Van Japanner naar Koreaan

Het is mistig en frisjes als we vertrekken. We vinden het niet zo erg want we moeten direct na het verlaten van het dorp een hoogte van 300 meter overbruggen op een korte afstand.
Eenmaal boven moeten we het doen zonder uitzicht op de bergrug van de Sierra met de witte toppen van eeuwige sneeuw. Het kan niet altijd meezitten.
Als we een pelgrim inhalen en buen Camino wensen, zien we dat het Paul, de japanner is. 'Hee Paul, hoe are you doing', roepen we. Hij is direct weer enthousiast en schudt onze handen. We lopen gezamelijk verder en schakelen al snel over op het Duits want Paul vertelt dat hij voor priester heeft gestudeerd in Stuttgart en het Duits gaat stukken beter dan het Engels. Hij is na zijn studie teruggegaan naar Korea om zijn beroep als priester uit te oefenen. En wij maar denken dat hij een Japanner was. Bijzonder dat je dan ineens loopt te praten over de strijd en problemen tussen noord en zuid Korea en de olypische spelen van Seoul. We halen al snel vier koriaanse vrouwen in waar Paul mee samenloopt, hij was blijkbaar wat achterop geraakt.
Er volgt wat onverstaanbaar gebrabbel en dan volgen de oo's en aa's en kijken ze vol bewondering naar ons. Ja we lopen inderdaad al een tijdje! We zeggen gedag en pakken ons eigen tempo weer op. Als we na de pauze de rugzak weer opdoen komt net de koriaanse groep eraan. Ze willen graag met ons op de foto en we kunnen niet vertrekken zonder groepsfoto's gemaakt te hebben. Dat is natuurlijk geen problemo.
Na de middag is het weer opgeklaard en kunnen we op de top van de Matagrande de stad Burgos al zien liggen. Het lijkt niet ver maar schijn bedriegt, er zijn nog wel 25 km te gaan en dat is voor morgen.
Vandaag eindigen we in een mooie Albuerge in het plaatsje Cardeňuela Riopico. We worden gematst met een 4 persoonskamertje (2 stapelbedden) voor ons tweeën. Anderen liggen met 20 op een zaal!
Tijdens het avondeten met 50 pelgrims tegelijk kletsen we met de 3 meiden uit Kroatië en Renate uit Slovenië. De 3 kroatische meiden kennen elkaar van de wandelvereniging en hebben al veel gelopen in verschillende landen. Ze zijn erg aardig wanneer we ze tegenkwamen, maar nu hebben ze genoeg aan elkaar en zijn minder geïnteresseerd in anderen. Is ook prima. Renate uit Slovenië is de oudste uit een gezin van 5 meiden en één zoon. De meiden komen elke dinsdagavond bij elkaar vertelt ze en dan wordt er veel bijgekletst. Nico vraagt of de broer dan ook komt. Nee die is er meestal niet bij. Haha heel herkenbaar voor Nico.