We verlaten de bergen

Alberto(70), de gastheer van afgelopen nacht, heeft een mooie reliëfkaart aan de muur hangen van de Aosta-vallei met omliggende bergen. Wij vinden dat leuk omdat we nog eens precies kunnen zien hoe we vanaf Orsières, over Bourg-Saint-Pierre naar de Grand St. Bernard-pas zijn gelopen en daarna helemaal via de vallei, soms wat hoger op een berg soms langs de rivier van Aosta naar Pont-Saint-Martin.

Alberto legt op verzoek van Cecile uit waar de sneeuw wel en niet blijft liggen in de winter en op die reliëfkaart kun je dan heel goed begrijpen.

Hij heeft voor ons netjes een ontbijtbuffetje verzorgd met zelfs cake en abrikozenvla en hij blijft er gezellig zitten.

Alberto vertelt over zijn vroegere beroep, zijn gezin en wil ook graag kwijt dat de huidige maatschappij, eigenlijk in heel Europa niet goed bezig is. "Er wordt te weinig met elkaar gepraat en mensen kijken elkaar niet meer aan als ze praten, maar alleen maar naar de televisie of op de mobiel. Het verschil tussen rijk en arm wordt ook alleen maar groter."

Tja, .... bedenk maar een oplossing.

Verder vertelt hij dat hij muzikant is bij de harmonie, percussie, en veel met de groep door Europa is gereisd om naar concoursen te gaan. Hij kent Kerkrade, vanwege zijn beroemde Concours/Taptoe, en is er geweest met de harmonie.

Alberto maakt de elektrische poort van zijn grote familie-huis en tuin voor ons open en zwaait ons uit. Een grappige, vriendelijk man.

We lopen de begin kilometers een stukje van de route 103 in plaats van 'de weg van de Franken' en dat blijkt een stukje om te zijn. De 103 naar het kerkje van Carema heeft een flinke en moeilijke klim over rotsstenen voor ons in petto. Van de ene kant balen we er een beetje van maar van de andere kant worden we enorm beloond.

We lopen hoog en zien daardoor nog even prachtige uitzichten, voordat we de vallei verlaten, en we zien de traditionele terrassen voor de wijnteelt in de vorm van pergola's, gebouwd op 'torentjes", van dichtbij. We lopen er nu tussendoor. Dat hadden we toch weer niet willen missen.

Onder het wandelen, wachten we op een telefoontje voor een adres voor over twee dagen. We krijgen maar geen contact met het telefoonnummer dat we hebben gekregen van een behulpzame man, toevallig ook Alberto genaamd. Na wat heen en weer gebel en ge-sms met Alberto blijkt dat hij het verkeerde telefoonnummer heeft gegeven en er een misverstand was over ene Loretta en Lorella. Nu slapen we over twee dagen toch maar in zijn ostello(herberg) in Santhìa. Ook goed, al hadden we een plaatsje verder willen slapen.

De route is leuk en afwisselend. Als we vooruit kijken zien we het 'einde' van de Alpen en meer lucht. We kijken regelmatig even terug om bewust afscheid te nemen van de bergreuzen die hoger zijn dan 2000-3000 meter. We hoeven niet meer zo te klimmen en dat is ook wel weer lekker. Het wordt groener, meer loofbomen, zoals kastanje-en eikenbomen en groen onder de bomen. Lieflijker.

We lopen over een camping, waar we natuurlijk bekijks hebben en maar steeds buon giorno zeggen en si, si, graziè op de vraag van de campinggasten of we de Via Francigena naar Rome lopen en als ze ons een buon caminata wensen.

Onderweg hebben we meerdere ontmoetingen.

Martin, een duitse pelgrim uit de buurt van Stutgard, hebben we al op andere dagen gezien en zien we nu in Borgofranco d'Ivrea. We horen dat hij 3 weken vakantie heeft en vanuit Lausanne tot Toscane loopt. Het stuk van Toscane naar Rome heeft hij al gedaan en is daar lyrisch over.

Drie kilometer later komen weer hem weer tegen, bij een waterfontein, samen met 'de fransman' die hetzelfde shirtje draagt als Nico, iets minder verwassen, en een italiaan uit deze buurt. Hij maakt een dagwandeling en is bijna thuis. Hij noemt een paar nederlandse steden, "Amsterdam, Ajax, Rotterdam ... Dordrecht." Hij kent Dordrecht en het had niks te maken met voetbal maar met vogels....??? Het is een beetje vaag maar het was erg komisch dat hij allemaal vogelgeluiden ging maken.

In vier verschillende talen moet Nico uitleggen waarom hij zijn brace draagt.

We weten nu ook weer dat ginocchio, knie betekent in het Italiaans.

Verder spreken we twee italiaanse dames in Borgofranco d'Ivrea. We zagen hen in Pont-Saint-Martin over de brug voorbij 'lopen'. Één van de twee op open sandaaltjes. Nu zien we haar nog moeilijker lopen en later met ijs op haar wreef zitten. Tijdens het gesprek horen we dat ze dezelfde blessure heeft als die Nico heeft gehad, tendinitis, en dat ze veel pijn heeft. Nico geeft enkele tips en we geven ons tubetje Voltaren-gel 2% af. Hopelijk komt ze er net zo snel vanaf als Nico(achteraf gezien).

Dan spreken we tenslotte wielrenster Carmilla nog vlak voor onze laatste klimmetje van vandaag. Zij komt naar beneden zeilen, remt en wil graag weten wat we aan het doen zijn. Ze vindt het fantastisch en nodigt ons uit om met haar mee te gaan naar haar huis om wat te eten en te drinken, maar we slaan het aanbod deze keer af (niet camino-waardig). We hebben nét gepauzeerd en al zoveel gekletst, her en der.

Ze vertelt dat ze terug komt van een rondje van 25 km. met 1000 hoogtemeters. Ze moest een route checken voor een officiele fietstocht voor aanstaande zondag. Respect voor deze dame. Als we willen gaan, vraagt ze vlug of ze een foto van ons mag maken. Natuurlijk maken we er dan ook een van haar.

Als we afdalen naar Ivrea zien we het kasteel met drie opvallende rode ronde torens en de duome(kathedraal).

Ook Ivrea is een heel oud stadje, waar de Dora Baltea doorheen stroomt en dat behoorlijk steile, smalle straatjes heeft naar de rivier toe. We besluiten eerst naar ons appartementje te gaan, welke bijna op het einde van de route is, en later de bezienswaardigheden op te zoeken van de route.

'La Palma 2.0' blijkt een super schattige gewelfde cave te zijn in het centrum van oud Ivrea. Authentiek. Het lijkt wel op de woning van Eva van Dongen en Wolfs, uit de serie Flikken Maastricht.

Tijdens de rondwandeling lopen we ook nog even naar 'beneden', naar de rivier.

Daar zien we kanovaarders op een circuit trainen. Er is een soort nevengeul gemaakt met aan de bovenkant een smalle doorgang, waardoor er een snelstromende waterstroom ontstaat. Het is wat je op TV. wel eens ziet bij kayakwedstrijden. Van die palen die in de lucht hangen. Dit vinden wij natuurlijk erg leuk om te zien, als ex-kayakkers.

'Thuis' heerlijk gegeten en op de radio wat naar een sportprogramma geluisterd.