restaurantje en 5 minuten later zitten we samen met Felix en Sandy én Pieter en Tjalling achter het bier en de wijn, op een zonnig terras bij te kletsen. Die vier zitten dus bij het meer en klagen alleen maar. Geen warme douche, een hele kleine ruimte met zijn vieren en het is een stuk verderop. Hebben we uiteindelijk toch geluk.
Met Theo(64, uit Weiblingen) tijdens zelfgekookt avondeten gehoord dat hij vandaaruit, in de
buurt van Stuttgart is vertrokken. Hij loopt al 4 jaar elke keer een stuk. Een jaar ook met veel blaren. Nu gaat het goed, op andere schoenen. Theo is heerlijk relaxed. Is deze ronde van zijn 6 weken is hij in Souterainne gestart en loopt tot St. Jean Pied de Port, maar om in de stemming te komen en om te schakelen vanuit zijn hectische leven heeft hij eerst twee dagen bij zijn gastonderkomen in de tuin geholpen met onkruid wieden. Grappig toch?