Nog geen bergen in zicht

Opeens horen we in het hotel roepen:, "Hè, Cécilia et......Nicolas?". Fransen herkennen ons en kennen dus zelfs onze namen. We piekeren ons suf waar we hen ontmoet hebben en het moet in Tardajos, al enkele dagen geleden geweest zijn, maar we hebben niet mét hen gesproken. We merken het vaker en blijkbaar wordt dus wel óver ons gesproken. Haha.
Het is gek, maar zelfs de eentonige weg van de afgelopen dagen, waarover we nog even verder mogen lopen, gaat fascineren. Elke variatie, als die er is, valt op. Zo is de grond hier roder aan het worden en omdat we af en toe een beek kruisen, in een dalletje, is hier de vegetatie iets groener en staan er zowaar een tiental koeien onder de bomen. We zouden er bijna een foto van maken. Verder tellen we de bogen van de sproei-installaties. In Frankrijk zagen we ze ook, maar Spanje heeft het record, op 8. We worden er een beetje melig van, totdat we tientallen meters achter ons geluid horen. We gaan achter elkaar lopen omdat we denken dat het wielrenners zijn. Het is echter een vrouw van ongeveer 50 jaar, die hardop huilt, snikt en snuift en ons in een gigantisch tempo voorbij stuift. Oké,....., wauw....! Het zet je aan het denken. Zij heeft wat te verwerken op deze Camino, lijkt ons zo, en het kan natuurlijk van alles zijn. Je hebt de neiging te vragen of je iets voor haar kunt doen maar het was overduidelijk dat ze het zélf moest doen, wat het ook is.
Leuker is dat we de zweedse Liana, we weten nu haar naam, weer ontmoeten, een andere zweed, Andreas, en moeder en dochter uit Nederland. Wat is het toch telkens genieten om op een terrasje de tijd te nemen voor een gesprek en na een uurtje ofzo weer verder te lopen. Dochter Claire(27) is de dip helemaal te boven, gelukkig, en nu horen we dat zij overwegen ineens door te lopen naar Léon. Pffft, dat is 40 km., maar ze hebben het meer gedaan.
Van Andreas horen we verhalen over zijn reizen. Fantastisch. Nadat zijn beste vriend op 57 jarige leeftijd in een rolstoel terecht is gekomen heeft hij besloten niet te wachten en is begonnen zijn dromen waar te maken. Met de zeilboot heeft hij, alleen, over alle wereldzeeën gevaren en prachtige, maar ook angstige en eenzame momenten meegemaakt. Tahiti vond hij het allermooiste en Trinidad; Schildpadden daar; de grootste ter wereld, van gemiddeld 400 kg., maar de grootste bijna 1000. De Galapagos vond hij tegenvallen en veel te commercieel. Nu is hij al een heel eind op de Camino, begonnen in St. Jean Pied de Port, en vindt hij er een gelijkenis in beleving. Samengevat: "Without pain, no glory". Hopelijk zien we hem nog terug.
Een oud italiaans echtpaar dat mooi rustig langzaam loopt en geen pauzes lijken te nemen halen we, ook vandaag een paar keer in, omdat wij wel pauzeren. Aan hun half blote beentjes is te zien dat ze heel wat meer gelopen hebben in hun leven. Wij kunnen geen Italiaanse maar de ontmoetingen worden steeds hartelijker. Lieve mensjes.
We lopen de dag relaxed uit, heerlijk smullend van op de markt gekochte kersen.
's Avonds spreken we het italiaanse echtpaar wel, bij het eten. Ze wonen in noord-west Italië, in de Alpen en vertellen trots dat ze vanaf hun woning uitzicht hebben op de Matterhorn, op 20 km. afstand. We krijgen er een foto van te zien en het is inderdaad magnifiek. Bij heel mooi weer kunnen ze ook de Mont Blanco zien, ca. 80 km.
Buonanotte tutti.