Swingend de bergjes af

Cécile heeft regelmatig haar scheenbeen gemasseerd, ook vannacht, en daarna ingesmeerd met geweldig werkende Ice-powder, een kuhl-gel, cadeau gekregen voor vertrek uit Nederland van Bernadette en Fred. De ontsteking is natuurlijk niet weg maar als we rustig lopen, veel en lange pauzes nemen dan ziet ze het wel zitten. Pascal stelt voor om ons een stuk weg te brengen en 6 km. verderop op de route af te zetten, maar dat doen we niet. We besluiten dat Cécile eventueel de laatste kilometers kan liften als we uit het bos komen en een D-weg kruisen.
Het was fijn bij Pascal. Hij had voor het ontbijt een speciaal zoet brood gebakken en met nog een extra appeltje voor onderweg vertrekken we, voorzichtig stappend, richting Périgeux.
Cécile gebruikt nu ook een stok en krijgt looptips van Nico. Hij heeft zelf héél veel adviezen van de fysiotherapeut gekregen en loopt al weken als een swingende neger in de Kalverstraat.
Soepel, verend, met de armen zwaaiend, zo erg dat Cécile denkt, "Doe normaal!"
Nu gaat ze het toch ook maar proberen. Bergopwaarts is het niet nodig maar bergje af heeft ze serieus pijn. En warempel het helpt. Je lacht je dood als je ons zo half dansend zou zien lopen. En een beetje zingen erbij! "Dance, in the old fashion way" en "dancing queen". Alle eigenwijzigheid wordt achter gelaten en ze doet zelfs haar veters losser! Het tweede en vierde stuk gaan zelfs prima en bijna pijnvrij. Nico is toch wel echt geweldig! 't Laatste stuk is doorbijten en we doen zoals we vanmorgen ook hebben besloten; we blijven twee nachten in Périgeux, bij Sophie Bertin, en nemen een echte rustdag. Nico's knie kan dat eigenlijk ook heel goed gebruiken.
Sophie(54) is geweldig lief en zorgzaam, beetje chaotisch maar echt een regeltante. Te lief zou je zeggen, hetgeen vaak ten koste is gegaan van haarzelf. Ze had voor de zaak een groot verantwoordelijkheidsgevoel en werkte te veel en te hard. Na een burn-out op haar veertigste en na terugkeer bij het verlieslijdende bedrijf heeft ze kunnen regelen dat ze er met een goede regeling op haar 42ste uit kon. Ze heeft het nu prima met haar Jack Russell, Ella, een vrouwtje dus, die sinds onze binnenkomst alleen nog maar oog heeft voor Nico. Net als Sophie zelf trouwens!
Half 8 eten aan tafel wordt half 9 want koken en praten tegelijk bij zo'n chaoot gaat niet samen en ze zegt erg veel! Over de franse keuken, de streek waarin we zitten en de streekprodukten, de Dordogne en specifieker Perignon en Périgeux, haar verblijf in Amerika vroeger als au-pair, enz, enz. De beste canard(eend) komt uit Perigeux. Als we vertellen dat we gisteren bij Pascal canard froid door de salade hebben gegeten wordt ook zij chauvistisch en zegt dat ze morgen voor ons canard magrait gaat koken voor ons. Magrait is dan weer net beste van de eend en zij kan het héél lekker klaarmaken. Kei lief, want het is ook nog eens duur, en we zullen het mee gaan maken. Gelukkig kunnen we rond half elf fatsoenlijk van tafel en gaan we moe naar bed