De omgeving verandert

Het ontbijt stond al klaar in de cave als voorverpakte broodjes en toastjes toen we gisteren aankwamen. Het is summier, gelukkig hebben we zelf oploskoffie sachets bij ons. Zonder koffie kan de dag wat ons betreft niet beginnen.

We lopen Ivrea uit door woonwijken en industrie gebieden en na de eerste 5 km. komen we in het leuke dorpje Bollengo, waar we op een terrasje een kopje koffie doen en een stempel in ons prlgrimspaspoort erbij laten zetten.

Vanaf Bollengo lopen we veel op ietwat saaie provinciale asfaltwegen. We zijn de afgelopen tijd verwend met de route en de omgeving.

Er liggen een paar grote begraafplaatsen aan de weg. Er staan gigantische bouwwerken op alsof de personen van koninklijke afkomst zijn. Père-Lachaise in Parijs is er niets bij.

De omgeving is duidelijk veranderd, de eerste olijfboomgaard dient zich aan en de palmbomen zien we meer en meer.

Vlak voordat we Piverone inlopen komen drie dames vanaf een zijweg voor ons de weg oplopen, aan hun bagage te zien, zijn het ook pelgrims. In Piverone maken we een praatje. Lisa, Rebecca en Philippa komen uit Australië, vanaf Sydney 5 uur rijden landinwaarts. Tsja, dat is geen klein landje zoals Nederland. Rebecca en Philippa zijn zussen en Lisa is hun tante.

Ze zijn in Lausanne begonnen en hebben vijf weken de tijd om Rome te bereiken, in ieder geval vertrekt het vliegtuig op 9 september. Ze stoppen sowieso op 7 september, waar ze ook zijn, om dan, indien nodig, de bus naar Rome te nemen want ze willen ook nog shoppen.

Als ze pauzeren trekken ze direct hun schoenen uit en hun slippers aan, de voeten doen nogal zeer. Ontzettend knap dat ze dit ondernemen, helemaal vanuit Australië deze kant op .

De laatste 3 km. lopen we door een klein bos, toch nog een bospad vandaag, haha.

In Cavaglià worden we hartelijk ontvangen in een soort van dorpshuis waar een enthousiaste dame de gepensioneerde bezoekers vermaakt met accordionmuziek.

Ze regelt ook de slaapplaatsen voor de pelgrims in de refuge. We kunnen het met ons beste Frans niet meer redden hier. In de Aosta vallei sprak iedereen ook Frans naast het Italiaans, hier wordt het voor ons handen en voetenwerk.

Ze loopt met ons mee de hoek om naar de slaapplaats waar 7 bedden zijn. Als we binnengaan zien we dat Patrick, de aardige fransman met een dochter in Utrecht, er al is. Hij komt al snel naar ons toe om te vertellen dat hij nu het adres weet van zijn dochter in Utrecht, "in de Paulus Potterstraat", zegt hij. Zo wonen onze dochters in dezelfde stad, maar is het toch nog 8 km. vanaf Robin en Teun. "En Nederland is zo klein!"

Na de dagelijkse routine van douchen en handwasje lopen we Cavaglià in om nog wat rond te kijken, een terrasje te pakken en voor de aankomende dagen slaapplaatsen te vinden.

Het lukt prima met behulp van de jonge serveerster die gelukkig ook Engels spreekt, als Nico iemand aan de lijn krijgt die echt alleen Italiaans spreekt. Moeten we voor de volgende keer een tekst voorbereiden op de mobiel.

Patrick komt er ook nog even bijzitten en we delen onze blogs. Morgen gaat hij een lange afstand lopen en wij een korte. De kans is groot dat we elkaar niet meer zien, je weet echter maar nooit.