Galicië
Door: Cécile en Nico
Blijf op de hoogte en volg Nico en Cécile
13 Juni 2017 | Spanje, La Faba
We krijgen een heerlijk ontbijt voorgeschoteld in de albergue met gebakken eitjes en dat is een prima bodem voor de uitdaging van vandaag. De route loopt de hele dag bergopwaarts naar O Cebreiro. We gaan van een hoogte van 550 meter naar 1280 meter, en het venijn zit in de staart. Het grootste deel van de hoogte dienen we te overbruggen in de laatste 10km.
Na de eerste pauze lopen we samen op met twee Belgische mannen, Hugo en Gilbèrt. Zij zijn op 6 maart vanuit hun huis in Kluisbergen vertrokken en we kunnen onderweg onze ervaringen van de dagen in Frankrijk uitwisselen. Ook zij hebben prachtige verhalen zoals die van een geestelijke liederen zingende man die poedelnaakt met een roze rozenkrans in de hand uit de bossen voor Vezelay op hun pad kwam.
Het weer verandert snel en het begint vlak voor de middag flink te onweren en te regenen. Gelukkig zijn we net in een dorpje en kunnen we prima schuilen. Dit is de eerste keer in Spanje dat het overdag zo hard regent, dus het mocht ook wel een keer.
Een half uurtje later is het heerlijk lopen, de warmte is uit de lucht en we besluiten dan ook helemaal naar de top te lopen.
Bij het aankomen in O Cebreiro waan je je direct in een openluchtmuseum, de gebouwen (pallozas) zijn laag, rond van vorm en van natuursteen gebouwd. Het plaatsje valt onder de autonome provincie Galicië en hier wordt Galicisch gesproken wat blijkbaar op Portugees lijkt. Maakt voor ons niet zoveel uit, we verstaan het allebei niet.
Als we de deur van het hostel openen is Mark de eerste die we zien, zittend aan een biertje, en we zingen alsnog happy birthday voor hem. Welliswaar een dag te laat maar hij vindt het erg leuk en is verguld als Cécile hem een medaillon geeft van Sint Jacob en een medaillon van Sint Kristoffel voor zijn zoon die hem in Santiago opwacht.
Na de standaard opfris activiteit pakken we een terrasje en we zien nog steeds mensen aankomen. We treffen hier na zeker 1,5 week de Braziliaanse vader en dochter. De dochter heeft verschillende pleisters in haar gezicht. Ook zij is tijdens de gevaarlijke afdaling naar Molinaseca gevallen. Ze heeft meerdere hechtingen in haar gezicht. Ze vertelt dat ze zelf naar Molinaseca is gelopen en na het bezoek aan het ziekenhuis zich weer heeft terug laten brengen naar het dorp, omdat ze persé alles wil lopen. Een meid met karakter!
De albergue biedt plaats aan 100 pelgrims maar rond half zes komt een groep van 10, die intussen bevriend is geraakt tijdens de camino, naar buiten. De albergue is vol en zo ook de hotelletjes. De volgende plaats op 8 km is ook vol. Ze kloppen aan bij de kerk en misschien kunnen ze blijven, maar er is net een pelgrims-huwelijks mis aanstaande en ze moeten wachten.
Eigenlijk te laat voor een siësta doen we toch nog even de beentjes omhoog voordat we naar het restaurant gaan voor het intussen bekende pelgrims menu. We kunnen bijna de keuzes in alle 4 de talen dromen. Zo op het eind van de dag nog een laatste verrassing in de persoon van Marnix die binnenkomt en bij ons aanschuift. We praten bij over de afgelopen dagen en nemen weer afscheid. Op de Camino weet je nooit of en wanneer je elkaar opnieuw treft.
Na de eerste pauze lopen we samen op met twee Belgische mannen, Hugo en Gilbèrt. Zij zijn op 6 maart vanuit hun huis in Kluisbergen vertrokken en we kunnen onderweg onze ervaringen van de dagen in Frankrijk uitwisselen. Ook zij hebben prachtige verhalen zoals die van een geestelijke liederen zingende man die poedelnaakt met een roze rozenkrans in de hand uit de bossen voor Vezelay op hun pad kwam.
Het weer verandert snel en het begint vlak voor de middag flink te onweren en te regenen. Gelukkig zijn we net in een dorpje en kunnen we prima schuilen. Dit is de eerste keer in Spanje dat het overdag zo hard regent, dus het mocht ook wel een keer.
Een half uurtje later is het heerlijk lopen, de warmte is uit de lucht en we besluiten dan ook helemaal naar de top te lopen.
Bij het aankomen in O Cebreiro waan je je direct in een openluchtmuseum, de gebouwen (pallozas) zijn laag, rond van vorm en van natuursteen gebouwd. Het plaatsje valt onder de autonome provincie Galicië en hier wordt Galicisch gesproken wat blijkbaar op Portugees lijkt. Maakt voor ons niet zoveel uit, we verstaan het allebei niet.
Als we de deur van het hostel openen is Mark de eerste die we zien, zittend aan een biertje, en we zingen alsnog happy birthday voor hem. Welliswaar een dag te laat maar hij vindt het erg leuk en is verguld als Cécile hem een medaillon geeft van Sint Jacob en een medaillon van Sint Kristoffel voor zijn zoon die hem in Santiago opwacht.
Na de standaard opfris activiteit pakken we een terrasje en we zien nog steeds mensen aankomen. We treffen hier na zeker 1,5 week de Braziliaanse vader en dochter. De dochter heeft verschillende pleisters in haar gezicht. Ook zij is tijdens de gevaarlijke afdaling naar Molinaseca gevallen. Ze heeft meerdere hechtingen in haar gezicht. Ze vertelt dat ze zelf naar Molinaseca is gelopen en na het bezoek aan het ziekenhuis zich weer heeft terug laten brengen naar het dorp, omdat ze persé alles wil lopen. Een meid met karakter!
De albergue biedt plaats aan 100 pelgrims maar rond half zes komt een groep van 10, die intussen bevriend is geraakt tijdens de camino, naar buiten. De albergue is vol en zo ook de hotelletjes. De volgende plaats op 8 km is ook vol. Ze kloppen aan bij de kerk en misschien kunnen ze blijven, maar er is net een pelgrims-huwelijks mis aanstaande en ze moeten wachten.
Eigenlijk te laat voor een siësta doen we toch nog even de beentjes omhoog voordat we naar het restaurant gaan voor het intussen bekende pelgrims menu. We kunnen bijna de keuzes in alle 4 de talen dromen. Zo op het eind van de dag nog een laatste verrassing in de persoon van Marnix die binnenkomt en bij ons aanschuift. We praten bij over de afgelopen dagen en nemen weer afscheid. Op de Camino weet je nooit of en wanneer je elkaar opnieuw treft.
-
14 Juni 2017 - 17:08
Marie-cecile:
He cecile en Nico.
Al even niets van me laten horen maar niet uit mijn gedachten hoor.!
Wat schiet het al op, het eindpunt komt in zicht. Ongelooflijk toch.
Al gaande weg steeds meer ontmoetingen. Als je de verhalen terugleest van de eerste weken en nu , merk je dat het op de camino " drukker" wordt.
Fijn dat jullie de familie gesproken hebben via Skype, allemaal mogelijk in deze tijd terwijl je door het oude landschap loopt waar al die pelgrims jullie al voorgegaan zijn.
Ik kijk uit naar je terugkomst cecile en ben ook zo benieuwd hoe je bent. Klinkt gek maar zo.n tocht moet toch een enorme impact op je hebben , niet alleen kilo.s verliezen.........maar als persoon toch ook ..
Lieve groet marie-cecile -
15 Juni 2017 - 13:33
Jeanet En Arnold:
Hoi Cecile en Nico, Jullie einddoel is nu duidelijk in zicht en wat een ontmoetingen hebben jullie allemaal. maar het tempo zit er nog steeds goed in. Wat zullen jullie uitkijken naar de rust die komen gaat. Groetjes vanuit het zonnige Beuningen van Jeanet en Arnold -
15 Juni 2017 - 22:41
Nolly:
Wat een heerlijke dagen hebben jullie weer gehad zeg!! En wat hebben jullie genoten van de vele mensen èn van de schoonheid van het land! Ben er nog steeds jaloers op!!
Nou is lopen met 36grd natuurlijk heftig maar de afstand iets inkorten of lekker vroeg beginnen maakt het vast draaglijker!!
En hoe prachtig zovele pelgrims te ontmoeten, bekend of onbekend met allemaal een en hetzelfde doel: SANTIAGO DE COMPASTELLO!!!
Dat moet zo aan het eind toch een enorme kick geven die de energie in jullie lijf aardig op peil houdt en jullie de spirit geven om nog ff vol te houden.
Ik vind het ook zó knap dat jullie ieder plaatsje, soms straatnamen, albergue's maar vooral vele mede wandelaars bij naam kunnen noemen in de blog, telkens weer!!!
Volgens Wim lukt dat omdat je verder niet zóveel aan je hoofd hebt, als de geest ontspannen is sla je waarschijnlijk toch meer op dan in ons stressy kikkerlandje want je focust je puur op de wandeling van die dag!! Daar zit waarschijnlijk wel wat in, lijkt me best lekker trouwens!!
Jullie hadden trouwens weer mooi mazzel met de slaapplek, met z'n tweeën op een acht persoons kamer, ja hoor!!!!!!
Wat sneu voor de dames die gevallen zijn zeg, hopelijk gaat het goed met ze en lopen ze nu alletwee weer richting eindpunt (zonder pijn)!!!
Doe komende dagen voorzichtig, blijf je focussen op de wegen/paden want een enkele losliggende kei kan funest zijn.
En dan over enkele dagen Robin en Lynn te treffen, dat een extra mooi geschenk aan het einde van jullie 'wandeldroom'! Heerlijk om hiernaar uit te zien.
En Lynn is geslaagd.. yhheeeeehhhhh!!!!!! Dat is nog een extra kersje op de taart!!!
Lieverds, slurp nog zoveel mogelijk op van alles en iedereen, geniet met volle teugen van een van de laatste dagen daar!!!!
Voor nu welterusten en morgen wellicht weer lekker vroeg op!!! Dikke kus, XXX.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
