Een stukje romeinse weg

We krijgen in de herberg een prima ontbijt, Een stel uit Australië ongeveer onze leeftijd zit naast ons. Ze zijn gestart in Lausanne en net als wij op weg naar Rome. De vrouw heeft last van blaren en dikke voeten en is gisteren met de bus gegaan, haar man heeft de route wel gelopen. Vandaag gaat ze het weer proberen op sandalen met sokken. "Als mijn dochter mij zo kon zien", zegt ze nog voordat ze de kamer uitloopt. Tsja, en als ze dan het yoghurtje laat staan, dan is ie voor ons.

We lopen een stukje langs de rivier Verrès uit voordat we de bergdorpjes gaan opzoeken. Deze zijn nu niet meer zo hooggelegen, de klimmetjes worden korter en minder steil.

In het plaatsje Arnad staat een groot uithangbord met "Restaurant voor pelgrims." We hebben alleen nog wat brood nodig, de rest hebben we al. De eigenaar wil wel acht sneetjes bruin brood voor ons inpakken als hij doorheeft dat we niet gaan zitten eten om 10 uur 's ochtends.

In het plaatsje Hône zien we Patrick, de fransman, op een bankje zitten bellen. Hij is alleen en niet samen met Aurore, zoals we hadden verwacht. We lopen samen door het stadje, waar in de straatjes veel met bloemen versierde fietswielen aan de muren hangen, naar boven richting het 'forte di Bard'. Hij vertelt dat hij zijn dochter die in Utrecht woont aan de lijn had. Ze is in verwachting van haar derde kindje. Omdat wijzelf ook een dochter in Utrecht hebben wonen, vragen we in welk deel van de stad zij woont. "Iets ten zuiden van het oude centrum", zegt hij, "het staat ergens in mijn whatsapp." Na vijf minuten en het uitgebreidt doorzoeken van zijn berichtjes kan hij het toch niet vinden. "Ik vertel het jullie later."

Patrick loopt verder en wij gaan een boterham eten voor de kerk en bij de ingang van de gondel naar het fort dat hoog op de berg ligt, natuurlijk mooi strategisch gelegen. Vast en zeker komen we Patrick nog tegen.

Het weer slaat wat om, er wordt regen verwacht, dus op tijd weer verder. We hopen voor de voorspelde flinke buien binnen te zijn.

Als het dan toch lichtjes gaat druppelen en we door de middeleeuwse straatjes in Donnas lopen, zien we een herberg voor pelgrims. Een mooi moment om een kopje koffie te doen. Het lijkt echter allemaal gesloten. Cécile rammelt wat aan de deur en een jonge dame doet al snel open. Ze ontvangt ons zeer hartelijk. Het is prima om wat te drinken. Als we naar binnen gaan, belanden we in een soort poppenhuis, tafels en stoelen versierd met allemaal kleedjes en strikjes, bewerkt met motieven uit deze streek. Een combinatie van Queen Deco/Riverdale en een traditioneel Oostenrijks chalet komt er nog het dichtste bij. Er wordt in een kamer naast de eetgelegenheid ook allemaal kleding verkocht en Cécile ziet een mooi soort traditionele fleurige bandana voor op haar hoofd. Daar was ze al een paar dagen naar op zoek nadat ze zo'n last van de zon kreeg.

We trekken voor de zekerheid de regenbroeken aan een vervolgen onze weg naar de oorspronkelijke, door de Romeinen aangelegde weg waarvan slechts 221 meter is overgebleven en de uit rotsen uitgehouwen stadspoort. Indrukwekkend is het wel, ze moeten toen al goede schokbrekers hebben gehad!

Om de drukke weg, de laatste kilometers tussen Donnas en Pont-Saint-Martin te ontlopen, gaat de route wat omhoog en boven langs. Hier, tegen de bergwand, worden druiven verbouwd, maar geheel anders dan in Frankrijk. Er staan overal pergola's van ongeveer 2 bij 4 meter.

Over deze pergola's groeien de wijnranken en door eronder te lopen, kunnen de druiven geplukt worden. Het geeft een mooi gezicht, een bergwand vol met pergola's.

De route is vandaag niet zo lang en daarom hebben we wat tijd om het stadje te bezoeken en om de oude Romeinse brug, met zijn 30 meter brede boog, van Pont-Saint-Martin een keer over te lopen.

Nico slaagt in een kleine malle-pietje winkel voor een even kleine portemonnee. De oude was wel zo versleten dat het kleingeld er aan alle kanten uitviel.

Morgen weer een nieuwe dag, we hebben er nu al zin in.