Een dag met verrassingen

Het is elke keer jammer als we besloten hebben maar één nacht in zo'n prachtig stadje als Gubbio te verblijven en verder móeten gaan. We verlaten de stad via de kleine, smalle, rechte, straatjes en kopen op de markt nog wat fruit.

Van de ontbijttafel hebben we een broodje en een jamcupje meegenomen en we proberen straks nog broodjes bij een paneteria te kopen.

Het is moeilijk in te schatten wat we voor een etenswaar mee moeten nemen voor vandaag en morgen, omdat het ons niet helemaal duidelijk is of we vanavond wel of niet kunnen mee-eten, bij Agriturismo Tenuta, en of er wel of geen ontbijt bij zit. Als er dan ook geen winkels zijn, hebben we, in geval van nood, in ieder geval genoeg. De rugzak is er wel zwaarder door, maar daarin zijn we nu getraind, en dat moet geen probleem zijn.

Eerst komen we bij de Chiesa della Vittorina, waar een beeld staat van Franciscus met wolf, omdat zij elkaar daar ontmoet hebben, en dan willen we daar natuurlijk graag een stempel van. Het kerkje is open en je mag er zelf de mooie stempel zetten.

Het is wéér een prachtige dag wat het weer betreft. Gubbio 'uit' is geen straf met het zonnige zomerweertje, waarbij we door de buitenwijken lopen die er landelijk bij liggen.

Aan de ene kant de huizen en ertegenover een weidse blik, over de vallei met veel moestuinen. Het ruikt er dan ook gelijk zo lekker naar allerlei kruiden. We zien gedroogde maïskolven aan de muur van een schuurtje hangen. Het geeft een opvallende kleurschakering

Bij Ponte d'Assi, na vijf km. lopen we voorbij het barretje naar de bakker. Het is eigenlijk nog een beetje snel, maar we besluiten terug te lopen voor een koffie. Hebben we die maar vast binnen. Gelijk gaat de lange broek uit en de korte sportbroek aan en lopen we verder in ons hemd.

Als we wat klimmen zijn de uitzichten zo mooi, dat we steeds even stil blijven staan om ervan te genieten. Vooral vroeg op de dag is het licht ook zo mooi. We kijken terug op Gubbio, dat tegen de berg aangeplakt lijkt, boven de vallei met eromheen allemaal glooiende heuvels en daaromheen hogere bergen, én bergen én bergen... prachtig. We zeggen tegen elkaar: "Nu hebben we al zoveel bergen gezien en toch is het hier weer anders."

Opeens springt er uit een wat hogere berm een zwarte hond, en erachteraan een stel van onze leeftijd.

"Jullie zijn de Nederlanders, die ook van huis zijn vertrokken," zegt de vrouw en al snel is er zo contact gelegd.

Bernard (volgende week 64) en Birgit(60) komen uit Berlijn, hij bijna gepensioneerd en zij was dokter. Ze is nu yogalerares en heeft er een boek over geschreven.

We kletsen eerst wat ter plekke en lopen dan een paar kilometer samen op.

Grappig toch weer dat je snel merkt dat je op 'dezelfde golflengte' zit en over veel onderwerpen gespreksstof hebt.

De lieve en ontroerende gebeurtenissen die we hebben meegemaakt, praktische zaken en verhalen over adresje waar we hebben geslapen worden uitgewisseld.

Natuurlijk gaat het over onze gezinnen, zij hebben ook vier dochters met partners en over de gezondheidzorg raak je nooit uitgepraat. De weg vliegt onder onze voeten voorbij.

Ondertussen blijven we elkaar wijzen op de prachtige omgeving want het zou zonde zijn daar nu geen aandacht meer voor te hebben natuurlijk.

Balou, de hond loopt los en luistert perfect. Als er een enkele auto voorbij komt, gaat hij direct naar het baasje en gaat zitten.

Zelfs Balou is de afgelopen maanden, op hun camino, afgevallen en ze moeten voor hem echt extra kilo's aan voer meesjouwen. "Er was een moment dat we zijn ribben konden tellen maar nu is hij er prima op gewicht."

Balou heeft ook problemen met zijn voorpootjes gehad, ontstekingen door alle grind-en kiezelpaden en op het hete asfalt lopen. Nu doet Bernard of Birgit hem 'schoentjes' aan, ter bescherming.

We komen bij het klooster, Emero di San Pietro in Vigneto. Het is kort geleden heropend voor pelgrims, maar hun seizoen zit er 5 oktober op. We hadden nog even de hoop dat we er toch zouden kunnen slapen en niet in het dure Agriturismo Tenuta, zes kilometer verderop, maar het hek zit potdicht.

Na een flinke klim geeft Balou aan dat hij moet rusten volgens Brigit, en gaan wij verder. We slapen op hetzelfde adres, er is niks anders hier, en we spreken af daar foto's en blogsites uit te wisselen. Ook zij weten niet of we er kunnen eten, maar ze hebben ook nog wat koekjes en fruit.

"We delen gewoon, net alsof we echte pelgrims zijn." Haha.

Bij het Agriturismo Tenuta is eerst niemand bij de receptie aanwezig en later blijkt dat de reservering, voor ons gemaakt door Fabio, van hotel Tinca in Pietralunga, niet goed is gegaan.

De eerst wat norse gastvrouw zegt dat er wel plaats is voor ons, maar dat ze het restaurant niet meer open heeft, voor die enkele gasten die er nu nog komen en dat het zwembad niet meer open is, vanwege de hoge gasrekening(vorig jaar in deze tijd 600 en nu 1500 euro per maand).

Als we begrip tonen voor haar situatie ontdooit ze en geeft ineens aan dat ze ook een B&B kan regelen bij haar moeder of iemand anders in een dorpje verderop. Zij komen ons halen met de auto en brengen ons morgen dan weer terug. Zij regelen dan ook eten..... Het is voor ons een raadsel wat ze verzint, maar we vinden het prima, helemaal als echte Hollanders, als het een stuk goedkoper uitpakt en er eten bij zit.

Paolo komt ons halen met de auto.

Dan komen Birgit en Bernard binnen, bij de receptie en vertellen we dat we ergens anders slapen.

"Jammer," zeggen ze heel lief, maar we kunnen nog wel even telefoonnummers uitwisselen.

Wij hebben een denkfout gemaakt, blijkt uit een tip van Brigit; de route van vandaag is langer dan verwacht, het 'slaapklooster' (het officiële einde van vandaag) ligt zes km. voor Agriturismo Tenuta en de route van morgen wordt daardoor een stukje korter.

Nu kunnen we Assisi morgen wél in één dag doen. 

Straks het ene adres annuleren en in Assisi een dag, ervoor bijboeken!

"Als het jullie allemaal lukt, kunnen we misschien in Assisi samen eten", zegt Bernard. Ook weer zo lief en wij vinden dat een gezellig idee.

Dan; we gaan naar de B&B van Paolo en Paola. Bijna drie km. verderop komen we bij het adresje in Belluggello. Het is naast hun huis en we hebben de beschikking over een eensgezind appartement. Ruim en schoon.

Volgens ons verhuren Paolo en Paola hun B&B, naast hun eigen appartement, voor de eerste keer en willen ze het super goed doen. Échte Italianen zijn het, met alle gebaren, stemverheffingen en emoties die erbij horen. Prachtig! Ook hier snappen wij er vaak niks van, maar uiteindelijk zijn we erachter dat wij op een menu kunnen bestellen wat we vanavond willen eten en dat zij het dan voor ons gaan halen, met de auto. We hoeven alleen maar even te bellen naar het restaurant en onze bestelling door te geven.

Aaah, je wilt niet weten hoe dat ging. Drie keer gebeld, vier keer in gesprek, vijf keer miscommunicatie terwijl het italiaans echt wel beter gaat.

Nadat we ineens contact hadden, begrepen we elkaar niet en kregen we ineens 'onze' Michael aan de telefoon. Huh???

Zit hij in dat restaurant....? Tussendoor komt Paola binnen en vraagt wederom of zij voor ons moet bellen. Oohh..., het is twee uur zo chaotisch en hilarisch, maar ook zo komisch! Iedereen wil elkaar helpen, maar niemand begrijpt elkaar of weet waar de ander mee bezig is, of was.

Het is goed gekomen. Om zeven uur heeft Paolo het eten voor ons opgehaald en om half acht zaten wij aan de maaltijd, onder andere een ravioli met truffel, en een heerlijke fles wijn.

Morgen staat Paola om zeven uur voor onze deur en brengt ze ons naar het eindpunt van vandaag. Op naar een lange wandelingen naar Assisi!

Een lang verhaal vandaag, maar we hebben ook zo van alles genoten. Genoeg energie voor morgen.