Zomerhitte 1

Deze titel geven we vandaag alvast want morgen wordt er zelfs 38 graden verwacht, dus dat wordt Hittedag 2.

Om 6 uur de wekker en om 7 uur, na ontbijtje en afwas, jazeker, doen we de sleutel in het daarvoor bestemde kastje en verdraaien de code.

Wat waren we blij dat we hier terecht konden, in ieder geval een slaapplaats en daar zijn we heel dankbaar voor, maar verder stelde het echt helemaal niks voor. Een kaal huis, niets aan de muur geen gordijnen of iets dergelijks, kale WC en wc-papier op, kale douche.

De route begint vrijwel gelijk met een flinke klim en dat is niet de laatste van vandaag. Cécile heeft voor haar verjaardag een hardloop-horloge gekregen en daarmee kunnen we later de route terugzien, op de mobiel, maar ook hoogtemeters, snelheid enz.

We doen er niet veel mee maar nu is het leuk om te zien dat we een totale stijging hebben gehad van 470 m.

(en ca. 430 m. gedaald)

Gelukkig is de helft van de route in de schaduw en zijn we vroeg vertrokken anders was het met zeker 34 graden niet te doen.

We gaan door een bos waar de bewegwijzering heel summier is, we herkennen dat, en zien duidelijk aan de vegetatie dat het later in het seizoen is dan 5 jaar geleden. Het pad wordt niet bijgehouden en is nu moeilijker begaanbaar door distels, heerlijke bramenranken, not, hoger gras en onkruid.

Als we erdoor zijn, krijgen we een afdaling op een pad met aan beide kanten zwaar prikkeldraad. We moeten goed opletten dat we niet te ver naar links of rechts stappen anders zou je zo nog je rugzak openhalen.

Dan gaan we zo ook nog een paar kilometer tussen twee weilanden door, over een scheef vervelend pad, maar dan komen we weer in de bewoonde wereld.

Althans, we komen bij een oud vervallen huis waar een auto met nederlands nummerbord staat. Hier blijkt een stel, Ilse en Natalie, vorig jaar een tweede huis te hebben gekocht, voor 75.000 euro en ze willen dit helemaal gaan opknappen. Dat gebeurt wel met professionele hulp. "Het heeft al nieuwe schoorstenen en straks moet eerst het dak vervangen. We hebben in ieder geval weer warm en koud water". Wat een klus!

Het is wel een hele bijzondere locatie en Ilse vertelt dat er zelfs films, bijvoorbeeld over de Tweede Wereldoorlog, zijn opgenomen. Zelf wonen ze in Utrecht en gaan vaak op een neer. Het kan mogelijk wel 15 jaar duren voordat het af is.

Het is pittig vandaag en we zijn beide vrij zwijgzaam. We komen een oud vrouwtje tegen die met een boodschappen tas in de vrije natuur zomaar van alles aan het plukken is.

"Voor het avondeten?", vraagt Cécile, maar ze plukt het voor haar dieren, waarschijnlijk konijntjes ofzo. Geen tijd en behoefte aan een gesprekje nu.

We nemen onze pauzes in de schaduw en vullen waar kan de flesjes water aan.

Zo ook in Lalobbe bij de kerk.

Cécile loopt een rondje en waar ze stemmen uit een huis hoort komen, vraagt ze door het raam om de flesjes te vullen.

Geen probleem, maar ze wordt gelijk gewezen op een publieks-kraan aan de kerkmuur, 20 meter verderop.

De pas gevulde flesjes gaan op en worden direct weer gevuld.

We nemen niet de 6 km. naar Wasigny, waar Jos ons dan zou kunnen halen om ons mee te nemen naar het dorp Granchamps, maar lopen zelf een kortere route direct naar zijn huis. Een deel aan de weg, en een groot deel door het bos.

We groeten mensen in een gezellige tuin, leuk tafelkleed enzo, en Nico zegt: "Hé, er staat een nederlandse auto. "Dan wordt het: "Goedemiddag".

Gerrit Jan en Nel, zoals ze heten, komen naar de poort en vragen of we water willen en of we even willen komen uitrusten maar we geven er de voorkeur aan om door te lopenzodat we vlot bij Jos, 'binnen' te zijn. Maar even een gesprek kan natuurlijk altijd.

Ze blijken in Nijmegen (prachtig toch) te wonen tegenover het Goffertpark. Om de drukte te ontvluchten hebben ze 15 jaar geleden dit huis uitgezocht, samen met hun nog jonge kinderen en dus ook gekocht.

Gerrit Jan werkt bij de Radboud als een soort communicatiemedewerker binnen HR en maakt oa. creatieve podcasts, zoals wij het begrepen hebben. Een mooie baan, en hij heeft nog wel schik, maar hij vraagt wel of Nico het pensioenleven bevalt. "Doen als je het kan", is Nico's advies.

Ze lezen veel, ook over pelgrimstochten en verhalen van pelgrims en ze ontvangen enthousiast onze Wbj.n site.

Uiteindelijk hebben we een tijdje in de schaduw met ze zitten kletsen en hadden we er net zo goed bij kunnen gaan zitten.

Ontzettend vriendelijke mensen waarvan we nog vlug een foto maken.

Een half uurtje later doet Chistelle, Jos' vriendin, open en laat ons zwijgzaam binnen. Ze hadden ons niet meer verwacht. Het tekstberichtje dat Nico heeft verstuurd is niet goed aangekomen, maar nu we er toch zijn, zijn we welkom.

Jos zit vermoeid in zijn stoel. Het is duidelijk te zien dat het niet goed met hem gaat. We willen dit verder hier niet toelichten.

We kletsen wat en Christelle begint direct onze kamer klaar te maken. Hun huis is de 13 dagen verhuurd geweest aan vier onderhoudsmonteurs aan de windmolens in de omgeving. Zelf gaan ze dan in de gîte ernaast zitten. En die zijn vanmorgen vertrokken.

Als we op onze kamer kunnen gaan we direct plat en slapen tot half zeven.

We zitten nog even in de tuin en krijgen een glas van de lekkerste cider 'ever' zelfgemaakt voordat we kunnen eten. Een heerlijke courgette taart en bio-salade met ingrediënten uit eigen tuin.

Jos en Christelle kunnen zichzelf onderhouden met natuurlijke producten uit eigen tuin.

Behalve dat Jos ziek is, is er niets veranderd. Een ontiegelijk goed mens, die écht geleerd heeft goed voor zichzelf te zorgen, zodat je dan ook goed voor een ander kunt zorgen.

Hij en Christelle hebben geen TV, horen/zien nieuws soms op internet en hebben er veel moeite met, kort door de bocht, de welvaart en wegwerpmaatschappij.

Knap dat zij hun hart en visie volgen en leven op hun manier, hier op hun verbouwde ferme quatre-mains in Frankrijk..

We leren er weer van, slapen goed en hebben sowieso de volgende dag genoeg gespreksstof en punten om over na te denken.