Tijdelijk gezelschap

Bij het ontbijt leest Pascal ons de krant voor. Internationale surfwedstrijden in Biarritz en een Nederlandse golfster, Hagenmans, is kampioen geworden. Waarschijnlijk een plaatselijk toernooitje. Het weer wordt in ieder geval beter. Af en toe een buitje. Pascal brengt ons tot de straat en vanuit zijn huis kunnen we na 300 meter zo de route weer op. Honden spelen een rol tijdens onze Camino, zo ook vandaag. We hebben 10 passen gezet of een Drenthe patrijs, of zoiets, onder de modder, komt naar ons toe en begint lief te snuffelen. Pascal roept nog "Arret en allez", maar hij gaat niet weg en blijft zeker een kilometer of twaalf, ca. vier uur, met ons meegaan. Al snel noemen we hem Gebreselassie want hij blijft aan een stuk door aan het rennen, van links naar rechts door de velden, onder hagen door, erven op en af en door de bossen. Soms zijn we hem even kwijt maar ineens schiet ie weer tevoorschijn. Hij loopt wel 10 keer de afstand die wij afleggen. Als we even stoppen om de poncho aan of uit te doen of bij een garage schuilen komt Gebreselassie gelijk naar ons toe en gaat aan onze voeten liggen. De man van de garage denkt dat hij van ons is en als hij hoort dat dat niet het geval is, wil hij de hond wegjagen en schopt Gebreselassie zelfs, maar hij blijft mooi naar ons kijken en wachten. Hij heeft wel een halsband met telefoonnummer erop. Misschien loopt hij vaker weg of mee met pelerins. Het lijkt of hij de weg kent. Tijdens de lunch vragen we een jogger of hij de hond misschien kent. Dat is niet zo. Hij plant het nummer in zijn hoofd en belooft te bellen. We zeggen tegen Gebreselassie, "Allez, va chez lui", maar dan begint ie voor de eerste keer te blaffen en blijft helemaal bij ons.
Na weer een kilometer wacht de jogger met zijn auto, neemt Gebreselassie achterin de auto en hij zal zorgen dat het goed komt. Gelukkig maar want we komen nu bij de drukkere wegen van Saint Palais. Stom, maar we misten hem wel even, ja, zelfs Nico!
Bij Saint Palais komt de pelgrimsweg vanaf Tours bij de onze en enkele kilometers erna die vanaf Puy en Vallée We verwachten dat het nu echt veel "drukker" zal worden met lopers, maar vooralsnog valt het mee. We beklimmen de Stèle de Gibraltar, een flink hoge bult als vooraankondiging van de echte Pyreneeën en komen zo bij het eenzame kapelletje van Soyharce, op het hoogste punt. De route ernaartoe was prachtig, maar daarboven adembenemend. We kunnen in het minikapelletje, waar je met hooguit 10 personen in kunt, naar binnen om onze sandwiches en yoghurtjes, uit de wind, op te eten.
Een langere dag vandaag om zo morgen wat tijd te kunnen besteden in Saint-Jean-Pied-de-Port. Na nog een laatste repos in een café in Ostabat lopen we rond 5 uur het hotel in Larceveau binnen. We openen een paar deuren om iemand te vinden die ons kan helpen en uiteindelijk vinden we een serveerster die ons een sleutel geeft en zegt dat we zo naar boven kunnen.
We zien bij het avondeten inderdaad meer pelerins en ook een groep van 14 mensen die lopen met een klein rugzakje. We herkennen de groep vanuit Orthez, en we horen later dat zij de rest van hun spullen meegeven aan een organisatie die de bagage steeds naar de nieuwe lokatie brengt. Zij lopen morgen de laatste dag.
We zijn moe en vallen, zoals we achteraf constateerde, snel in slaap op een lekker bed met heerlijk frisse schone gestevende lakens.

Lieve mensen thuis. We zijn meer dan 2 maanden onderweg en nog vinden we het veel te snel gaan. Heel veel dank voor alle lieve reacties op onze verhalen die we steeds "gulzig" lezen. Lieve Nolly, geweldig zoals je je in ons kunt verplaatsen en bijna zelf een blog kunt beginnen, super! Henk, dank voor je lieve reacties. je hebt helemaal gelijk. We weten niet hoe, maar we zijn vaak geholpen door.......Saint Jacques? Kitty, Wilma Toine, Mieke, Ruben, Brigitte en Vincent, José, Ria en Jan en alle anderen, THANKS. Het geeft toch een extra motivatie om ons blog je te schrijven.
Cursus spaans staat op mobile, maar om lessen te herhalen en verder te gaan..... we komen er gewoon niet aan toe.