Muskietos in Astorga
Door: Cécile en Nico
Blijf op de hoogte en volg Nico en Cécile
09 Juni 2017 | Spanje, Santa Catalina de Somoza
In de loop van de ochtend staat er een man voor ons geruime tijd stil op het zandpad. Net als we hem inhalen gaat hij ook weer lopen. Marnix uit de omgeving van Iper, Belgie, is net gepensioneerd en verwezenlijkt nu zijn grote wens om de Camino als echte pelgrim, met zijn eigen rugzak, te lopen. Een aantal jaar geleden heeft hij al delen als een 'luxe pelgrim' gelopen, zegt hij. Dan zijn alle slaapplaatsen voor je geregeld en wordt de bagage elke dag verplaatst via een koeriersbedrijf. Hij was net bezig een smsje te typen naar zijn vrouw thuis.
Samen met Marnix lopen we even op met een Australische stel, begin 60 gokken we. Ze wonen, of beter gezegd woonden iets boven Sydney, hebben alles verkocht en trekken nu de wereld rond via boot, camper, trein en blabla car (privé autoverhuur). Na de Camino gaan ze 3 weken in Londen op honden passen en daarna 5 weken, ook op honden passen, in Costa Rica. Wat een mooie keuzes maken die mensen en wat zien ze zo veel van de wereld!
We zijn bijna bij Astorga en zien dan Fran, een Ierse man, die drie foto's zet bij het kruis 'Crucero de San Toribio' en hij vertelt "4 maanden geleden is mijn zwager overleden aan kanker, 2 maanden geleden zijn vader. Een vriend van me is ook overleden aan kanker en een andere vriend aan de alcohol". Hij is emotioneel en bedankt ons voor het luisterend oor. We nemen nog een foto met zijn toestel van het geheel zodat hij er zelf ook bij staat. Wat kun je meer doen dan luisteren als iemand zijn verhaal wil vertellen.
Het laatste half uur voor we Astorga inlopen worden we bestookt door wolken van kleine vliegjes. Onze blote armen en benen worden zwart gekleurd van de beestjes. We lopen snel door en zwaaien continue met onze hand voor ons gezicht. Ook in Astorga komen bij tussenpozen wolken van die beestjes voorbij. Zolang we in de schaduw verblijven gaat het goed. We begrijpen van de ober op het terras dat het vandaag begonnen is en men hoopt op regen, dan is het ineens voorbij.
We pauzeren voor het bisschoppelijk paleis en de kathedraal. We (vooral Nico) hebben even geen zin in weer een kathedraal van de binnenkant te bewonderen. Al dat van de Inca's gestolen goud kennen we intussen wel. Blijkbaar kun je daar ook een overdosis van oplopen. Later horen we van Marnix dat dit keer het bisschoppelijk paleis, door Gaudi gebouwd, bijzonder mooi was. Mhm, helaas, teruglopen is geen optie.
Als we Astorga verlaten hebben zien we een deens stel, niet veel ouder dan wij. We hebben ze gisteren voor het eerst even gesproken tijdens een pauze, maar nu staan ze stil met spaanse mensen eromheen. Zij blijkt gevallen te zijn op haar gezicht, bril kapot en neus en oogkas flink geschaafd en bebloed. De spaanse omstanders bellen een ziekenwagen. We kunnen niets doen. Erg sneu en verdrietig voor deze aardige denen.
Het laatste stukje naar Santa Catalina de Somoza gaat al rustig klimmend bergopwaarts, de omgeving is positief veranderd. We lopen nu in een soort bergachtige Veluwe.
Als we op het terrasje zitten voor de Albergue aan ons welverdiende biertje en wijntje komen ook Nicolai, Sophie en haar vriendin Laura binnen. Ze vergezellen ons even later op het terras en we drinken en kletsen nog wat. En dat kletsen en drinken gaat vloeiend door tijdens het avondeten waarbij Marnix gezellig aanhaakt. We besluiten de avond met een schnapps en spreken af morgenvroeg half zeven aan het ontbijt.
Morgen gaan we nog meer klimmen naar de top van Montes de León.
Samen met Marnix lopen we even op met een Australische stel, begin 60 gokken we. Ze wonen, of beter gezegd woonden iets boven Sydney, hebben alles verkocht en trekken nu de wereld rond via boot, camper, trein en blabla car (privé autoverhuur). Na de Camino gaan ze 3 weken in Londen op honden passen en daarna 5 weken, ook op honden passen, in Costa Rica. Wat een mooie keuzes maken die mensen en wat zien ze zo veel van de wereld!
We zijn bijna bij Astorga en zien dan Fran, een Ierse man, die drie foto's zet bij het kruis 'Crucero de San Toribio' en hij vertelt "4 maanden geleden is mijn zwager overleden aan kanker, 2 maanden geleden zijn vader. Een vriend van me is ook overleden aan kanker en een andere vriend aan de alcohol". Hij is emotioneel en bedankt ons voor het luisterend oor. We nemen nog een foto met zijn toestel van het geheel zodat hij er zelf ook bij staat. Wat kun je meer doen dan luisteren als iemand zijn verhaal wil vertellen.
Het laatste half uur voor we Astorga inlopen worden we bestookt door wolken van kleine vliegjes. Onze blote armen en benen worden zwart gekleurd van de beestjes. We lopen snel door en zwaaien continue met onze hand voor ons gezicht. Ook in Astorga komen bij tussenpozen wolken van die beestjes voorbij. Zolang we in de schaduw verblijven gaat het goed. We begrijpen van de ober op het terras dat het vandaag begonnen is en men hoopt op regen, dan is het ineens voorbij.
We pauzeren voor het bisschoppelijk paleis en de kathedraal. We (vooral Nico) hebben even geen zin in weer een kathedraal van de binnenkant te bewonderen. Al dat van de Inca's gestolen goud kennen we intussen wel. Blijkbaar kun je daar ook een overdosis van oplopen. Later horen we van Marnix dat dit keer het bisschoppelijk paleis, door Gaudi gebouwd, bijzonder mooi was. Mhm, helaas, teruglopen is geen optie.
Als we Astorga verlaten hebben zien we een deens stel, niet veel ouder dan wij. We hebben ze gisteren voor het eerst even gesproken tijdens een pauze, maar nu staan ze stil met spaanse mensen eromheen. Zij blijkt gevallen te zijn op haar gezicht, bril kapot en neus en oogkas flink geschaafd en bebloed. De spaanse omstanders bellen een ziekenwagen. We kunnen niets doen. Erg sneu en verdrietig voor deze aardige denen.
Het laatste stukje naar Santa Catalina de Somoza gaat al rustig klimmend bergopwaarts, de omgeving is positief veranderd. We lopen nu in een soort bergachtige Veluwe.
Als we op het terrasje zitten voor de Albergue aan ons welverdiende biertje en wijntje komen ook Nicolai, Sophie en haar vriendin Laura binnen. Ze vergezellen ons even later op het terras en we drinken en kletsen nog wat. En dat kletsen en drinken gaat vloeiend door tijdens het avondeten waarbij Marnix gezellig aanhaakt. We besluiten de avond met een schnapps en spreken af morgenvroeg half zeven aan het ontbijt.
Morgen gaan we nog meer klimmen naar de top van Montes de León.
-
10 Juni 2017 - 21:25
Marnix Delie:
Beste Cécile en Nico.
Mooi verslag van de dag. Blij dat ik jullie ontmoet heb mogen ontmoeten. Jullie zijn fijne mensen maar vooral een mooi koppel. Proficiat met jullie initiatief om zo'n lange camino te lopen. Ik heb daar alle respect voor.
Ik zal met nieuwsgierigheid jullie vorige verslagen lezen en iedere dag uitkijken naar jullie dagverslag. Jammer dat de eindmeet zo snel dichtbij komt.
Misschien tot nog eens op de camino. -
10 Juni 2017 - 23:13
Kitty:
Hola Cécile & Nico,
Weer na een paar dagen jullie dagboek gelezen, heerlijk!
Geweldig dat jullie nu weer de bergen in lopen. Veel klauter- en wandelplezier.
Het lijkt me een echte sport worden om zoveel Camino lopers te herkennen en weer te herinneren waar je ze gezien en gesproken hebt. Klasse dat je voor je medemens een luisterend oor kan zijn. Dat is zo fijn.
Geniet en succes!
Lieve zonnige groeten uit NL xxx -
11 Juni 2017 - 21:34
Nolly:
Het is zó bijzonder op onze aardbol: ieder mens leeft z'n leven, doet z'n ding, heeft z'n eigen levensverhaal, vrolijk of juist verdrietig, stelt een of meerdere doelen enz. enz. Jullie beleven een klein stukje daarvan tijdens de Camino waarbij zo'n gesteld doel heel graag bereikt wordt.
Tijdens dat kleine stukje op deze grote wereld word je 'rijk' door andermans verhalen, soms wakker geschut door het besef dat iedereen mooie èn nare dingen meemaakt in het leven, dat de mens hier vaak bij stilstaat wanneer ze een uitdaging aangaan, wanneer de diepgang in henzelf aangeraakt wordt en wanneer ze eenander toevertrouwen waar ze op dat moment mee bezig zijn, ook al stellen ze zich kwetsbaar op.
Dit alleen al is de moeite waard een Camino te beleven.
Je zou bijna gaan denken dat het wandelen op de tweede plek komt, we weten beter natuurlijk, maar jullie komen waarschijnlijk zóveel rijker terug na deze levenservaring!
Dat is een prachtig bijkomend geschenk naast het wandelen van jullie eerste tocht richting Sant. de Com.
De route blijft geweldig, helaas een van de prachtige bisschoppelijke paleizen van Gaudí overgeslagen, zal je altijd zien dat die dan Juist zo bijzonder was. Ach, die kleinigheidjes hou je net zoals die duizenden kleine vliegjes haha.
Super leuk om ook zo'n mooie dag af te sluiten onder het genot van lekkere drankjes en hapjes èn van elkaars aanwezigheid, van mensen die vertrouwd gaan voelen en die erbij horen! Net zoals Marnix die gezellig een reactie plaatst omdat hij blij is jullie ontmoet te hebben, lief toch!! Hopelijk beleeft hij nu ook een mooie doch wat minder luxe Camino.
Vandaag hebben jullie waarschijnlijk een deel van de Montes de Léon beklommen, of helemaal (heb geen idee hoe groot die is), hopelijk is alles goed gegaan en is de warmte te doen!
Dat lees ik morgen of misschien straks in een volgend blog. Geniet nog van de avond in het mooie Spanje en slaap straks lekker. Liefs van mij, XXX.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
