Prinsheerlijk

Sophie tekent zelf haar "stempel", en we mogen van haar in ons blog schrijven dat het net is alsof de schelp door een 5 jarige is getekend en dat lijkt inderdaad ook zo. Als we weer op pad zijn hebben we behoorlijk wat na te praten over het verblijf en de stad. Sophie had héél veel weetjes, waaronder bijv.: Als je een ei ook maar 10 seconde langer laat koken dan 10 minuten dan zitten er geen vitamines meer in. Ze vertelde dat Chateau Puy Ferrat, waar wij aankomende nacht gaan slapen helemaal geen kasteel is. Da's jammer want het lijkt ons wel heel leuk.
We bezoeken onderweg de Abdij en kerk van Cancelade. Twee werksters zijn heel behulpzaam bij het zoeken van de pastoor voor een stempel en we zijn blij dat hij thuis is. Met de jas aan staat hij echter op het punt te vertrekken en de huishoudster zal wel even de stempel zetten. Het volle gewicht gaat erop en in onze tweede Credential staat in het eerste vakje een grote inktvlek. Nouja.
Op de route een stukje verder komen we weer een kastje met schelp erop tegen waarop staat: te openen door pelgrims. Even in het schriftje schrijven en we nemen wat amandelnoten uit het glazen potje. Dit is dan gewoon een klein feestelijk momentje, onderweg.
3 km. voor de eindbestemming spreekt een man ons aan die vraagt of we naar Santiago lopen en waar we vandaan komen. "Oh, Ollande", en hij noemt gelijk Amsterdam en Rotterdam. Nico daagt hem uit om meer kleinere plaatsen te noemen en dan kent hij Blaricum, Volendam, Edam, van de kaas, en Aalsmeer, omdat hij zelf een bloemenwinkel heeft. Als we zeggen waar we vannacht slapen betrekt zijn gezicht. In rap frans laat hij weten dat hij niet zo gecharmeerd is van het kasteel en de eigenaar. De slaapkamers en badruimten zijn schoon, maar verder niet!
Een klein uurtje later en na een oprijlaan van jewelste zien we in de verte een heus kasteel. Onze hartjes gaan sneller kloppen. Zouden we daarin slapen of in een of ander bijgebouwtje? Het is zoeken naar de ingang maar als we om het kasteel heen lopen staat de hoofdingang open. We roepen, "allo" en "bonjour", en we zoeken op de eerste verdieping maar er is helemaal niemand. Er staan wel een paar auto's bij de 3 huizen achter het kasteel, maar ook hier geeft niemand antwoord. Als we bellen met de eigenaar, Etienne, zegt hij dat hij met zijn dochtertje bij de dokter zit en dat zijn zoon thuis is, dat hij weet dat wij komen en de we even om moeten lopen naar de goede kant van het kasteel. Cécile blijft bij de rugzakken en Nico gaat lopen. Etienne heeft zijn zoon ook niet kunnen bereiken en Nico komt, met de telefoon aan zijn oor teruglopen en gaat het kasteel in. Na 5 minuutjes komt hij eindelijk weer naar buiten en vertelt aan Cécile dat het hele kasteel leeg is. Nico is via de telefoon naar de mooiste torenkamer van het kasteel geleid en we slapen er vannacht helemaal alleen, met zijn tweetjes! Etienne komt rond 18.30u nog wel even kijken. Ongelofelijk. Een echt kasteel helemaal voor onzelf. Het is inderdaad in de keuken een zooitje en de eetzaal ziet eruit alsof er pas een groot feest is gegeven en er nog geen tijd is geweest om alles op te ruimen, maar verder is het toppie. Het uitzicht is prachtig, we kunnen schaken voor het kasteel met van die stukken van een halve meter, we kunnen over de rondgang onder het dak van kasteel lopen en genieten van de prachtige ruimten met de nodige oude spullen zoals kasten, tafels, vaandels, gobelins, schilden, vazen en een prachtige staande klok van zeker drie meter. Alleen zou Cécile hier nooit hebben durven slapen, maar nu voelt ze zich net een prinses samen met haar prins. Heerlijk!