Een oude rot

We zijn nog maar net op weg of we worden ingehaald door een oudere man. 'Goedemorgen', klinkt het uit zijn mond. Hij had ons natuurlijk horen kletsen want we hebben geen vlaggetje of iets dergelijks aan onze rugzak. De meesten kennen we intussen wel van gezicht of korte gesprekjes maar Frans zien we voor het eerst. We lopen gezamelijk verder en hij vertelt dat hij nu via Santander gevlogen is, een paar dagen de Camino del Norte heeft gelopen en via een andere Camino overgestoken is naar de Camino frances, die wij lopen. Frans, 72 jaar, vertelt dat dit zijn 13de Camino is. Hij heeft 'm van allerlei kanten gelopen, zijn eerste jaar ook vanuit Nederland. Hij heeft een afspraak met zijn vrouw dat hij het ene jaar 3 weken weg mag, het tweede jaar 6 weken en het derde jaar 3 maanden. Hij heeft nu maar 3 weken zegt hij enigszins verdrietig. 'Daar links op die berg loopt ook een oude Camino maar die is verwaarloosd en daar rechts loopt er ook een', zegt hij. Hij is een lopende encyclopedie en weet veel van de plaatsjes waar we doorheen komen. Als hij vertelt dat hij een keer meegewerkt heeft aan een televisie opname, valt bij Nico het kwartje. 'Ja, dat was dat vierluik van de nos. Jij had een stappenteller of zo iets en hield alles nauwgezet bij'. Hij laat trots zijn Garmin zien. 'We hebben nu zoveel gelopen en met een gemiddelde snelheid van zoveel', zegt hij. Haha, we lopen hier met een BNner. Vroeger heeft hij met zijn vrouw in Belgie en Frankrijk in campings gehandeld. Hij kocht een camping die niet meer liep en wist deze in een paar jaar tijd weer aan het draaien te krijgen. Daarna weer naar de volgende camping. 'Welke camping moeten we zeker naartoe', vraagt Cécile. '20 km van St. Tropez, camping Les Praires sur la Mer', zegt hij direct. 'Is niet van mij geweest, was te groot, maar een prachtige camping en prima service'.
Voordat we het weten staan we voor de kathedraal van León, we drinken nog gezamelijk een bakje koffie en nemen afscheid. 'Oh ja, willen jullie nog een foto van me maken bij de gouden letters LEON, want de laatste keer regende het'. Natuurlijk willen we dat en we maken er zelf direct ook maar een paar. Een prachtige man, geen poeha, en interessante verhalen.
We bezoeken de kathedraal en willen daarna op een bankje het vervolg van de route verkennen, als Cécile van achteren omhelst wordt. 'My angel', roept hij luid. Het is Mark uit Oregon wiens voeten Cécile 2 dagen geleden heeft verzorgd. Hij heeft de alternatieve route gelopen en we hebben hem na de behandeling niet meer gezien. Hij is helemaal blij, begint te dansen en vertelt dat het stukken beter gaat. Hij heeft zijn voeten de afgelopen twee dagen niet meer gewassen, bang dat de foam en pleisters eraf gaan.
Net als wij blijft hij niet in León maar gaat ook twee uurtjes verder naar de volgende plaats, dat komt morgen weer beter uit. We lopen samen op en eten halverwege wat tapas. Mark wordt 12 juni 75 jaar en we wisselen onze telefoonnummers zodat we elkaar dan eventueel kunnen opzoeken. Bij het zien van de foto op zijn mobiel vraagt Cécile, 'Zijn dat je kinderen'?
'Kom we gaan lopen, dan vertel ik jullie mjjn verhaal', zegt Mark.
Uit zijn tweede huwelijk heeft Mark een zoon(22)en dochter(27). Zijn dochter was altijd tegen de keer in. Ze hoefde niet te studeren vond ze en ze zag van veel het nut niet in. Op haar 20ste wilde ze trouwen. Haar vriend en zij kenden elkaar al 5 jaar en het was voor beiden de eerste liefde. 'Ze hebben een geruime tijd geprobeerd kinderen te krijgen en op haar 23ste zei een familielid, misschien is fosterparents iets voor jullie. Ze hebben zich aangemeld en daarna kwam de onvergetelijke week', vertelt Mark. 'Maandag naar een informatieavond en het besluit het niet te doen want haar man kon de verplichte cursus niet bijwonen ivm elke avond voetbaltraining geven.
Dinsdag komt ze erachter dat ze zelf zwanger is en woensdag worden ze gebeld of ze met spoed twee kinderen kunnen adopteren van 8 en 10 jaar die in de regio van de school moeten blijven, dan maar zonder cursus. Ze zeggen dezelfde avond ja en gaan donderdag op intake gesprek. Op vrijdag komen de twee kinderen.
Daarna hebben ze zelf nog een tweede kind gekregen. De adoptie kinderen waren bij beide bevallingen en er is een hechte band ontstaan in het gezin.
'Het moment dat de adoptiekinderen uit zichzelf 'mamma' zeiden tegen mijn dochter was een erg emotioneel moment', zegt Mark. Hij mag trots zijn op zijn dochter met zo een groot hart.