Funghi pluktijd

Voor ons gevoel hebben we een hele lange nacht achter de rug.

Dat klopt ook want om negen uur sliepen we en omdat het zo super donker en stil is worden we van de wekker om 6.45 u. wakker.

Gisterenavond was het niet zo stil. Half negen lagen we op bed, met raam open, maar de hond bleef blaffen tot hij schor klonk. Kippen moeten wel doof zijn, want anders zouden ze het op een rennen zetten en nooit vrijwillig voor dit hondenhok scharrelen.

Er was ook helemaal niets te doen, geen internet, geen WhatsApp contact en niet bloggen. Het werd koud dus het raam dicht en na wat kletsen lekker onder de wol en slapen.

Uitgerust zijn we en we hebben er weer zin in.

De bar beneden is er open en we krijgen een goed maar sober ontbijtje.

De dochter, Paola, belt voor ons naar 'il Instituto' in Gubbio, waar we morgenavond naar toe willen. De reservering lukte ons niet, vanwege 'geen bereik', maar zo is het toch voor elkaar.

De oude eigenaar loopt wat heen en weer en Cécile wacht samen met hem op het bankje, tot Nico heeft betaald. Dit is echt kaasje voor Cécile en de 82 jarige man geniet ook van de aandacht.

Als we willen gaan, vraagt hij of we de stempel hebben, een echte Tau-stempel, en of we het mooie beeld van Franciscus wel hebben gezien opzij van de bar. Oei, allebei niet! Hij loopt met ons mee en regelt het.

We zien dan nog nèt dat zijn vrouw met een gigantische scherp en groot mes van een grote gedroogde ham flinterdunne plakjes snijdt. Het is gewoon mooi om te zien hoe kunstig ze dat doet, zo zonder snijmachine.

Na een drie keer arrivederci en ciao, vertrekken we. Op de weg naar Pietrolunga verwachten we niemand tegen te komen en alleen een enkel huis en kapelletje te zien.

De route heeft hoogtemeters, maar omdat het geleidelijk op en neer gaat en grotendeels over kiezelpaden waar ook auto's op kunnen rijden vinden we het een makkie vandaag.

Auto's zullen hier trouwens wel om de haverklap naar de garage moeten voor nieuwe banden of assen, want de weg is allerminst vlak.

Na de eerste daling en pauze op de rand van een overwoekerd bruggetje, staat een groot informatiebord. We proberen het te vertalen en komen tot de conclusie dat het over een beschermd gebied gaat, waar een speciale symbiose heerst en dat er het gebied is van de tartufi bianchi, de witte truffels die zo ontzettend duur zijn.

Uiteindelijk komt er vaker dan verwacht een auto voorbij en groeten de automobilisten allemaal. Toch leuk.

Soms staat er een auto langs de kant van de weg, en twee keer stapt er iemand uit om het bos in te gaan. Ze leggen uit dat ze eetbare paddestoelen zoeken, die in deze tijd, na regenbuien en drie dagen zon werkelijk als paddestoelen uit de grond schieten. Wij zien ze ook regelmatig. Ze lijken op onze gewone champignons, alleen veel groter. Wij zouden ze niet zomaar durven eten trouwens.

Bij ons hotel Tinca, is alles dicht en als we aanbellen wordt er door een dame, flink op leeftijd en in nachthemd opengedaan.

Ze lacht en is erg aardig maar we kunnen er niks van maken. Gelukkig komt Dora die uitlegt dat haar moeder, Martina, vandaag vrij is. Ze brengt ons, buitenlangs, naar de lift die aan het hotel is 'aangeplakt'. Op de tweede verdieping zijn de hotelkamers.

Michael had ons nog geappt, dat hij nu ook in dit hotel logeert, omdat het een stuk goedkoper is, dan het adres wat hij eerst had geboekt. Misschien is hij er al, anders komen we hem vast nog wel tegen.

We gaan boodschappen doen voor de komende dag(en) en een biertje drinken, maar we zijn het hotel nog niet uit of we horen onze namen roepen. 

We gaan na onze inkopen, bij het groep van Michael zitten. We maken kennis met Justine uit het zuiden van Zwitserland en twee italiaanse vrienden, Mattel en Andrea. Het wordt al snel gezellig op het zonnige terras, waar in de omgeving alles wordt opgebouwd voor de komende vier dagen. Dan is er namelijk het grote truffelfeest van deze streek. Het gezelschap van Michael loopt hetzelfde traject als Michael, alleen tot Assisi.

Andrea is kok en drummer en heeft een ontsteking ervan opgelopen inzien onderarm. Hij kan daardoor nu niet met een stok lopen, rechts. Hij hoort graag van Nico hoe het hem gelukt is om binnen 8-9 dagen van zijn tendinitis af te komen. Andrea wil alleen natuurproducten gebruiken, dus geen voltaren-gel of iets dergelijks. We hopen voor hem dat de andere tips hem gaan helpen.

Matteo was bakker van beroep, maar is sinds drie jaar gestopt, om daarna fulltime kunstenaar te worden. Geen vetpot maar hij heeft zijn hart gevolgd. "Op instagram" kun je wat van mijn werk zien," zegt hij bescheiden. Dat hebben wij niet, maar misschien vinden sommigen het leuk om te zien; templart33.

's Avonds zitten we aan tafel te eten met Justine en Micheal. Justine vertelt over haar belevenissen en ervaringen als caminogangster dat ze geleerd heeft wat belangrijk is. 'Mezelf kunnen redden met weinig. Vertrouwen dat het altijd wel goed komt", zegt ze. Micheal luistert aandachtig, als 'jonge' pelgrim en hij lijkt niet altijd helemaal tevreden te zijn over zichzelf en hoe hij tegen dingen aankijkt.

"Ik begin wel anders tegen dingen aan te kijken, maar ik wil nog te veel moeten en kunnen en laat nog te weinig gebeuren zoals het komt. Het moet vaak perfect zijn" zegt hij, kort samengevat.

Nou, dat getuigt toch al van reflectie.

We gaan het niet laat maken en excuseren ons rond negenen, zodat we nog wat kunnen 'rommelen' op de hotelkamer.

Gelukkig weer 'bereik' om alles up to date te krijgen.

Bij het checken van de rugzak mist Cécile haar lievelings-slip, ooit gekocht op Texel en nu laten hangen op het vorige adres, in de bergen. Da's nou jammer want die had ze elke dag aan.