Jomanda

Ach, als we aan het ontbijt zitten komt Laura ons vertellen dat Nicolai en Sophie ziek zijn. Ze hebben de hele nacht moeten overgeven en blijven vandaag in Santa Catalina de Somoza.
Marnix komt ook binnen en we bediscussiëren waarvan het kan zijn, we hebben immers nagenoeg allemaal hetzelfde gegeten. Volgens Nico moet het van de pizza zijn, die ze 's middags al gegeten hebben. Hij is namelijk, bijna 30 jaar geleden in een spaans sprekend land ook eens zo ziek geweest van een pizza! Allerlei geneesmiddelen worden genoemd, maar uiteindelijk is het advies, uitzieken, goed drinken en bijslapen. In het boek van de alberque schrijven we een boodschap voor de zieken en we schrijven dat we hopen dat we ze nog wel weer ergens tegenkomen.
We verheugen ons op de route en hij voldoet heerlijk aan onze verwachtingen. Afwisseling, lekker klimmen, mooie vergezichten, prachtige bermen met onder andere geurende lavendel, heide, hop en dennen. We komen door dorpjes waar je je soms afvraagt hoe het mogelijk is dat de huizen nog niet zijn ingestort. Sommigen dorpen zijn met EU-geld (gedeeltelijk) opgeknapt. Als je dan bijvoorbeeld Foncebadón inkomt, denk je: "Zo, wat een mooi dorp", maar aan de achterkant is het helemaal vervallen. We ontmoeten steeds nieuwe mensen. Hanruth en Helmut doen het rustig aan en blijven soms 5 dagen in een grotere stad. Kathy, van haar hadden we al gehoord, heeft moeite met afdalen. We beuren haar een beetje op, maar lopen daarna weer ons eigen ritme. Theresia, een ander duits meisje, daarentegen loopt als een tierelier en haalt ons steeds na lange pauzes weer in. Het is ons wel opgevallen dat het de laatste dagen rustiger is, wat "echte" pelgrims betreft. We zeggen express "echte" omdat ineens een blik toeristen is opengetrokken en zij lopen 400 meter voor ons. Ze moeten ongeveer 1km. klimmen naar het beroemdste kruis op de Camino, het Cruz de Ferro en stappen daar weer terug in de duitse touringcar. Gelukkig zijn ze net van de berg met stenen, waarop het kruis staat, af als wij er arriveren, want dat is natuurlijk niet leuk voor onze foto's. Haha.
Na een poosje verder gelopen te hebben, naar Manjerin, lopen daar de duitse toeristen weer! Ze mogen er eine halbe stunde bleiben, horen we.
In Manjerin, een dorp met één pittoreske herberg, zeg maar toeristische, runt de Asociación Circulo Templario de boel en houden de oude gebruiken van de Tempeliers in ere. Als Thomas, een rondbuikige "Tempelier" met lange baard en dikke brillenglazen, Nico ziet met zijn brace heeft hij alleen nog maar aandacht voor ons. In het spaans begint hij te ratelen en aan Nico's hand te voelen en we denken te begrijpen dat hij uitleg wat de meridianen zijn en hoe zijn hand in verbinding staat met zijn knie. Cécile moet ook voelen en masseren over de hand. Dat moet ze voortaan elke avond 10 minuten doen. Nico zal genezen en voortaan de hele nacht doorslapen. Als Thomas hoort dat we uit Nederland komen, en wonen tussen Nijmegen en Tiel wordt hij helemaal lyrisch. Hij is meerdere malen naar Jomanda geweest en heeft haar voor altijd in zijn hart gesloten. We krijgen nog een Auberge aangeraden, beheerd door dezelfde associatie, voor verdere behandeling van Nico. Hanruth en Helmut hebben op het terras voor de herbergje mee zitten luisteren en liggen in een deuk. Zij kunnen goed spaans. Haha.
De zware afdaling over rots-en keienpaden is een benenbreker en we zeggen maar dingen tegen elkaar als: "rustig aan, opletten, kleine pasjes, swingen en we hebben geen haast". Het zou erg zonde zijn als een van ons nu onderuit zouden gaan.
Het eerste wat we zien als we in El Acebo, ons eindstation voor vandaag, aankomen is de duitse bus, die nauwelijks de bocht kan maken in de zeer smalle steile straatjes van dit dorp. Ojee, de duitsers slapen ook hier en jawel, de herberg op het eind van het dorp, en een stuk lager gelegen zit (ermee) vol. De receptionist, een student sociologie, heeft medeleven met ons, belt een hotelletje dat zich in het begin van het dorp bevindt en brengt ons er zelfs helemaal naar toe weer terug,.... met de auto. Erg fijn.
Het was weer een erg aangename dag. Na installatie op de kamer komen we het duitse echtpaar uit de buurt van Frankfurt weer tegen, op ons terras, en 's avonds eten ze, Hanruth en Helmut, aan het tafeltje naast ons. Het is een gezellig en goedlachs stel, net gepensioneerd en zij nemen 2 maanden de tijd voor het spaanse deel van de Camino waardoor ze zich meer in de cultuur kunnen verdiepen. Ondertussen maken ze plannen voor de volgende reis. Patagonië. Zouden wij nooit aan gedacht hebben om naar toe te gaan, maar het schijnt erg mooi te zijn. Ja, er zijn zoveel mooie plekken op de wereld!