Langs de rijstvelden

Patrick's vertrek horen we nauwelijks. Met zijn mijnwerkers-lampje op zijn voorhoofd heeft hij zijn boeltje in stilte bij elkaar gepakt en stipt om 6.30 u. opent hij, zoals hij gepland had, de voordeur om te vertrekken. "Buon Camino, Patrick", roept Cécile, een laatste groet van Patrick en hij is op weg om de 38 km. naar Vercelli te gaan.

Wij draaien ons nog even om in bed, want we kunnen vandaag rustig aan doen. De etappe hebben wij in tweeën gesplitst, echter in verband met moeilijk slaapplaatsen vinden is het oneerlijk verdeeld. Vandaag 11, morgen de rest.

We nemen de tijd om uitgebreid te ontbijten aan de overkant van onze refuge, met uitzicht op het kasteel. In Italië is het heel gewoon dat mensen buiten de deur ontbijten voordat ze naar hun werk gaan, 6 uur gaan de restaurantjes al open, krantje erbij. Je ziet ook vaak een groepje mannen samen aan de caffée, een supersterk klein kopje koffie. Dames hebben meestal iets lekkers erbij. Het is gewoon al gezellig. In deze streek is het qua prijzen ook allemaal goed te doen. Een caffée Americano, zoals wij vaak nemen bij het ontbijt, kost € 1.20 en een croissant 45 cent. Da's een stuk leuker dan in Zwitserland. Een ouder echtpaar naast ons vraagt of we richting Santhìa gaan wanneer ze zien dat we ons onder sprayen met DEET. "Dat doen jullie goed, want over drie kilometer beginnen de rijstvelden en is het vochtig. Een goed leven voor musquito's", zeggen ze in best goed engels. "Ja, in het internationale altijd veel engels moeten praten". Net als Nico dus, dan ken je het wel.

Als we later twijfelen over de route komt de man direct naast ons toe om de weg te wijzen.

Na amper een kilometer zien we al, in de verte, een man en vrouw lopen. Het is om 9.30 u. al warm en daarom zal de vrouw wel even gestopt zijn om de trui uit te doen. Nu kunnen wij ze bijhalen. Het blijken Giuseppe, van Sardinië, te zijn en Vanessa die uit Alexandrium, in de buurt van Torino, komt. Ze hebben elkaar 4 jaar geleden ontmoet op de weg naar Santiago de Compostela. Hij is toen gestart in Saint-Jean-pied-de-port en zij in Leon en vanaf Astoria zijn ze samen verder gaan lopen. Sindsdien zijn ze een 'wandelstel' en lopen regelmatig een stuk van een camino. Nu zijn ze begonnen op de Bernhardpas, een week vóór ons, en ze hebben het helaas slecht gehad. Het was maar 5°C. en één en al mist. Ze konden zelfs het meer niet zien, vanaf de pas. Daarna hebben ze vier dagen in de regen gelopen ook die moeilijke stukken in de afdaling. Na een week wandelen zijn ze naar huis gegaan om te werken en nu hebben ze nog een week wandelvakantie. Over 2 dagen stoppen ze in Vercelli, maar slapen vannacht in dezelfde refuge/ostello als wij.

Vanessa loopt een stukje langzamer, dus na een paar kilometer samen te hebben gelopen zeggen we; "Arriverdeci, à oggi pommedori".

Jaja, onder het wandelen is de Italiaanse les weer begonnen. Met het oog op de ietwat saaiere weg die de komende 7 à 9 dagen op het progamma staat, is dat een mooie afleiding. Lopen we hier netjes woorden en zinnen te vertalen en na te zeggen. We vinden het allebei een lastige taal, maarja, alle begin is moeilijk.

De eerste rijstvelden dienen zich aan een ook de eerste zwerm muggen. Wat is wijsheid? Ondanks de warmte toch maar een lange broek aan en een shirt met lange mouwen? We zijn er nog niet uit. Maar eerst even kijken of die "first DEET" voldoende helpt. We hebben er een hard hoofd in want we hebben al de nodige bulten.

We peuzelen in een korte pauze de restjes van de koude pizza op, die Cécile gisteren weer mee heeft gekregen, en een toetje.

Santhìa is een kleine stad, met een flinke hoofdstraat vol gezellige winkels. Ze kennen hier waarschijnlijk wel de siësta want alles is dicht van 12.30 tot 15.40u. De restaurantjes en terrasjes zijn gelukkig wel open en de Lidl ook.

Om 12.00 u. staan we voor de poort bij Ostello degli Amici della Via Francigena en bellen we Mario. Binnen 3 minuten komt hij aanfietsen en leidt ons door een binnenhofje naar zijn kantoor.

De bevlogen enthousiaste man schrijft ons in, we mogen slapen voor een donativo op een ruime kamer, met nette keuken en douche, die we wel moeten delen.

Hij geeft kortingskaartjes voor in een restaurant, voor vanavond en legt ons aan de hand van een routekaartje uit wat we morgen kunnen verwachten. Geen eetmogelijkheden, máár twee watertappunten en geen bomen op 28 km. Oja, en een omleiding, maar die staat goed aangegeven.

Oké, goed inkopen dus voor morgen.

We kunnen bij Mario een tweede credential, een Italiaanse, kopen, de eerste zit al bijna vol met stempels, en we zien kleine geke pelgrims van stof liggen. Die vinden we leuk om op onze rugzak te naaien, naast de Nederlandse vlag.

Als we klaar zijn bij Mario, zijn Vanessa en Giuseppe ook gearriveerd.

Buiten gekomen zien we Lisa uit Australië weer. Ze is alleen. De twee nichtjes zijn samen op pad en lopen tot de volgende plaats, komen terug met de trein naar Santhìa en slapen óók in dezelfde refuge. Tante Lisa(57) startte vandaag later, de meiden van 31 en 35 jaar willen wél alles lopen en morgen gaan ze dan met z'n drieën weer verder waar Rebecca en Philippa vandaag gebleven zijn.

"Heerlijk", zegt Lisa, "Ik heb meer tijd vandaag voor mezelf, kan overal en nergens aan denken en heb ook even geen verantwoordelijkheid, alhoewel de meiden zich ook verantwoordelijk voelen voor hun oude tante."

Ze vertelt dat ze het nodig vond om haar nichtjes, toen ze 12 en 15 jaar oud waren, meer 'wereldwijs' te maken en weg te halen vanachter hun mobiel en tv. "Niet dat hun ouders hen niet goed opvoedden hoor, maar ik wilde ze een open mind bijbrengen."

Lisa vertelt dat ze hen drie weken heeft meegenomen naar een klein eiland in de Passific, waar ze familie heeft wonen en waar geen stroom, warm water of iets dergelijks is. Drie weken koud douchen en alleen maar spelen met andere kinderen. Ze vonden het prachtig.

Later hebben ze voor hun studie gereisd, de één een half jaar in Noorwegen en de ander een jaar in Argentinië.

Verder vertelt ze over haar sociale werk voor en met Aboriginals, over de enorm bestaande discriminatie in Australië en zo nog meer.

Natuurlijk vertellen wij over onze reis met de kinderen in 2010 naar Australië en dan blijkt dat we niet zover af zijn geweest van waar Lisa woont. In de buurt van Fraser island. Super leuk. Wat een fijne ontmoeting weer en wat een geweldige vrouw. 

Martin, de duitser, blijkt ook op ons overnachtingsadres te logeren en slaapt samen met een belgische, Claudia, met wie hij vandaag heeft samen gelopen. Daar komen we achter als een 'verhitte' Mario ons tegemoet komt als we terugkomen van de middag wandeling. "Ja, er liggen ineens gasten op de kamer naast jullie en dat had ik zo niet bedacht. Ik loop even mee om het voor jullie op te lossen."

Wij weten van niks en vinden alles goed, maar blijkbaar hadden Martin en Claudia zich niet goed aangemeld en waren zelf al naar de kamer gegaan.

Nu werden ze gesommeerd mee te komen naar beneden, Claudia met rugzak, om alsnog te registreren. We zien ze niet meer.

's Avonds wandelen we naar ristorante Vittoria en nemen voordat we gaan eten een drankje op het terras. We krijgen er een apperativo bij, olijven, pinda's, chips en andere zoutjes en een lekker chili-achtig dipsausje.

Vanaf half acht kunnen we in het restaurant onze keuze maken uit het pelgrimsmenu, een primo piatto(warm gerecht, meestal een pasta) en een secundo piatto(vlees of vis) met erbij een contorni(salade of friet of appelmoes, bijv.)

In een grote zaal, nu speciaal voor pelgrims zitten de drie Aussies al, samen met Claudia. Claudia zegt dat het kamerprobleem helemaal is opgelost. Ze heeft nu een luxe suite voor zich alleen, haha!

Later komen ook Giuseppe en Vanessa binnen en weer later Martin.

In totaal zijn er zeker 15 pelgrims aan het eten. Het is leuk als je zo 'oude' bekenden tegen komt en praatjes kunt maken en tips of wat dan ook uit kunt wisselen. 

We zijn benieuwd wie we morgen weer zien.

Slaap lekker allemaal.