Zomerhitte 2

Om 7 uur gaan we alvast met de gepakte rugzak naar beneden, om na het ontbijt snel door Jos met de auto weggebracht te worden naar de route, maar bij Jos gaat het anders. Héél relaxed, terwijl wij denken dat we moeten opschieten vanwege de hitte.

Nee hoor.

Jos zit achter het huis met koffie heerlijk te genieten van het prachtige uitzicht, vraagt of we goed hebben geslapen en zijn bijgekomen van gisteren en of we eerst zin hebben in koffie.

Het gesprek gaat op de vroege morgen weer over van alles en nog wat, over social media waar hij wars van is, over de politiek waar hij wars van is, over de banken, waar hij wars van is. Hij ziet en vindt veel oneerlijk en misschien heeft hij deels ook wel gelijk.

"Mensen praten niet meer met elkaar, geen tijd. Wist je dat als je echt luistert ook met dieren kunt 'praten'?"

Jos weet ontzettend veel over natuur en gezondheid, zelfmade, en wil vooral ook anderen daarover vertellen en leren.

Aan het ontbijt gaat het nog even door maar heeft hij ook het idee om ons wat verder op de route af te zetten.

Dat vinden wij een zeer goed idee want het wordt inmiddels maar later en later en heter en heter. Om dan nog 24 km. te gaan lopen zagen we eigenlijk al niet meer zitten.

Na een hartelijk afscheid van Christelle waarbij Cécile spontaan een dikke kus krijgt, rijden we met Jos ongeveer 4 km. verder dan dat we van plan waren. Zijn twee grote honden gaan mee in de stationwagen.

Dan zien we een man met rugzak en schelp. Een Santiago-ganger dat kan niet missen. Jos stopt bij hem en we vragen hoe het gaat en waar hij naar toe gaat. We zien dat hij het een beetje moeilijk heeft.

Hij had gisteren bijna 40 km. gelopen van 7 tot 7 uur, met die hitte, natuurlijk veel te veel en te zwaar, en ook heeft hij last van zijn schouders, door de rugzak.

Cécile legt het één en ander uit, hoe wij het vandaag doen en zegt dat hij maar in moet stappen en ook een beetje moet smokkelen. Hij kan dan een stuk met ons oplopen, gedeelde smart is halve smart, en we kunnen hem misschien nog tips geven over de rugzak en de camino.

Sander grijpt het aanbod direct aan en Jos vindt het (natuurlijk) goed.

Na Jos enorm te hebben bedankt en veel sterkte gewenst te hebben met zijn gezondheid ("komt goed joh", zegt de positivo) gaan we op pad met onze tijdelijke nieuwe reisgezel, die nu nog maar 8 km. hoeft en in Chateau Porcien in een pelgrims huis gaat overnachten.

Nou zeg, Sander ( we schatten hem zo een jaar of 40) heeft wel een reden om naar Santiago te lopen, horen we al gauw.

"Ik dacht dat ik pas in Santiago mijn trouwring af zou doen, maar het lopen geeft je zoveel inzicht en vrijheid. Ik heb 'm al na vier dagen af gedaan. Het voelt zo goed, maar ik mis mijn drie kinderen wel enorm".

Het verhaal van Sander is niet te bevatten en iets wat je in slechte films ziet.

'Onder de draad eten', een uitdrukking voor vreemdgaan in de buurt van Rouveen, daarna beschuldiging voor verkrachting door een borderliner, waardoor dreigende celstraf, maar waarvoor gelukkig helemaal vrijgesproken.

Wel baan kwijt en geen fijn leven meer in een klein dorp.

We hebben met hem te doen. Hoe kan het dat iemand, die hem vals beschuldigd wel kan blijven werken (bij dezelfde werkgever)en zij met haar borderline een soort tijdbom is voor de omgeving en hij ontslag heeft gekregen en waar thuis alles naar de knoppen is.

Het verhaal loopt nog even door, en wij ook. We hebben het ook over leuke dingen, onze verhalen, onze liefde, onze reis naar Spanje.

Sander is in een opwelling, binnen een week gewoon gegaan, zonder goede voorbereidingen. Zijn rugzak; hup zomaar op internet gekocht. Misschien had hij daarom wel pijn aan de schouders.

"Jullie tips en jullie gesprekken zijn mijn redding, anders had ik het nooit gered in deze hitte en met de pijn. Ik voel 't nu nauwelijks, waarschijnlijk door de afleiding en de tips.

In Chateau Porcien nemen we afscheid, en slaan we wat eten en drinken in, in de enige supermarkt van de route van vandaag.

Ons staat nog een zeer hete 11km te wachten over een glooiende asfaltweg langs open terrein. Akkers, akkers en akkers. Ze zeggen dat het Spaanse weer onze kant op komt. Nou de Spaanse meseta(hoogvlakte) is al boven Reims aangekomen. Halverwege is er slechts 1 boom waar we bij konden komen.

Maar dan toch om half 3 bellen we aan.

Mevrouw Sofia is van Poolse afkomst maar woont al lang in Frankrijk.

Ze is kordaat en stuurt ons direct naar onze kamer om onze rugzakken neer te zetten. Ze zet ook een flesje bier en water klaar en ze heeft een warme frambozentaart voor ons gemaakt. Hij moet op en we hebben 2 grote stukken naar binnen gewerkt. Wat kan een koud biertje super lekker zijn als het buiten 40 graden is en je daar net een paar uurtjes in rond hebt mogen, nou deze keer wel moet, lopen. Het tweede biertje was trouwens niet minder lekker. We douchen en kunnen de vieze was in de wasmachine kwijt zodat we morgen weer spic en span verder kunnen.

Nadat we uitgeteld op bed hebben gelegen en gedommeld worden we een paar uur later voor het avondeten geroepen. De TV staat even aan voor het journaal en we horen zien over de bosbranden in Frankrijk en over de oorlog in de Oekraïne. Sofie's familie woont bij beide ebeurtenissen dichtbij en het grijpt haar zichtbaar aan.

De verwennerij gaat verder waar die 's middags gebleven was. Bij elke gang hoort een drankje en zo passeren champagnoise, champagne, rode wijn en zelfgemaakte cerise. Dat alles samen met heerlijk eten. Op dit moment ben ik erg blij met de spellingcontrole, haha.

Het zal nog een tijdje warm in de kamer blijven maar waarschijnlijk gaan we daar niet veel van merken. 

Wat een bijzondere dag was dit!