Pelgrims opvang in de middeleeuwen

De tafel is netjes gedekt en er zit koffie in de kan van het koffiezetapparaat, maar die staat uit, net zoals de lampen uit zijn. Alles is donker en er is nog niemand op. We lopen wat rond en bewonderen alle ruimten en spulletjes. Na 5 minuutjes worden we allebei toch wat ongerust. Met zulke mensen op leeftijd kan er natuurlijk ook zo maar iets gebeuren, je weet het niet!
Cécile loopt richting de trap en dan komt mevr. Latapye waggelend de gang in, tegen de muur leunend. Half slaapdronken is ze snel opgestaan omdat ze zich had verslapen en ze verontschuldigt zich meerdere malen. Pffft, gelukkig, niks aan de hand. Ze neemt rustig de tijd om het ontbijt, geroosterde toast en marmelades, te serveren en wat de koffie betreft denken we dat ze de koffie van gisteren nog in de de kan gewoon heeft aangezet. Lauw, maar de smaak valt nog best mee. Heel relaxed komt ze er gezellig bij zitten met haar krantje en een koffie en laat even weten dat het vandaag veel zal regenen. Mevr. Latapye vertelt ook trots over een familiefoto en haar schoonmoeder, in het midden, die 103 jaar is geworden. Cécile bedankt haar voor de hartelijke ontvangst en gastvrijheid en bij het afscheid krijgt ze twee kusjes en voelt ze die heerlijke zachte wangetjes die moeders kunnen hebben. Zo lief.
Onderweg: bij een schooltje op een bankje gepauzeerd maar daarna regen en echt geen geschikte plek meer om te pauzeren dus dan maar doorlopen. Cécile probeert na 3 uur bij een verlaten mobile home op de overkapte veranda te schuilen, Nico vond het niet goed omdat het het prive-terrein van anderen is, komt er ineens een oude hond onder de veranda uitsluipen. Aangelijnd, dat wel, maar gemeen grommend, dus rugzak weer op, poncho erover en met een ommetje snel wegwezen. Als we Auros inlopen is het droog, maar dreigend. Omdat we geen zin hebben om 45 minuten te wachten voordat er een café opengaat eten we onder een arcade op twee gammele stoelen, bij een meneer die daar ook maar een beetje zit te zitten, onze sandwiches. Wat smaakt dat dan heerlijk.
Als we bijna bij ons volgende kasteel zijn, Chateau du Mirail is een oude pelgrimsopvang uit de middeleeuwen, vinden we dat vandaag supersnel is gegaan, ondanks de regen. Zeer typisch.
We worden onthaald door een mevrouw die al 60 jaar in een deel van het kasteel woont en maken we later kennis met de echte kasteelvrouwe. Ze laat gelijk weten wat wel/niet mag en moet en geeft aan dat we voor het eten eerst een rondleiding krijgen door de "familiegang" en kerkje, dat inpandig is in het kasteel. 19.00 uur beneden verzamelen! Theo, onze inmiddels geliefde duitser is er ook. Direct na het douchen komt hij naar ons toe om voor een tweede keer een teek uit zijn bovenbeen te laten verwijderen. Deze keer een flinke teek die al diep in de huid gegraven is. 'Morgen toch maar de lange broek aan', zucht hij.
Mevr. Charlotte Lambert blijkt een directe dame(70) met harde, duidelijke stem en je hoort ze zo preken van de kansel. Ze is, blijkt later, actief in de kerk, en super aardig en als we grapjes maken ontdooit ze helemaal. Het super kleine kapelletje in het kasteel is enkele jaren geleden gerestaureerd en de schilderingen met engeltjes en het houtsnijwerk uit de barokperiode zijn prachtig. In de gang hangen schilderijen van voorvaderen, artikelen van ophanging van een voorvader tijdens de franse revolutie en stambomen in heraldiekvorm die terug gaan tot de 15de eeuw. Charlotte verteld er graag over, maar geen foto's maken want het is privé. Oeps, we hadden er al een paar, een stuk of 40, gemaakt. Welterusten.